Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  social participation
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Because of the spaciousness of the analyses carried out in the last sub-task of the research task (Legal status of public participation in spatial planning) they are going to be presented in a separate article. The above description of the 4/5 of the research task leads to a number of conclusions that are not taken into account often enough in discussions and postulations concerning public participation. The feverishness and haste in waiting for the effects of public participation in spatial planning should be tempered with a short history (short life) of this phenomenon. Additionally, it is not possible to treat public participation, particularly in spatial planning, exclusively as a fulfilment of the democratic postulation of giving more authority to citizens. In this respect the citizens should acquire appropriate knowledge and skills without which it is not possible to imagine spatial design. It is nowadays typical that types (models) of public participation are confused. Informing, consulting, etc. are only tools of participation. The type of spontaneous participation we discriminated seems to be the most frequent way of civil participation in spatial planning in Poland right now. It is often conflicting participation that does not have its place in public participation based on consensus as is initiated and coordinated by official institutions or public administration. This shows that Poland’s spatial management has a conflict triggering nature. As a phenomenon that broadens democratic practices public participation in spatial planning and formation of space may be developed and enhanced. However, it is too often considered that this enhancement should rely on creating new (and enhancing the existing) instruments of participation – methods and techniques whereas also pointing at new fragments of social environment and social and spatial problems that are unsolvable without social participation is also a way of enhancement and broadening.
In this study of the genesis and evolution of social participation in spatial planning (sometimes social pressure was also concerned with operative programmes of revitalisation of city districts and this is why the article also discusses social participation in space formation) I have tried to show that this process is of a complex and multidisciplinary character in which various forms of participation, that are now treated separately, intermingled. Public protests or even riots (chaotic participation) forced the authorities to juridise social participation in spatial planning (passing laws on participation forms) and enhancement of the provisions of the existing laws by their instrumentalisation (equipment) in more or less efficient tools of participation (e.g. advocacy planning or J. Fishkin’s deliberative poll). This is treated as the so-called non-statutory form of social participation in spatial planning. In my opinion, this complex and multidisciplinary process is best presented in a way that is subject to chronology rather than to separate treatment of various phenomena. The chronological attitude used in this article shows that social participation in spatial planning is assessed with pessimism. At the turn of the 20th and 21st centuries the pessimist tone prevails in the assessment of the efficiency of social participation in spatial planning. But this article shows that in the 1970s the tone was quite different – full of optimism and hope, mainly concerned with advocacy planning. This should lead us to the conclusion that verifies the goal of this article, that the short history of social participation in spatial planning tells us we should expect further maturation and development of the participation phenomena.
W pracy przedstawiono ewaluację procedury wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z oceną oddziaływania na środowisko. Przez ocenę oddziaływania na środowisko rozumie się postępowanie administracyjne w sprawie planowanego przedsięwzięcia, w ramach którego organ zapewnia możliwość udziału społeczeństwa w prowadzonym postępowaniu. Ocenę oddziaływania na środowisko przeprowadza się dla planowanych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko – tj. planowanych przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko – wówczas gdy właściwy organ stwierdzi obowiązek przeprowadzenia takiej oceny. We wszystkich postępowaniach wymagających przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko obowiązują takie same zasady udziału stron postępowania. Stroną mogą być również organizacje ekologiczne, jeżeli zgłoszą chęć uczestnictwa w postępowaniu dotyczącym wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w ramach którego zapewniony jest udział społeczeństwa, i powołają się na swoje cele statutowe. Kluczowym elementem oceny oddziaływania na środowisko jest raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, stanowiący dla organu, który przeprowadza ocenę, podstawowe źródło informacji o oddziaływaniu danego przedsięwzięcia na środowisko w fazie realizacji, eksploatacji (użytkowania) i likwidacji. Od jakości oraz szczegółowości zawartych w tym raporcie danych zależeć będzie rodzaj rozstrzygnięcia, a także zakres obowiązujących inwestora środowiskowych uwarunkowań. Raport umożliwia rozpoczęcie konsultacji społecznych. Uwagi i zastrzeżenia zgłoszone w ramach konsultacji społecznych powinny zostać rozpatrzone przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Elementem oceny oddziaływania na środowisko jest uzgodnienie warunków realizacji przedsięwzięcia przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska, który przedstawia swoje stanowisko w postanowieniu, i organ inspekcji sanitarnej, opiniujący środowiskowe uwarunkowania planowanego przedsięwzięcia. O wydanej decyzji organ powiadamia opinię publiczną, umożliwiając także wszystkim zainteresowanym zapoznanie się z treścią decyzji, w tym z uzgodnieniem regionalnego dyrektora ochrony środowiska i opinią organu inspekcji sanitarnej. W konkluzji należy stwierdzić, że postępowanie z oceną oddziaływania na środowisko niewątpliwie wydłuża proces inwestycyjny, ale stanowi istotny instrument ochrony zasobów środowiska.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.