Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 10

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  nitrogen deficiency
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Through o-hydroxycinnamic acids, the biosynthesis of coumarins is connected with aromatic amino acid metabolism and nitrogen uptake. Therefore the quantitative changes in levels of some free amino acids and coumarins (herniarin and its glucosidic precursors (Z)- and (Ej-2-β-D-glucopyranosyloxy- 4-methoxycinnamic acids; umbelliferone) in the leaf rosettes of chamomile (Matricaria chamomilla L.) subjected to nitrogen deficiency were studied. Nitrogen content decreased in the leaf rosettes and in the roots of N-deficient plants during the course of the experi ment, but these plants produced significantly higher root biomass. Among secondary metabolites, the sum of 2-β-D-glucopyranosyloxy-4-methoxycinnamic acids increased sharply, herniarin increased slowly and the content of umbelliferone was low in N-deficient plants. We have concluded that nitrogen deficiency is not an inducing factor for stress accumulation of herniarin and umbelliferone. A decrease in levels of all detected amino acids, besides histidine, was found. Within aromatic amino acids, tyrosine was the most abundant. The content of free phenylalanine was significantly lower in both, control and N-deficient plants when compared to the content of tyrosine. In this view, the increase of herniarin glucosidic precursors is apparently due to enhancing phenylalanine ammonialyase activity under nitrogen deficiency and nitrogen-free carbon skeletons are shunted in to the phenylpropanoid metabolism, including biosynthesis of (Z)- and (E)-2-β-D-glucopyranosyloxy-4-methoxycinnamic acids.
Obiektem badań było 9 odmian populacyjnych żyta, 2 rody hodowlane oraz genotypy S1, S2 otrzymane na drodze selekcji w kierunku tolerancji na niedobory azotu w kulturach hydroponicznych. Materiałem wyjściowym do selekcji były 7-dniowe siewki każdej populacji, które umieszczano na 10 dni w pożywce ubogiej w azot (10,506 mg/dm3 i w pożywce kontrolnej — Hoaglanda, zawierającej 168,0 mg N/dm3. Każdą badaną populację żyta reprezentowało 500 siewek. Po selekcji opartej na ich rozwoju w warunkach niedoboru azotu wybierano 35–37% siewek o najwyższych wartościach analizowanych cech. Wysadzano je na poletkach hali wegetacyjnej i rozmnażano parami. Zebrane nasiona stanowiły materiał wyjściowy do następnego cyklu selekcji. Pomiary biometryczne siewek wykorzystano do oceny zmienności selekcjonowanych populacji i skuteczności przeprowadzonej selekcji. Różnice genotypowe określono w oparciu o elektroforezę białek zapasowych metodą SDS-PAGE. Otrzymane wyniki badań wykazały zróżnicowanie badanych genotypów żyta pod względem wysokości siewek i długości ich korzeni. Różnice między cechami siewek wybranych na rodziców a ich potomstwem były istotne już po pierwszym cyklu selekcji. W drugim jej cyklu obserwowano dalsze obniżenie średnich wartości wysokości siewek i długości korzeni oraz zwiększenie liczby korzeni zarodkowych. Wśród 12 badanych genotypów żyta na szczególna uwagę zasługują odmiany Amilo, Arant, Adar, Dańkowskie Złote, Motto i ród SMH 92. Mogą być one wykorzystane jako cenne źródło genów tolerancji. Elektroforetyczna analiza sekalin badanych populacji żyta wykazała różnice między nimi w liczbie wyodrębnionych prążków w poszczególnych frakcjach sekalin. Podobieństwo genetyczne między odmianami a S1 wynosiło 79,3 do 97,4%, między S1 a S2 od 90,3 do 99,6%, i między odmianami a S2 od 81,10 do 91,4%.
Dziedziczenie szeregu morfologicznych cech systemu korzeniowego analizowano w diallelicznym układzie krzyżowań (Ps + F₂s) pszenicy ozimej. W czynnikowym doświadczeniu wazonowym, przeprowadzonym w fitotronowej komorze wzrostowej, rośliny rosły w specjalnych wazonach (tzw. 'root box’) w warunkach kontrolnych (K), suszy (D) i obniżonego zaopatrzenia w azot (N). W stadium krzewienia (stadium 21/22 Zadoksa) korzenie oddzielono od podłoża przez delikatne wymywanie, a ich cechy zmierzono przy pomocy specjalnego systemu pomiarowego. Efekty GCA okazały się najistotniejsze dla wariancji większości cech, z wyjątkiem całkowitej długości korzeni (TLR) i stopnia rozgałęzienia korzeni (BRA), wariancji których była głównie związana z efektami SCA. W przypadku niektórych cech, a zwłaszcza suchej masy korzeni (RDM), stosunku R : S i specyficznej długości korzeni (SRL) w warunkach suszy, zanotowano indukowany stresem wzrost proporcji GCA/SCA. Zastosowane niedobory wody i azotu na ogół nie wpływały na znak i zakres efektów GCA, ale istotność takich interakcji GCA- typ podłoża stwierdzono dla TLR i długości korzeni bocznych. Rzadziej notowane interakcje SCA-typ podłoża dotyczyły głównie TLR, a w mniejszym stopniu - stosunku R : S i długości korzeni bocznych. Analiza genetycznych komponentów wariancji wykazała, że efekty addytywnego działania genów miały decydujące znaczenie dla długości korzeni bocznych typy L i TLR, natomiast nieaddytywne działanie genów - dla RDM, SRL i BRA. Odziedziczalność w wąskim sensie większości cech korzeni była bardzo niska (0,01-0,34) i tylko TLR oraz długość korzeni bocznych typy L okazały się cechami o wyższej odziedziczalności (0,27-0,59 i 0,36-0,82). Ten znaczący udział nieaddytywnego działania genów może utrudniać selekcję zmierzającą do poprawy sposobu ukorzeniania się wśród mieszańcowego potomstwa badanej kolekcji pszenicy ozimej.
6
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Reakcja tytoniu Virginia na niedobor azotu w glebie

51%
Trzyletnie doświadczenie polowe (1996-1998) miało na celu określenie składu chemicznego liści tytoniu odmiany ‘Wiślica’ w warunkach zróżnicowanego nawożenia azotem. Na podstawie badań stwierdzono, że w warunkach niedoboru azotu liście tytoniu charakteryzują się niską zawartością N oraz wysokim poziomem K, Ca i suchej masy. Zastosowanie azotu w nawozach mineralnych, szczególnie w postaci saletry amonowej, powodowało wzrost zawartości N i stopniowe obniżanie poziomu pozostałych badanych składników. Skład chemiczny liści tytoniu ulegał zmianie w trakcie wegetacji roślin: zwiększała się zawartość suchej masy, malała koncentracja potasu, zaś stężenie azotu i wapnia miało charakter zmienny.
Badania prowadzono w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, w wazonach Mitscherlicha w latach 2002/3 i 2003/4. Czynnikiem I rzędu były dwie odmiany pszenicy ozimej: Begra i Juma, a czynnikiem II rzędu było zróżnicowane nawożenie azotem: 1,2 (dawka niedoborowa) i 2,4 g N na wazon (kontrola - nawożenie optymalne). W wazonie rosło 10 roślin. W trakcie wegetacji roślin wykonywano na liściach flagowych pszenicy, aparatem Li-6400, pomiary intensywności fotosyntezy netto, transpiracji oraz przewodności szparkowej i wyliczano WUE. Rośliny zbierano w fazie dojrzałości żniwnej. Niedobór azotu w glebie istotnie ograniczał rozwój roślin, wymianę gazową liści flagowych a także plonowanie obu odmian pszenicy ozimej. Badane odmiany różniły się fotosyntetyczną aktywnością liści pszenicy a także plonem biomasy i ziarna. Odmiana Juma, niezależnie od nawożenia azotem, osiągała lepsze parametry wymiany gazowej i plonowała lepiej w porównaniu z odmianą Begra.
W czynnikowym doświadczeniu wazonowym, przeprowadzonym w fitotronowej komorze wzrostowej, badano wpływ suszy i niedoboru azotu na zakres i spektrum zmienności genetycznej cech pędu i systemu korzeniowego odmian i diallelicznych mieszańców F₂ pszenicy ozimej. Zjaryzowane siewki rosły do stadium krzewienia (stadium 21/22 Zadoksa) w specjalnych wazonach (tzw. 'root boxy’) przy zmiennym poziomie wilgotności i zawartości N w podłożu. Stwierdzono różnice genotypowe dla wszystkich badanych cech. Najszerszą zmienność genetyczną obserwowano w poziomie odporności na stres, stosunku korzeń : pęd oraz w masie, specyficznej długości i stopniu rozgałęzienia korzeni, a najwęższą - w średniej długości korzeni bocznych i potencjale wodnym liści. Odmiana 'Mironovska 808’ wykształcała najbujniejszy system korzeniowy, ale pochodzące od niej mieszańce formowały bardzo delikatne i słabiej rozgałęzione korzenie. Wśród mieszańców, stosunkowo najlepiej ukorzeniały się mieszańce brytyjskich odmian ‘Maris Huntsman’ i 'Kris’. Reakcja odmian rodzicielskich i ich mieszańców na zastosowane stresy była genotypowo specyficzna. Genotypy silnie i szybko rosnące były zwykle najwrażliwsze na niedobór wody i azotu. Efekty interakcji genotyp- podłoże miały istotny wpływ na wariancję większości badanych cech.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.