Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 18

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  occurrence frequency
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
To examine multi-annual variations in the food habits of the Japanese marten (Martes melampus), we analyzed the composition of marten feces in the Bonbori Forest Path in western Tokyo, central Japan, in two time periods a decade apart (1997–1998 and 2007–2008). The staple foods of martens in both periods were fruits/seeds and animal materials (mainly insects and mammals). The martens fed frequently on fruits/seeds and insects throughout the year in both periods, but the consumption of mammals, birds, and arthropods/other animals showed seasonal variations. The composition of fruits/seeds and the frequency of occurrence for each fruit-bearing species differed between the two periods. These results suggest that both the foraging strategy and role of martens as a seed dispersal agent changes yearly, presumably according to multi-annual variation in the availability of prey animals and/or fruits. We emphasize the importance of multi-annual studies both on food habits and to monitor food availability in the temperate region where the food environment changes among seasons, as well as years.
Podstawę opracowania stanowiły dobowe grubości pokrywy śnieżnej od listopada do marca w latach 1960/61-2009/10 z 40 stacji meteorologicznych IMGW, z wyłączeniem obszarów górskich. Zasadniczą charakterystykę czasowego i przestrzennego rozkładu liczby dni z pokrywą śnieżną, w tym o grubości co najmniej 5 cm, a także przeciętnej grubości pokrywy śnieżnej w dniach jej występowania, przeprowadzono dla miesięcy kalendarzowej zimy (XII-II). Stwierdzono, że na przeważającym obszarze kraju pokrywa śnieżna zalega w 30 do 60 dniach, ale tylko w około 50-70% przypadków jej grubość przekracza 5 cm. Natomiast przeciętna grubość pokrywy śnieżnej w dniach jej zalegania kształtuje się od 8 do 18 cm. Styczeń i luty charakteryzują się zbliżoną liczbą dni z pokrywą śnieżną, jednak w lutym jej przeciętna grubość we wschodnich rejonach kraju jest nieco większa. W okresie kalendarzowej zimy najbardziej śnieżną jest trzecia dekada stycznia, podczas gdy przeciętnie największe grubości pokrywy w dniach jej zalegania notuje się w trzeciej dekadzie lutego, ale także jeszcze w pierwszej dekadzie marca. Geograficzny rozkład liczby dni z pokrywą oraz jej przeciętne grubości potwierdzają rosnącą z zachodu na wschód surowość warunków termicznych, zarówno w całym okresie zimowym, jak i w poszczególnych miesiącach. W pięćdziesięcioleciu 1960/61-2009/10 zaznacza się niewielka tendencja spadkowa częstości występowania oraz grubości pokrywy śnieżnej, ale zmiany są na ogół nieistotne. Spadkowy trend liczby dni z pokrywą śnieżną, statystycznie istotny na poziomie α = 0,05, nastąpił przede wszystkim w grudniu i w styczniu, natomiast z pokrywą o grubości ponad 5 cm – niemal wyłącznie w grudniu. Wykazano statystycznie istotną rolę cyrkulacji atmosferycznej, odzwierciedloną wartościami indeksu NAO, w kształtowaniu zmienności wszystkich analizowanych cech pokrywy śnieżnej. Cyrkulacja atmosferyczna wyjaśnia, w zależności od rejonu kraju, od około 40 do 50% zmienności dni z pokrywą śnieżną, od 30 do 40% – zmienności dni z pokrywą ponad 5 cm i od 25 do 30% – zmian przeciętnej grubości w dniach jej zalegania. Największe współczynniki determinacji, wyrażające rolę warunków cyrkulacyjnych w wyjaśnianiu międzyrocznej zmienności częstości występowania oraz grubości pokrywy śnieżnej, wytestowano w styczniu i w lutym, wyraźnie mniejsze – w grudniu.
6
80%
In the year 2003, the occurrence of arbuscular mycorrhizal fungi (AMF) of the phylum Glomeromycota in cultivated and uncultivated soils of the Lubuskie province was investigated. The occurrence of AMF was examined based on 56 root and rhizosphere soils collected under 7 species of cultivated and uncultivated plants growing in 28 localities. Spores of AMF were isolated from both field-collected samples and trap cultures. They were revealed in 100% of field soils and 93.8% of trap cultures and represented 7 of the 8 recognized genera of the Glomeromycota. The arbuscular fungi occurring distinctly more frequently in the soil and root samples examined were members of the genus Glomus. The species of AMF most frequently occurring in cultivated soils of the Lubuskie province were G. claroideum, G. constrictum, G. deserticola and G. mosseae, whereas G. claroideum, G. constrictum, G. deserticola, G. mosseae, and S. dipurpurescens were more frequently found in uncultivated sites. The analysis of similarity of the species composition of AMF populations in sites of the Lubuskie province and the Western Pomeranian province earlier examined showed that (1) the occurrence in Poland of most taxa of these fungi detected in the study presented here is even and does not change with time, (2) the communities of AMF area are stable, despite the arduousness resulting from the agricultural and chemical practices conducted, and (3) the species diversity of the plants cultivated in a long period of time has no influence on the species composition of populations of AMF.
W pracy oszacowano częstotliwość występowania Aspergillus flavus na terenach rolniczych oraz oceniono właściwości biochemiczne wyizolowanych szczepów. Grzyby izolowano z gleby i roślin uprawnych w okresie wegetacyjnym z terenów południowej Polski. Łącznie przebadano 500 próbek. Oceniano zdolność izolatów do wykorzystywania różnych źródeł węgla, wzrost w różnych warunkach temperaturowych, ciśnieniu osmotycznym i odczynie pożywki. Obecność A. flavus stwierdzono jedynie w 11 próbkach roślin i 3 próbkach badanej gleby (odpowiednio w 4,4% oraz 1,2% próbek). Wszystkie szczepy charakteryzowały się dobrym wzrostem na pożywkach zawierających różne źródła węgla i zbliżoną reakcją na ciśnienia osmotyczne, temperaturę hodowli i odczyn pożywki. Optymalna temperatura wzrostu mieściła się między 20 a 35°C, a odczyn przy którym oznaczony był maksymalny przyrost biomasy w zakresie 5 do 8. Przy ciśnieniu osmotycznym powyżej 30 tysięcy hPa rozwój Aspergillus flavus został zahamowany. Tylko jeden szczep istotnie różnił masą produkowanej grzybni bez względu na warunki hodowli.
Celem pracy było opracowanie, na podstawie reprezentatywnej serii danych, przedziałów wartości usłonecznienia rzeczywistego odpowiadających określonym typom sezonu wegetacyjnego oraz ocena częstości ich występowania. Klasyfikacja wykazała, że procent sezonów wegetacyjnych ocenianych jako przeciętne osiągnął wartość 72,3% i wahał się od 65,4% w Terespolu i Bezku do 80,8% w Puławach. Okresy wegetacyjne o usłonecznieniu wyższym od przeciętnego, w których liczba godzin dopływu promieniowania bezpośredniego przekroczyła 1493,7 (klasa D), stanowiły na Lubelszczyźnie średnio 14,6%. Najwięcej sezonów mocno usłonecznionych wystąpiło na wschodzie regionu, potwierdzając tym samym istotny wpływ na rozkład sum usłonecznienia, narastającego w tym kierunku stopnia kontynentalizmu. Nie wystąpiły w badanej próbie okresy wegetacyjne usłonecznione anomalnie mocno. Poniżej dolnego progu, wyznaczającego przeciętne sezony wegetacyjne pod względem sum usłonecznienia, w klasach A i В znalazło się łącznie 13,1% przypadków. Anomalnie słabo usłonecznionym okazał się rok 1980, w którym tylko na stacji w Terespolu suma godzin (1063) przekroczyła wartość progową dla klasy A, równą 1044,2 godz. Na pozostałych punktach pomiarowych liczba godzin nie przekroczyła 1000 i wahała się od 785,4 w Bezku do 995,5 godz. w Felinie. W dobie obserwowanych zmian klimatycznych zakresy wartości, ujęte w klasach, mogą być traktowane jako wskaźniki w agrometeorologicznej ocenie warunków solarnych poszczególnych okresów wegetacyjnych.
W pracy poddano analizie susze meteorologiczne w rejonie Bydgoszczy w wieloleciu 1861-2006, przy zastosowaniu wskaźnika standaryzowanego opadu SPI jako wskaźnika suszy. Dla każdego miesiąca kalendarzowego tego wielolecia obliczono wartości SPI dla 1, 3, 6, 12, 24 i 48-miesięcznych sum opadów. Niedobór 1-miesięcznej sumy opadów powodował najwięcej susz meteorologicznych (292), ale trwających najkrócej (średnio 2,4 miesiąca). Niedobór 4-letniej sumy opadów wywoływał znacznie mniej susz (20), ale ich czas trwania był wyraźnie większy (średnio 40,5 miesiąca). Rozkład częstotliwości czasów trwania susz jest różny dla różnych okresów sumowania opadów. Najczęściej można spodziewać się (ok. 40%) pojedynczych miesięcy z niedoborem opadu, jak również z podobną częstotliwością występują susze trwające od 3 do 40 miesięcy, w zależności od okresu sumowania opadów.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.