Praca przedstawia faunę pająków zasiedlających zadrzewienia śródpolne kępowe i pasowe oraz miedze. Celem pracy jest zaprezentowanie tych środowisk jako ostoi gatunków pająków rzadkich i zagrożonych w Polsce. Badaniami objęto cztery zadrzewienia i dwie miedze na Nizinie Południowopodlaskiej w latach 1998–2000 oraz cztery zadrzewienia w Wielkopolsce w okresie dwóch miesięcy (kwiecień i maj) 2007 roku. Próby pobierano za pomocą pułapek Barbera oraz czerpaka entomologicznego. W badanych siedliskach stwierdzono siedem gatunków pająków narażonych na wyginięcie według Czerwonej listy zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce, oraz 14 gatunków rzadziej stwierdzanych. Większość zagrożonych gatunków odnotowano w zadrzewieniach śródpolnych: Ero cambridgei, Xysticus luctator, Marpissa radiata, Thanatus arenarius, natomiast na miedzach występowały: Porrhomma errans, Porrhomma microphthalmum oraz Clubiona diversa. Zarówno wymienione gatunki pająków, jak i rzadziej stwierdzane taksony związane są ze środowiskami mniej lub bardziej wilgotnymi. Należy dążyć do zachowania w krajobrazie rolniczym zbiorników i cieków wodnych oraz miedz i zadrzewień jako refugiów zwiększających poziom bioróżnorodności