Doświadczenie wazonowe prowadzone w dwóch seriach, niewapnowanej (0 Ca) i wapnowanej (+ Ca) obejmowało 6 obiektów: 0 – gleba bez nawożenia, NPK – gleba nawożona azotem, fosforem i potasem, NPK + S1 s.a. – gleba nawożona azotem, fosforem, potasem i siarką wprowadzoną z siarczanem amonu, NPK + S1 o. – gleba nawożona azotem, fosforem, potasem oraz siarką, którą wprowadzono z odpadem po produkcji siarczanu magnezu oraz NPK + S3 s.a. – gleba nawożona azotem, fosforem, potasem i siarką wprowadzoną w formie siarczanu amonu, w dawce 3-krotnie większej od wprowadzonej do gleby w obiektach NPK + S1 s.a. i NPK + S1 o. W każdym roku doświadczenia uprawiano pszenicę jarą. W uzyskanych roztworach po mineralizacji materiału roślinnego zawartość siarki oznaczono metodą ICPAES na aparacie JY 238 Ultrace. Średni (dla trzech lat) sumaryczny plon biomasy pszenicy jarej (ziarno, słoma, korzenie), przy porównywalnych wartościach błędu standardowego średniej arytmetycznej dla poszczególnych obiektów był największy po zastosowaniu siarki w formie siarczanu amonu. W porównaniu do plonu biomasy z obiektów, w których zastosowano mniejszą dawkę siarki, zarówno wprowadzonej z siarczanem amonu, jak również z odpadem po produkcji siarczanu magnezu, mniejszy plon biomasy uzyskano w obiekcie, w którym siarkę zastosowano w dawce trzykrotnie większej. Średnia arytmetyczna ważona zawartość siarki w ziarnie, słomie i korzeniach pszenicy nawożonej siarką była istotnie większa od zawartości oznaczonej w biomasie pszenicy nienawożonej tym pierwiastkiem. Zwiększenie dawki siarki nie spowodowało istotnych różnic w zawartości tego pierwiastka w biomasie pszenicy.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.
