Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 112

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 6 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  pomiary meteorologiczne
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 6 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem opracowania było porównanie terminów nawadniania ustalonych za pomocą różnych parametrów i wskaźników atmosferycznych oraz wstępna weryfikacja ich praktycznej przydatności. W pracy porównano cztery metody ustalania terminów stosowania nawodnień, wykorzystujące wyniki prostych pomiarów meteorologicznych. Obliczenia zostały wykonane dla pełnego sezonu nawadniania, obejmującego okres od 11 maja do 15 września. Symulacje przeprowadzono dla dwóch okresów wegetacyjnych: suchego w 2008 r. oraz wilgotnego, ale cechującego się bardzo nierównomiernym rozkładem opadów atmosferycznych, sezonu 2010 r. Wykorzystano dane meteorologiczne ze standardowego pomiaru prowadzonego w Stacji Badawczej UTP, zlokalizowanej w Mochełku pod Bydgoszczą. Stwierdzono, że porównywane wskaźniki zużycia wody, obliczone na podstawie różnych parametrów meteorologicznych znacznie różniły się, zarówno pod względem wartości średnich sezonowych jak i ekstremalnych, ale cechowała je istotna współzależność. Najbardziej wodooszczędne okazało się sterowanie nawadnianiem według metody bilansowej Drupki, a w drugiej kolejności na podstawie pomiarów opadów atmosferycznych. Najwięcej terminów nawadniania, zarówno w roku suchym jak i mokrym, ustalono na podstawie metody bilansowej z wykorzystaniem wskaźnika zużycia wody Hargreavesa. Ustalanie terminów nawadniania roślin według bilansowania przychodów i rozchodów wody na podstawie wskaźników Drupki oraz według wyłącznie pomiaru opadów atmosferycznych warto zalecać praktyce, ze względu na stwierdzoną wodooszczędność tych metod oraz wykorzystywanie tylko najprostszych wyników pomiarów meteorologicznych standardowych lub automatycznych.
Stosowany głównie jako model porównawczy, wzór Chomicza z 1953 r. na miarodajną wysokość opadu w zależności od czasu trwania oparty został na nie całkiem adekwatnych danych, a przedstawione podejście nie zostało wystarczająco uzasadnione, co rodzi wątpliwości dotyczące wiarygodności metody. Niezależnie bowiem od skromności i adekwatności baz danych opadowych z połowy zeszłego stulecia, należy podnieść istotne zastrzeżenia dotyczące poprawności modelu opadu miarodajnego opracowanego dla prawdopodobieństw przewyższenia 10%, 20%, 50% i 100%. Najważniejsze zastrzeżenie dotyczy poprawności przyjętej przez Chomicza metody przedłużania opadu poza zmierzony czas trwania. Metoda ta jest trudna do zaakceptowania, gdyż zakłada, że najwyższe przedziałowe natężenie opadu przypada na koniec zdarzenia opadowego, czego obserwacje nie uzasadniają. Ponadto liczba przedłużonych w ten sposób opadów, czyli liczba półempirycznych danych opadowych, zastosowanych do budowy modelu opadu miarodajnego silnie rośnie z czasem trwania tego opadu przewyższając w skrajnym przypadku, dla najdłuższego czasu trwania 180 minut, aż dwukrotnie liczbę danych oryginalnych. Brak jest również uzasadnienia przyjętego kryterium granicy przedłużania opadu.
W pracy przeanalizowano pomiary prędkości wiatru zanotowane o godzinach 6, 12, 18 UTC za pomocą automatycznych stacji meteorologicznych Maws 101 – Vaisala, w rejonie składowiska odpadów flotacji miedzi „Żelazny Most”, w okresie 2003–2009. Pomiary wykonano na czterech stacjach różnie zlokalizowanych względem składowiska. Niski współczynnik tarcia powierzchni składowiska akwen o powierzchni 600 ha i nadbudowane plaże oraz jego wyniesienie na wysokość prawie 60 m powyżej naturalnego terenu, powoduje wzrost prędkości wiatru. Ważne jest położenie stacji, pora dnia oraz pora roku. Największe różnice między stacjami zaobserwowano o godzinie 12 UTC, a najmniejsze o 6 UTC. Największe prędkości wiatru notowane są również wiosną i jesienią oraz na stacji Zapora, położonej na plaży składowiska.
On the basis of the measurements recorded by seven automatic meteorological stations, evapotranspirati on (ET 0 ) was calculated according to the formula devised by Hargreaves and Hargreaves, modified by Droogers and Allen (H and HDA) and Grabarczyk (G). The obtained results were compared with the reference formula recommended by FAO, which adopted the Penman - Monteith formula (PM). A high correlation between the reference model and the simplified formulas was shown. The differences relate to the level of evapotranspiration (ET 0 ) worked out with the various formulas. The Hargreaves model gives a higher value in comparison with the PM formula, whereas Grabarczyk’s model (G) makes it lower. The application of the Hargreaves model modified by Doogers and Allen produced results closest to the reference model. In order to apply the Penman - Monteith model in practice, a lot of meteorological parameters are required, which is a serious limitation. The simpler methods might be used, but they require further investigations in our climatic conditions in order to verify their empirical factors.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 6 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.