Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 28

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  powierzchnia wlasciwa
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Recently a numerous methods were designed for the in-situ treatment of contaminated groundwater, among them a versatile technology – Permeable Reactive Barriers (PRB). This environmentally safe technology requires the application of reactive materials with high specific surface areas (zeolite, activated carbon, zero-valent iron particles, etc.). This paper presents the review of laboratory methods commonly used for determination of specific surface area. More detailed description was included for the methylene blue sorption (MBS) method recommended for application in geotechnical practice. According to the test results obtained for zeolite and zeolite-sand mixtures it can be concluded that simple MBS method gives results comparable to more sophisticated methods.
11
67%
Przeprowadzono badania powierzchni właściwej gleb ornych z trenu całej Polski. Analizie poddano dwa poziomy glebowe orny i podorny Powierzchnię właściwą wyznaczano w oparciu o adsorpcję pary wodnej i niskotemperaturową adsorpcję azotu.
14
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Wybrane właściwości wodne mieszaniny glebowej

67%
W przedstawianej pracy zbadane zostały zależności pomiędzy głównymi charakterystykami wodnymi mieszaniny glebowej dwóch frakcji: 1,0>f>0,75 mm oraz 0,1>f>0,063 mm. Badano zróżnicowanie przebiegu krzywych retencji wodnej q (h), wynikające ze zróżnicowanego udziału wymienionych frakcji w całości mieszaniny. Stwierdzono, że zależności pomiędzy zawartością frakcji piasku bardzo drobnego, a kapilarną pojemnością wodną i zawartością wody grawitacyjnej mają charakter nieliniowy, natomiast zawartość wody dostępnej dla roślin i polowa pojemność wodna rosną liniowo wraz ze wzrostem zawartości frakcji piasku bardzo drobnego. Stwierdzono również, że dla potencjału macierzystego poniżej 2,9 kPa korelacja pomiędzy powierzchnią właściwą, a wielkością retencji wodnej jest niska (statystycznie nieistotna) natomiast dla wyższych wartości (> 2,9 kPa) współczynnik korelacji osiąga wartość ponad 0,9 i korelacja jest statystycznie istotny na poziomie a = 0,01.
Badania przeprowadzono na 6 próbkach obejmujących mursze torfiaste (Z1) i właściwe, czyli ziarniste (Z3), wytworzone z torfów torfowisk niskich. Uwzględniając wartości wskaźnika chłonności wodnej (W1) badany materiał należy do grupy utworów słabo i średnio wtórnie przeobrażonych (0,41-0,6) oraz silnie i bardzo silnie wtórnie przeobrażonych (0,61-0,8). Oznaczenie chłonności wodnej badanych utworów glebowych prowadzono metodą wirówkową zgodnie z procedurą opisaną przez Gawlika. Sporządzono izotermy adsorpcji i desorpcji pary wodnej dla utworach naturalnych oraz monojonowych form (H+, Ca+2). Następnie z równania BET obliczono powierzchnię właściwą oraz ciepło adsorpcji netto. Wszystkie otrzymane izotermy mają taki sam kształt zgodny z typem II według klasyfikacji Brunauera. Istnieje dodatnia korelacja pomiędzy powierzchnią właściwą a stopniem wtórnego przeobrażenia wyrażonego jako W1. Ponadto stwierdzono obniżenie wartości powierzchni właściwej dla form wodorowych i wapniowych względem powierzchni właściwej utworów w formie naturalnej.
Powierzchnia właściwa jest ważną cechą glebową, bowiem charakteryzuje łącznie ilość i jakość składników mineralnych i organicznych gleb, a także wynikające z nich właściwości fizykochemiczne i fizyczne gleb. Właściwości te traktowane indywidualnie, nie dają tak dokładnej informacji o stanie gleby, jak w przypadku jej powierzchni właściwej. Ponadto, poprzez wzajemne zależności pomiędzy wielkością różnych rodzajów powierzchni właściwej (całkowitej, zewnętrznej, wewnętrznej, między pakietowej) a zawartością poszczególnych minerałów ilastych, frakcji granulometrycznych i związków próchnicznych w glebach, powierzchnię właściwą można wykorzystać do łącznej interpretacji zjawisk i procesów kształtujących możliwości produkcyjne gleb i stan środowiska przyrodniczego. Kartograficzne przedstawienie powierzchni właściwej gleb uzasadnia włączanie jej do tworzenia przestrzennych hydrofizycznych i żyznościowych modeli prognostycznych procesów zachodzących w środowisku glebowym.
Specyficzna struktura chemiczna związków humusowych, zawartość grup funkcyjnych pełniących rolę centrów ad sorpcyjnych oraz niestałość składu pierwiastkowego sprawiają, że materiał organiczny jest uważany za bardzo skomplikowany i trudny do pomiarów, zwłaszcza badań powierzchniowych. W niniejszej pracy przeprowadzono pomiary powierzchni właściwej kwasów humusowych (kwasu huminowego i frakcji fulwokwasów ß-humusu) metodami opartymi na podstawach ad sorpcyjnych. Stosowano w tym celu adsorbat polarny - parę wodną oraz apolarny - azot. Przy zastosowaniu niskotemperaturowej adsorpcji azotu (metodą chromatograficzną) oznaczano powierzchnię właściwą zewnętrzną. Na podstawie zaś izoterm adsorpcji pary wodnej w 20 i 40°C wyznaczono powierzchnię właściwą całkowitą i molową energię adsorpcji dla monowarstwy badanego adsorbenta. Powierzchnia właściwa całkowita kwasów huminowych mieściła się w przedziale od 201 do 238 m2/g, zaś ß-humusu od 319 do 385 m2/g. Powierzchnia zaś zewnętrzna kwasów huminowych wyniosła ok. 1 m2/g, zaś dla ß-humusu ok. 34,5 m2/g. Duże różnice sorpcji azotu i pary wodnej na preparatach kwasów próchnicznych są efektem skomplikowanego mechanizmu adsorpcji adsorbatem polarnym i apolarnym na tym preparacie. Uzyskane duże wielkości powierzchni właściwej mierzonej parą wodną na preparatach kwasów humusowych oraz kształt izoterm adsorpcji wskazują, że pod wpływem działania pary wodnej następuje ruch cząsteczek pary wodnej wewnątrz i ich adsorpcja na centrach aktywnych 7, powyższego wynika, że wytworzona w stanie uwilgotnionym mikrostruktura kwasu humusowego jest nietrwała, zaś po wysuszeniu tego kwasu (niezależnie od metody suszenia), ta mikrostruktura zanika, następuje załamanie się struktury (collapse) i występuje ona w formie zbitej, nieporowatej, niedostępnej zarówno dla rtęci jak też dla adsorbatów apolarnych, co wykazały pomiary adsorpcji i desorpcji azotu na tym preparacie.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.