Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 22

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  owca swiniarka
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The aim of the study was to determine the effect of sheep’s genotype and grazing site on their hematological and redox status indicators. The experiment was carried out on sheep of the Świniarka and Uhruska breeds grazed in naturally valuable areas (xerothermic grasslands) and kept in a sheepfold. Several blood indices were determined by ABACUS Junior Vet, including the numbers of leukocytes, thrombocytes and erythrocytes, hemoglobin and procalcitonin concentrations, hematocrit, the mean red cell volume and the average hemoglobin concentration in red blood cells, the percentages of lymphocytes, monocytes and granulocytes, the degree of erythrocyte anisocytosis and the degree of variation in platelet volume. The concentrations of lipid peroxides and malonic dialdehyde, the activity of superoxide dismutase and catalase and total antioxidant potential were determined by spectrophotometric methods. The study showed that Świniarka sheep had a greater antioxidant potential and higher white blood cell counts than Uhrusian sheep. It was found that sheep’s grazing place had a significant influence on the antioxidant status and hematological indicators of their blood. An improvement in antioxidant potential and hematological blood parameters was achieved in sheep grazed in naturally valuable areas, that is, in the Stawska Góra nature reserve and on xerothermic grasslands in Gródek and Kąty, compared to sheep fed in a sheepfold.
Celem pracy było określenie wybranych cech okrywy włosowej współczesnych świniarek, utrzymywanych w stadzie realizującym program ochrony zasobów genetycznych tej rasy. Oceniano wydajność, wysadność i grubość wełny. Średnia wydajność wełny świniarek w odroście półrocznym wynosiła 0,8 kg, a wysadność 10,4 cm. W próbkach wełny stwierdzono występowanie czterech typów okrywy włosowej: zespoły włosowe wełny mieszanej dwufrakcyjne, trójfrakcyjne oraz zespoły włosowe wełny typowo jednolitej i jednolitej z pojedynczymi grubszymi włosami. U ponad 60% badanych owiec występowały dwufrakcyjne zespoły włosowe, które składały się z frakcji wewnętrznej, zwanej puchową i zewnętrznej – rdzeniowej. Frakcja puchowa złożona była z krótkich i cienkich włosów o średniej grubości 22,6 mm, zaś średnia grubość włosów frakcji rdzeniowej wynosiła 45,3 mm. Frakcja włosów puchowych stanowiła średnio 78%, zaś frakcja zewnętrzna – 22%. We frakcji tej oprócz włosów rdzeniowych występowały włosy bezrdzeniowe i kempowe. Zespół włosowy składający się z trzech frakcji stwierdzono u 13,3% badanej populacji. Średnia grubość włosów frakcji puchowej kształtowała się na poziomie 20,8 mm, frakcji przejściowej – 34,2 mm, zaś frakcji zewnętrznej – 47,9 mm. Średni udział w kosmku frakcji puchowej stanowił 66%, przejściowej – 9,5%, zaś rdzeniowej – 24,4%. We wszystkich próbkach wełny we frakcji zewnętrznej wystąpiły włosy rdzeniowe i w 75% z nich – włosy kempowe. Typowa wełna jednolita wystąpiła u 6,67% badanych owiec, a jej średnia grubość wynosiła 23,27 mm, zaś średnia grubość wełny jednolitej z pojedynczymi grubszymi włosami, która wystąpiła u 16,67% badanych maciorek, wynosiła 22,42 mm, a średnia grubość pojedynczych grubszych włosów – 41,82 mm. Podsumowując można stwierdzić, że w badanej grupie owiec rasy świniarka przeważały zwierzęta o dwufrakcyjnej okrywie włosowej, o wyrównanych pod względem grubości zespołach włosowych i wysokiej zawartości puchu, co wskazywać może na typ wełny uszlachetnionej.
Badania przeprowadzono na 1805 zwierzętach (1165 ♀ i 640 ♂): muflonie europejskim (Ovis aries musimon), jego mieszańcach z wrzosówką, owcach czterech ras charakteryzujących się okrywą wełnistą mieszaną (wrzosówka, świniarka, polska owca górska odmiany białej i odmiany barwnej) i merynosie polskim. Wszystkie zwierzęta poddane były identyfikacji genu brązowego umaszczenia (TYRP1), w zakresie oceny występowania alleli C i T. Podsumowując badania stwierdzono, że rozkład genów i genotypów genu kodującego brązowe umaszczenie wyraźnie odróżnia muflona europejskiego (dominacja w częstotliwości występowania allelu T i genotypu TT) od pozostałych grup owiec udomowionych. Każda z ras owiec wykazała natomiast specyficzny układ rozkładu alleli i genotypów, co może być dowodem na ich odrębność genetyczną. Na podstawie częstotliwości występowania tego uwarunkowania u europejskich ras owiec można przypuszczać, że są inne drogi ich pochodzenia w porównaniu do owiec hodowanych np. w Azji. Potwierdzenie tej tezy wymaga dalszych prac z tego zakresu, z uwzględnieniem różnych uwarunkowań determinujących umaszczenie u owiec.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.