Badania mające na celu określenie wpływu wzrastających dawek magnezu (0; 1,5 i 3 g Mg/wazon) stosowanych we współdziałaniu z fosforem i potasem (1, 2 i 3 g P,05 oraz 1,1; 2,2 i 3,3 g K,0/wazon) na wysokość plonu oraz wzajemne stosunki pomiędzy poszczególnymi składnikami w ziarnie i słomie pszenicy jarej oparto na doświadczeniu wazonowym założonym na bardzo kwaśnej glebie lekkiej o składzie granulometrycznym piasku gliniastego mocnego. Optymalną dawką magnezu dla ziarna pszenicy jarej było 1,5 g Mg w wazonach nawożonych jednocześnie 3 g P,05/wazon. Nawożenie potasem oddziaływało antagonistycznie w stosunku do magnezu powodując spadek plonu ziarna pszenicy jarej. Oddziaływanie nawożenia magnezem, fosforem i potasem na przyrost plonu słomy pszenicy było znacznie mniejsze niż na plon ziarna. Pobranie magnezu w ziarnie i słomie pszenicy silnie wzrastało pod wpływem nawożenia tym składnikiem. Nawożenie magnezem spowodowało wzrost u działu tego pierwiastka w słomie, a zmniejszenie w ziarnie pszenicy jarej. Oddziaływanie nawożenia magnezem i potasem wywołało silny antagonizm w pobieraniu obu kationów, ujawniający się różnicami w akumulacji oraz zmianami stosunków ilościowych pomiędzy poszczególnymi składnikami. Stosunek K : (Ca + Mg) nie przekroczył jednak wartości 2,2 uznawanej za graniczną w żywieniu zwierząt.