Celem badań było określenie czynników wpływających na wielkość strat rozbiorowych półtusz wieprzowych poddawanych dysekcji. Materiałem badawczym było 56 półtusz wieprzowych, które podzielono pod względem masy na 3 grupy (poniżej 40 kg, 40-45 kg, powyżej 45 kg), na podstawie mięsności na 4 klasy (S, E, U, R) oraz pod względem średniej grubości słoniny z 5 punktów na 3 grupy (poniżej 22 mm, 22-26 mm, powyżej 26 mm). Dysekcję wykonano zgodnie z metodologią obowiązującą w Unii Europejskiej. Straty rozbiorowe określono opierając się na różnicy między masą półtuszy przed dysekcją i łączną masą wszystkich wydzielonych oraz szczegółowo poddawanych dysekcji (szynka, schab, łopatka, boczek) części półtuszy. W celu zminimalizowania błędu ludzkiego, każda osoba była przyporządkowana do jednej funkcji przez cały okres doświadczenia (5 dni). Zaobserwowano, że wraz ze wzrostem masy półtusz maleje wielkość strat podczas dysekcji. Dla półtusz o masie poniżej 40 kg wykazano różnice potwierdzone statystycznie (P≤0,05) w porównaniu z półtuszami z przedziału 40-45 kg i powyżej 45 kg. Uwzględniając mięsność, najwyższy poziom strat rozbiorowych obserwowano dla półtusz w klasie S, a najniższy w klasie R (P≤0,05). Nie wykazano wpływu otłuszczenia tuszy na wielkość strat dysekcyjnych. Podczas szczegółowej dysekcji najwięcej strat zanotowano dla schabu i szynki. Wykazano istotny wpływ masy karkówki (r=−0,21), golonki przedniej (r=−0,22), golonki tylnej (r=−0,19) i nogi tylnej (r=−0,17) na wielkość strat rozbiorowych (P≤0,05). Uzyskano statystycznie potwierdzony (P≤0,01) współczynnik korelacji między stratami rozbiorowymi a dniem dysekcji (r=−0,26). Uwzględnienie podczas wykonywania dysekcji uzyskanych w badaniach wyników może przyczynić się do ograniczenia strat i poprawy dokładności dysekcji.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.
