Przeprowadzone doświadczenia miały na celu zbadanie wpływu braku oraz nadmiaru boru na wzrost pszenżyta (długość, świeża i sucha masa roślin) oraz ustalenie czy w tych warunkach zmienia się aktywność reduktazy azotanowej(V) - kluczowego enzymu przemian azotowych - oraz zawartość azotanów(V). Doświadczenia prowadzono na 10-cio dniowych siewkach uprawianych metodą kultur wodnych. Stwierdzono, że pszenżyto w początkowej fazie wzrostu (10 dni) jest rośliną odporną zarówno na niedobór jak i nadmiar boru. Zahamowanie wzrostu roślin wynoszące około 50% spowodował bor o bardzo wysokim stężeniu (2,3 mmol·dm⁻³). Wysoka, lecz nietoksyczna dawka boru (0,28 mmol·dm⁻³) stymulowała wzrost korzeni (20 i 14% zwiększenie odpowiednio świeżej i suchej masy w stosunku do roślin kontrolnych). Brak boru w pożywce nie wpływał istotnie na parametry wzrostowe pszenżyta, spowodował jednak spadek aktywności reduktazy azotanowej(V) o 35% w stosunku do roślin kontrolnych i nagromadzanie jonów azotanowych(V) w liściach (wzrost o 30% w stosunku do kontroli). Bor zastosowany w nadmiarze (0,51 mmol·dm⁻³) nie modyfikował istotnie ani wzrostu pszenżyta ani aktywności reduktazy azotanowej(V) i zawartości azotanów(V) w badanych organach.
Określono zawartość niektórych makroelementów (K, Na, Ca, Mg, Al i Fe) w przemytym i wyprażonym piasku, glebie z pola uprawnego oraz w glebie z pobocza ulicy porośniętego i nie porośniętego trawą. Oznaczono również poziom tych pierwiastków w powietrznie suchej masie siewek soi, pszenicy ozimej, gryki zwyczajnej, ogórka zwyczajnego i gorczycy białej kiełkowanych na tych podłożach. Stwierdzono największą całkowitą zawartość Al, Fe i Ca w glebie z pobocza ulicy porośniętego trawą. Siewki gorczycy białej i gryki zwyczajnej gromadzą ich więcej niż pozostałych gatunków.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.