Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 29

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  microorganism culture
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Cztery mutanty T. reesei były testowane pod kątem produkcji beta-glukanaz podczas hodowli okresowych w obecności różnych źródeł węgla. Nadproducent enzymów autolitycznych Trichoderma viride F- 19 został użyty jako mutant porównawczy. Najwyższe aktywności beta-glukanaz oznaczono w filtratach otrzymanych po hodowlach T. viride F-19 i T. reesei VTT-D-78085 na pożywkach zawierających 1% mieszaniny glukanu i chityny w stosunku 1:1. Stwierdzono wysokie aktywności proteolityczne filtratów podczas hodowli mutantów w obecności 1% glukanu, które były związane z zanieczyszczeniem tego substratu substancjami białkowymi, działającymi indukcyjnie na produkcję tych enzymów. Beta - gluka- nazy produkowane przez T. reesei M-7 były odporne na glukozową represję kataboliczną.
Zbadano zdolność ośmiu szczepów drożdży z gatunku Yarrowia lipolytica do produkcji erytrytolu z glicerolu w 10-dniowych hodowlach wstrząsanych. Drożdże produkowały od 27,9 do 33,6 g ⋅ dm-3erytrytolu, z wydajnością w zakresie 0,36–0,53 g ⋅ g-1. Na podstawie analizy statystycznej wytypowano do dalszych badań szczep produkcyjny Y. lipolytica A-10. W hodowlach wgłębnych w bioreaktorze oceniono wydajność i dynamikę produkcji erytrytolu z glicerolu przez wybrany szczep. Drożdże produkowały 63 oraz 59 g ⋅ dm-3 erytrytolu z wydajnością 0,41 oraz 0,37 g ⋅ g-1 w hodowlach zawierających odpowiednio 150 g ⋅ dm-3 glicerolu czystego lub odpadowego. Najwyższą szybkość objętościową (0,74 g ⋅ dm-3) i właściwą produkcji erytrytolu (0,048 g ⋅ g-1 ⋅  h-1) uzyskano w hodowli z czystym glicerolem. W zależności od zastosowanego glicerolu stężenie wewnątrzkomórkowego erytrytolu było w zakresie od 77,3 do 112,9 mg ⋅ g-1 s.m.
Badano zdolność wiązania magnezu przez przemysłowy szczep drożdży piekarskich podczas hodowli stacjonarnej na podłożu YPD, wzbogaconym w jony magnezu w ilości 0,25, 0,5 i 1,25 Mg2+/dm3. Jony magnezu pochodziły z dwóch soli: MgS04 x 7H20 lub MgCl2 x 6H20. Sole magnezu dodawano do podłoży doświadczalnych na początku hodowli lub pod koniec logarytmicznej fazy wzrostu drożdży. Równolegle prowadzono hodowlę na podłożu kontrolnym (YPD bez dodatku jonów Mg2+). Zawartość magnezu oznaczano metodą ASA w biomasie nie płukanej oraz w biomasie dwukrotnie płukanej wodą dejonizowaną. We wszystkich wariantach hodowli prowadzonych na podłożach doświadczalnych uzyskano istotnie wyższą zawartość magnezu w biomasie komórkowej niż w drożdżach hodowanych na podłożu kontrolnym. Zaobserwowano, że rosnące stężenia jonów magnezu w podłożach doświadczalnych (niezależnie od źródła), powodowały zwiększanie zawartości tego pierwiastka w nie płukanej biomasie komórkowej, chociaż stwierdzane różnice nie zawsze należały do statystycznie istotnych. Dodatek magnezu do podłoży pod koniec logarytmicznej fazy wzrostu nie spowodował podwyższenia zawartości magnezu w biomasie badanej po 24 i 48 h hodowli w stosunku do podłoży wzbogaconych w magnez na początku hodowli. Większa część magnezu była luźno związana z komórkami drożdży, co stwierdzono porównując zawartości magnezu w biomasie płukanej z zawartością tego pierwiastka w biomasie nie płukanej. Zarówno rodzaj źródła magnezu, jak również jego stężenie w podłożu nie miało istotnego wpływu na przyrost biomasy komórkowej drożdży.
W pracy przedstawiono wyniki badań wzajemnych interakcji pomiędzy trze­ma szczepami grzybów strzępkowych z rodzaju Trichoderma a dziewięcioma szczepami patogennych grzybów strzępkowych. Testy biotyczne dwuorganizmowe przeprowadzono w podłożach imitujących środowisko naturalne (zmielone ziarna czterech najpopularniej­szych zbóż), co jest modyfikacją standardowo wykonywanych testów. Poszczególne mikro­organizmy testowane i testowe wykorzystywały w różnym stopniu zboża jako źródła skład­ników odżywczych, co przejawiało się niejednakowym tempem wzrostu oraz różnicami we wzajemnych oddziaływaniach. Najsilniejsze zdolności antagonistyczne wykazywał szczep Trichoderma harzianum T33, w wielu przypadkach powodując całkowitą inhibicję wzrostu szczepów testowych. Żaden z badanych fitopatogenów nie wpłynął negatywnie na wzrost szczepu T33, co zaobserwowano w interakcjach z pozostałymi szczepami testowanymi.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.