Zadania stojące przed polityką mieszkaniową państwa powinny uwzględniać prócz budowania nowych mieszkań problemy właściwego utrzymania i wykorzystania istniejących obiektów budowlanych. W rządowych programach funkcjonowania mieszkalnictwa należy racjonalnie uwzględniać remonty i modernizację istniejących zasobów. Istotnym elementem działań powinny być przedsięwzięcia termomodernizacyjne, ochrona środowiska oraz oparta na zasadzie partycypacji społecznej rewitalizacja miast. Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego zobowiązuje gminy do tworzenia warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej. Kierunki rozwoju mieszkalnictwa w gminie powinna wytyczać strategia mieszkaniowa, będąca integralną częścią strategii rozwoju gospodarczego gminy. Lokalne strategie mieszkaniowe powinny uwzględniać problematykę remontów i modernizacji istniejących zasobów budowlanych. Dostępna w Polsce literatura przedmiotu dotycząca sanacji istniejącej substancji budowlanej jest bogata, dlatego celem artykułu jest zwrócenie uwagi na wybrane aspekty remontów i modernizacji powojennych zasobów mieszkaniowych, związane z jednoznaczną definicją problemu, cyklem życia obiektu budowlanego, przesłaniem tzw. Karty ateńskiej, globalizacją gospodarki, a także uwarunkowaniami społecznymi. Obszar sanacji istniejącej substancji budowlanej wytworzył własną terminologię i słownictwo zawodowe, wykraczające poza ramy języka potocznego i istniejącej terminologii. W artykule przedstawiono próbę uporządkowania podstawowych pojęć związanych z sanacją powojennych zasobów mieszkaniowych w Polsce. Ważny dla problemu remontów i modernizacji istniejących zasobów mieszkaniowych jest cykl życia obiektu budowlanego. W artykule przytoczono stanowisko w tej sprawie L. Kałkowskiego i J. Goryńskiego, naświetlające m.in. zagadnienie utraty wartości obiektów budowlanych, zużycia i wyboru momentu zakończenia użytkowania oraz „echa inwestycyjnego”. Rozpatrując problemy remontów i modernizacji powojennych zasobów mieszkaniowych w Polsce, należy wspomnieć o uchwalonej przez IV Kongres Architektury Nowoczesnej CIAM (Les Congrès Internationaux de l'Architecture Moderne) w 1933 r. w Atenach Karcie ateńskiej. Przygotowana pod przewodnictwem Le Corbusiera Karta ateńska analizowała środowisko mieszkaniowe mieszkańców wielkich miast, wytyczała nowoczesne zasady projektowania urbanistycznego, umożliwiającego tworzenie w miastach racjonalnej i zdrowej przestrzeni życia. Na kształtowaniu rozwoju mieszkalnictwa wyciska piętno globalizacja gospodarki, w tym uwzględnianie wpływu procesów zachodzących w kraju i za granicą na traktowaną lokalnie gospodarkę przestrzenną. Istotna jest cecha globalizacji polegająca na świadomej lub podświadomej unifikacji zachowań ekonomicznych i społecznych, w tym związanych z modelem potrzeb mieszkaniowych i konsumpcji lub poziomu techniki i technologii. Nowa fala rozwarstwienia społeczeństwa, rzutuje na potrzeby zgłaszane na rynku nieruchomości mieszkaniowych, zwłaszcza w zakresie: - położenia jednostki osadniczej; - standardu jednostki osadniczej, jej wyposażenia w infrastrukturę techniczną i społeczną, a także standardu powierzchniowego, technicznego i wyposażenia poszczególnych obiektów budowlanych; - standardu eksploatacji, utrzymania i bezpieczeństwa danej jednostki osadniczej i poszczególnych obiektów. Zachowania rynkowe inwestorów są wyznaczane przez czynniki lokalizacyjne nieruchomości. W centralnej części miast liczba nieruchomości gruntowych niezabudowanych, przeznaczonych w planach zagospodarowania przestrzennego dla budownictwa mieszkaniowego jest ograniczona. Świadomi konsumenci i inwestorzy wiedzą, że odpowiadająca im nieruchomość w wielu przypadkach jest tzw. dobrem rzadkim, możliwym do nabycia tylko w określonym czasie i na warunkach dyktowanych przez rynek. W przypadku nieruchomości, zwłaszcza luksusowych, w zachowaniach rynkowych liczą się również konkretne preferencje konsumentów i inwestorów, moda, snobizm i prestiż (w tym ostatnim przypadku mamy do czynienia z tzw. paradoksem Veblena, stanowiącym wyjątek w prawie popytu). Ważne są również długookresowe prognozy gospodarcze i polityczne, a w skrajnym przypadku zachowania spekulacyjne. Coraz częściej posiadanie mieszkania lub firmy oraz prowadzenie działalności gospodarczej w śródmieściu historycznego miasta jest swoistym symbolem pozycji społecznej i wyznacznikiem osiąganej efektywności ekonomicznej. W wielu przypadkach aspiracje te mogą zostać zaspokojone tylko poprzez sanację i dostosowanie do nowych potrzeb istniejącej substancji budowlanej. Na rynku mieszkaniowym mamy również do czynienia z lokatami nieruchomościowymi. Polega to na zamianie wolnych środków pieniężnych na atrakcyjne zdaniem inwestora parcele budowlane i tereny, a także domy lub mieszkania, stanowiące relatywnie bezpieczną formę lokowania kapitału. Powoduje to, że rynek nieruchomości popytowo coraz częściej wiązany jest z rynkiem kapitałowym.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.