Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 32

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  powloki jadalne
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Branża owocowo-warzywna wciąż poszukuje rozwiązań, które pozwolą na zwiększenie trwałości oraz uatrakcyjnienie oferty produktów. Szczególnie ważne są technologie, które przyniosą korzyści producentom, a jednocześnie będą w petni akceptowane przez konsumentów. Dotyczy to zarówno sfery produkcji, jak i obrotu żywnością. Jednym z takich rozwiązań mogą stać się opakowania jadalne, których istnienia konsument nie zawsze jest świadomy. Zastosowanie takich rozwiązań może równocześnie stanowić wartość dodaną do produktu.
3
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Filmy i powłoki ochronne do serów

86%
Ochrona powierzchni surowców i żywności stwarza możliwości znacznego wydłużenia jej przydatności do spożycia. W technologii mleczarstwa powlekanie serów warstwą parafiny stosowano od dawna, głównie w celu ograniczenia nakładów na pielęgnację serów w czasie ich dojrzewania oraz zabezpieczania ich przed osuszką i pleśnieniem. Jednakże warstwy parafinowe bądź woskowe są niejadalne. Filmy i powłoki otrzymywane z polimerów naturalnych: białek, polisacharydów i/lub tłuszczów cechuje również jadalność. W niniejszej pracy przedstawiono charakterystykę biopolimerowych, ochronnych filmów i powłok jadalnych oraz możliwości przedłużenia trwałości serów.
Pokrojone w słupki ziemniaki poddano blanszowaniu, a następnie powlekano przez zanurzenie w 1 % (m/m) roztworach polisacharydów: karboksymetylocelulozy (CMC) o trzech typach lepkości (CRT 30, CRT 1000, CRT 10000) oraz pektyny (PEK) lub w 10 % (m/m) roztworach preparatów białek grochu (PPI), soi (SPI) i serwatki (WPC). Próbę odniesienia przygotowano używając wody w miejsce roztworów powlekających. Smażenie prowadzono przez 3 min w temperaturze 170 ºC, wykorzystując jako medium grzejne olej rzepakowy. Ocena jakości otrzymanych frytek obejmowała oznaczenie zawartości tłuszczu, wody, ubytków masy, określenie tekstury, barwy oraz cech sensorycznych. Badania wykazały, że obecność warstewki hydrokoloidu na powierzchni smażonego produktu może znacznie obniżyć ilość pochłanianego oleju. Zawartość tłuszczu w otrzymanych frytkach wahała się od 15,92 do 25,21 g/100 g s.s. Statystycznie istotne (p < 0,05) zmniejszenie zawartości oleju we frytkach odnotowano w przypadku pięciu z siedmiu zastosowanych substancji hydrokoloidowych. Na zmiany poziomu tłuszczu nie miało wpływu powlekanie roztworami CMC30 i CMC10000. Najmniejszą zawartością oleju odznaczały się frytki powlekane roztworem WPC. Zmniejszenie zawartości tłuszczu w stosunku do próby kontrolnej wyniosło w tym przypadku 36,9 %. Powlekanie nie zwiększyło retencji wody, jak również nie wpłynęło na wielkość ubytków powstających w trakcie obróbki cieplnej (p > 0,05). Pomiary siły cięcia frytek ujawniły, że z wyjątkiem prób pokrywanych roztworem PPI, powlekane frytki charakteryzowały się istotnie twardszą konsystencją (4,77 - 6,06 N) w porównaniu z próbą kontrolną (3,22 N). Powlekanie wpłynęło na wzrost udziału barwy czerwonej i/lub żółtej w ogólnej barwie frytek. Analiza wartości ΔE* wykazała, że powlekanie roztworem WPC dało w rezultacie produkt najbardziej odbiegający barwą od próby kontrolnej. Najwyższą jakością pod względem ogólnej oceny sensorycznej charakteryzowały się frytki powlekane roztworem SPI. Najmniej akceptowane były natomiast frytki powlekane roztworem WPC. Zadecydowała o tym przede wszystkim barwa odbierana przez konsumentów jako zbyt intensywna, co potwierdziło wyniki oceny instrumentalnej. Przyjmując, że minimalna ogólna ocena powinna wynosić co najmniej 3 pkt/5 pkt wykazano, że dzięki zastosowaniu powlekania możliwe jest otrzymanie frytek o obniżonej zawartości tłuszczu, a jednocześnie dostatecznych właściwościach sensorycznych.
5
86%
Powłoki jadalne produkowane są z naturalnie występujących polimerów, takich jak: białka, tłuszcze i polisacharydy. Mogą one pełnić funkcję ochronną produktów spożywczych poprzez zachowanie odpowiedniej ich jakości oraz wydłużenie okresu przydatności do spożycia. Celem pracy było określenie wpływu składu surowcowego powłok wytworzonych na bazie białka serwatkowego na ich wybrane właściwości fizyczne. W pracy przedstawiono technologię otrzymywania powłok jadalnych na bazie białek serwatkowych z zastosowaniem glicerolu jako środka plastyfikującego. Wytworzone powłoki serwatkowe z roztworów o zawartości białka od 6 do 10% i glicerolu względem białka od 20 do 40% poddano badaniom. Wyznaczono izotermy sorpcji pary wodnej w przedziale aktywności wody od 0,0 do 0,9 oraz zbadano barwę powłok wyrażoną w postaci wyróżników barwy. Przeprowadzone badania wykazały, że zmiana składu chemicznego poprzez zastosowanie różnych zawartości białka i glicerolu względem białka w powłokach sojowych wpływa na zmianę ich właściwości sorpcyjnych, zaś nie wpływa na barwę.
Wzrost zainteresowania żywnością o długim okresie przydatności do spożycia oraz -wysokiej atrakcyjności sprzyja opracowywa­niu nowych technologii, które pozwalają modyfikować cechy produktu i -wydłużyć jego trwałość. W ostatnim czasie coraz -więcej uwagi poświęca się powlekaniu żywności. Aby dobrać odpowiednie powłoki jadalne do produktów spożywczych należy poznać ich właściwościfizyczne.
This work presented characteristic of biopolymer based coatings to produce minimally processed fruits and vegetables. Coating materials and methods, aims and advantages of use of edible coatings to fresh fruits and vegetables were described.
W ostatnich latach obserwuje się zwiększone zainteresowanie usuwaniem wody z surowców spożywczych poprzez zanurzanie ich w stężonych roztworach substancji osmotycznych. Oczekuje się uzyskania wysokich ubytków wody z odwadnianego materiału, przy ograniczonym przyroście masy suchej substancji. Wnikanie rozpuszczalnych substancji ze stężonego roztworu osmoaktywnego do odwadnianej tkanki jest nieuniknione podczas procesu osmotycznego odwadniania, pojawia się więc potrzeba opracowania takiej metody odwadniania, która pozwoli kontrolować wnikanie substancji rozpuszczalnych z roztworu do przetwarzanego produktu. W tym celu prowadzone są obecnie badania nad wpływem selektywnych powłok nałożonych na powierzchnię surowców na proces wymiany masy w czasie odwadniania osmotycznego. Celem niniejszej pracy było zbadanie procesu wymiany masy w czasie odwadniania osmotycznego mrożonych truskawek pokrytych powłokami jadalnymi, o selektywnych właściwościach, w 61,5% roztworze sacharozy. Do sporządzenia 4% roztworów powlekających użyto pektynę niskometylowaną oraz skrobię ziemniaczaną. Stwierdzono zależność ubytków wody i przyrostów masy suchej substancji od rodzaju powłoki. Generalnie, wartości tych wskaźników były niższe w truskawkach powleczonych niż w tych bez powłoki. Biorąc pod uwagę stosunek ubytku wody do przyrostu masy suchej substancji, za najlepszą do zastosowania w procesie odwadniania osmotycznego mrożonych truskawek uznano powłokę ze skrobi.
W produkcji warzyw i owoców minimalnie przetworzonych (WOMP) surowiec poddawany jest zabiegom czyszczenia, usuwania części niejadalnych i krojenia. Redukuje to konieczność obróbki wstępnej i umożliwia przygotowanie posiłku o wysokiej wartości żywieniowej. Jednak powstające uszkodzenia tkanek przyczyniają się do dużej nietrwałości WOMP. Zapewnienie odpowiedniej jakości i bezpieczeństwa żywności minimalnie przetworzonej wymaga zachowania standardów higieny produkcji oraz przestrzegania chłodniczych warunków przechowywania. Konieczne jest także zastosowanie dodatkowych czynników utrwalających produkt. Celem pracy było określenie możliwości wykorzystania powłoki białkowo-woskowej do zabezpieczenia jakości przechowalniczej minimalnie przetworzonych brokułów. Umyte i podzielone na części brokuły poddano powlekaniu przez dwukrotne zanurzenie w powłoce, którą stanowił wodny roztwór białka grochu (10 % m/m), wosku kandelila (2 % m/m) i sorbitolu (5 % m/m). Powlekane oraz niepowlekane (próba kontrolna) warzywa przechowywano w temperaturze 4 ºC i wilgotności względnej powietrza ≈90 % przez 21 dni. Badania jakości brokułów obejmowały oznaczanie ubytków masy, zawartości kwasu askorbinowego i chlorofilu, kwasowości, barwy (CIE L*a*b*) i tekstury. Wykazano, że powlekanie brokułów umożliwiło istotne zmniejszenie szybkości strat witaminy C, obniżenie tempa wzrostu kwasowości oraz ograniczenie utraty twardości kwiatostanu w czasie przechowywania. Powłoka nie miała natomiast wpływu (p>0,05) na zmniejszenie ubytków masy i zawartości barwników chlorofilowych. Nastąpiło pociemnienie powierzchni brokułów po przeprowadzeniu powlekania. W końcowym okresie przechowywania powlekane warzywa były istotnie mniej żółte w porównaniu z próbą odniesienia. Dowiedziono, że powlekanie wpływa na przebieg niektórych procesów fizjologicznych i biochemicznych decydujących o jakości handlowej i konsumpcyjnej brokułów. Nieskuteczność powłoki w zapobieganiu ubytkom masy wynika najprawdopodobniej z faktu przechowywania surowca w warunkach wysokiej wilgotności względnej powietrza.
Błony i powłoki jadalne są nowoczesnymi systemami ochrony żywności przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego. Poza wydłużaniem okresu trwałości oraz zmniejszaniem zapotrzebowania na opakowania syntetyczne mogą stanowić dodatkowe źródło substancji odżywczych. Jednakże mimo wielu zalet, zastosowania przemysłowe jadalnych opakowań są wciąż nieliczne, głównie z powodu ich szczególnych cech fizycznych oraz trudności w ich wytwarzaniu. Producenci żywności oczekują więc na rozwiązania prostsze a jednocześnie o szerokim spektrum zastosowań. W niniejszej pracy autorzy starali się przybliżyć ideę błon i powłok jadalnych. Zaprezentowano również przykłady przyszłościowych oraz już istniejących zastosowań przemysłowych.
Przeznaczone do formowania powłok jadalnych białka sojowe wyodrębniane są z nasion soi jako białkowy izolat sojowy. Opisano przebieg wytwarzania białkowych izolatów sojowych zgodnie z współcześnie stosowanymi technologiami. Przedstawiono właściwości podstawowych składników tych izolatów, globulin 7S i 11S. Objaśniono przemiany zachodzące podczas formowania powłok jadalnych z udziałem białek sojowych, podano właściwości mechaniczne i barierowe takich powłok. Podano też opisane w literaturze naukowej przykłady zastosowań wieloskładnikowych powłok jadalnych, sporządzanych z udziałem białkowych izolatów sojowych.
Winogrona (Vitis vinifera) są cenionymi owocami deserowymi, jednak ich atrakcyjność może ulec pogorszeniu, jeśli podczas dystrybucji i sprzedaży nie są właściwie zabezpieczone. Obecnie poszukuje się nowych metod pozwalających na zwiększenie trwałości owoców i zachowanie ich dobrej jakości w obrocie towarowym. Do takich rozwiązań należą ochronne powłoki jadalne. Celem pracy było określenie możliwości wykorzystania powłoki białkowo-woskowej do zabezpieczenia jakości winogron. Owoce poddano powlekaniu poprzez trzykrotne zanurzenie w wodnym roztworze zawierającym 10 % izolatu białka grochu, 5 % sorbitolu (plastyfikator) i 2 % wosku kandelila. Powlekane oraz niepowlekane (kontrolne) winogrona przechowywano w temp. 20 ºC i wilgotności względnej powietrza 40 % przez 11 dni. Badania wykazały, że po 11-dniowym przechowywaniu powlekane winogrona, w stosunku do niepowlekanych, wykazywały statystycznie istotnie większą zawartość kwasu askorbinowego i cukrów redukujących oraz mniejsze ubytki masy, co przyczyniło się do przedłużenia świeżości owoców. Powlekanie nie wpłynęło na zmianę kwasowości miareczkowej i czynnej winogron. Dodatkową korzyścią powlekania było nadanie owocom atrakcyjnego połysku.
Celem pracy było zbadanie wpływu glicerolu jako plastyfikatora w ilości od 30 do 60% względem masy białka na kinetykę adsorpcji pary wodnej przez powłoki wytworzone na bazie izolatu białek serwatkowych. Proces prowadzono w czasie 20 godzin w środowisku o wilgotności względnej 75,3%. Wpływ glicerolu na adsorpcję pary wodnej analizowano poprzez wyznaczenie krzywych kinetycznych w funkcji czasu i krzywych szybkości adsorpcji pary wodnej w funkcji zawartości wody. Analizie matematycznej poddano zależności przyrostu zawartości wody od czasu opisując krzywe kinetyczne równaniem wykładniczym. Analiza uzyskanych parametrów równania wykazała bardzo dobre dopasowanie do danych eksperymentalnych. Na podstawie przeprowadzonej analizy wykazano wpływ glicerolu wzrost adsorpcji pary wodnej przez powłoki serwatkowe.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.