Pole geomagnetyczne (PGM) jest dla organizmów żywych ważnym biologicznie czynnikiem, koordynującym w przestrzeni i w czasie, niezbędnym do stymulacji i sterowania procesami przemiany materii. Dotychczas obiektami badań nad wpływem PGM na organizmy zwierząt były głównie zwierzęta hodowlane lub laboratoryjne, utrzymywane w warunkach naturalnie bądź sztucznie zaburzonego PGM.W tym aspekcie wydawało się interesujące rozpoznanie czy zwierzęta wolno żyjące, wybierając miejsca legowiskowe lub zakładając nory, kierują się stanem pola magnetycznego Ziemi. Część doświadczalną pracy wykonano w lasach Nadleśnictwa Lutowiska w województwie podkarpackim oraz Nadleśnictwa Nawojowa w Małopolsce. Stosując geomagnetometr, zmierzono wartość pola magnetycznego Ziemi nad siedliskami jeleni, dzików, borsuków, wydr i lisów. Uzyskane wyniki pozwalają przypuszczać, że zwierzęta wolno żyjące przy wyborze miejsc legowiskowych czy zakładaniu nor kierują się również stanem PGM, przy czym jeleń, dzik i wydra na miejsca legowiskowe i nory preferują tereny wolne od zaburzeń PGM, a borsuki zakładają nory na terenach o niejednorodnym polu geomagnetycznym.
Dla borsuków Meles meles miarą jakości siedlisk leśnych może być biomasa dżdżownic oraz możliwość kopania nor. Najbardziej zasobne w dżdżownice są łąki i pastwiska, a spośród lasów grądy i olsy, natomiast najbardziej ubogie w te bezkręgowce są bory sosnowe i świerkowe. Dodatkowo, w górach biomasa dżdżownic zmniejsza się wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem morza. Dominacja monokultur iglastych w Polsce wpływa niekorzystnie na liczebność populacji borsuków w lasach. W lasach nizinnych dostępność schronień nie jest zazwyczaj czynnikiem limitującym zagęszczenie populacji borsuków, ponieważ mogą one z łatwością kopać nory w grubej warstwie gleby. Odmiennie wygląda sytuacja w lasach górskich, gdzie wraz ze wzrostem wysokości nad poziomem morza zmniejsza się miąższość gleby, co uniemożliwia kopanie nor. W takich warunkach borsuki zmuszone są do wykorzystywania schronień alternatywnych, takich jak jaskinie i szczeliny skalne. Dostępność tego typu schronień w górach może ograniczać liczebność populacji borsuka, a ich dewastacja w trakcie prac leśnych (np. poprzez zasypywanie ich odpadami powstałymi w trakcie ścinki drzew), dodatkowo zmniejsza liczbę miejsc, które mogą być wykorzystywane przez ten gatunek.
In this study effects of burrowing by badgers and foxes on forest soil and vegetation were examined. Burrow digging resulted in increasing topsoil alkalinity and changing the availability of some nutrients. Soil disturbances supported higher diversity of herbaceous and woody plants, and favoured the occurrence of fugitive and nutrient demanding species. Badgers had stronger impact on soil and vegetation than foxes.