Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  manganese fertilization
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
In order to investigate the effect of zinc, iron and manganese fertilization on Zn, Fe and Mn concentrations in the stem and leaves and on the chlorophyll content in leaves of soybean at different reproductive growth stages, two experiments were conducted on a research field of the Islamic Azad University of Kermanshah, Iran, during the 2010 and 2011 growing seasons. The experimental design consisted of a factorial experiment based on the randomized complete block method with three replicates. The treatments included three levels of Zn (0, 20 and 40 kg ha-1), Fe (0, 25 and 50 kg ha-1), and Mn (0, 20 and 40 kg ha-1), all applied to soil. At 30, 60, 90 and 120 days after sowing (DAS), the SPAD readings were done on five leaves from each experimental plot for all replicates. Five plants were randomly selected from each plot at the flowering, pod setting, seed filling and maturity stages. Samples washed with distilled water were dried, weighed and incinerated at 550°C. Finally, the Zn, Fe and Mn concentrations were determined by Atomic Absorption Spectrometry. The results indicated that zinc application had significantly affected Zn, Fe and Mn concentrations in soybean stems at all the sampling times except for the soybean stem Mn concentration at the maturity stage. In contrast, the concentration of Mn at seed filling was unaffected by iron fertilization. Also, the maximum Fe concentration in soybean stems resulting from zinc application was achieved in Zn20 treatment. The highest Zn and Mn concentrations in leaves were recorded when iron was applied in smaller amounts. Furthermore, zinc, iron and manganese applications had significant effects on the leaf chlorophyll concentration during all the growth stages of soybean plants. In addition, increased iron and manganese fertilization raised the soybean leaf chlorophyll concentrations in all the samples. The maximum chlorophyll concentration in soybean leaves at 60 DAS was recorded in Zn20Fe50, Zn20Mn40 and Fe50Mn40 treatments (34.7, 34.0 and 35.2, respectively).
Na podstawie wieloletnich doświadczeń polowych stwierdzono, że w warunkach północno-wschodniej Polski, w celu uzyskania wysokiego plonu ziarna pszenżyta jarego odmiany Maja wskazane jest uzupełnienie nawożenia podstawowego miedzią, cynkiem, czy manganem. Największe plony ziarna (6,50 i 5,85 t∙ha-1) uzyskano po zastosowaniu doglebowym manganu w ilości 10 kg∙ha-1 oraz dolistnym dokarmianiu roślin tym składnikiem w ilości 0,2 kg∙ha-1, w obydwu przypadkach razem z dawką 120 kg∙ha-1 azotu. Do zwiększenia nagromadzenia białka właściwego w ziarnie przyczyniło się dolistne dokarmianie pszenżyta wieloskładnikowym nawozem Florovit z dawką 80 i 120 kg∙ha-1 azotu oraz manganem zastosowanym dolistnie w ilości 0,4 kg∙ha-1 i doglebowe nawożenie cynkiem w ilości 10 kg∙ha-1 z większą dawką azotu (120 kg∙ha-1). Pod wpływem mikroelementów w białku ziarna pszenżyta zwiększała się przede wszystkim zawartość jednej z frakcji białek zapasowych (prolamin lub glutelin).
Materiał do badań stanowiło ziarno pszenicy jarej odmiany Eta i Banti uzyskane z trzyletniego doświadczenia polowego przeprowadzonego w latach 2004-2006 w Zakładzie Dydaktyczno-Doświadczalnym w Tomaszkowie. Celem pracy było określenie wpływu nawożenia przedsiewnego i dokarmiania dolistnego manganem oraz manganem, miedzią i cynkiem łącznie, a także „Insolem 3” pszenicy jarej na zawartość manganu i białka w ziarnie. W nawożeniu pszenicy zastosowano przedsiewnie 30,5 kg∙ha-1 fosforu, 83 kg∙ha-1 potasu, natomiast azot w ilości 80 kg∙ha-1 pogłównie (40 kg∙ha-l w czasie krzewienia i 40 kg∙ha-1 w czasie strzelania w źdźbło). Nawożenie manganem wykonano w pięciu wariantach: doglebowo w ilości 5 kg czystego składnika∙ha-1; doglebowo z dodatkiem miedzi i cynku (po 5 kg czystego składnika∙ha-1); dolistnie w ilości 0,2 kg∙ha-1; dolistnie z dodatkiem miedzi i cynku (po 0,2 kg∙ha-1) oraz dolistnie w postaci nawozu „Insol 3” (22,01 g Mn∙ha-1). Zawartość manganu w ziarnie pszenicy oznaczono metodą atomowej spektrofotometrii absorpcyjnej (ASA), po wcześniejszym jego zmineralizowaniu w mieszaninie kwasów chlorowego i azotowego. W próbkach ziarna oznaczono zawartość azotu ogółem metodą Kjeldahla, następnie przeliczono na białko ogółem stosując mnożnik 5,7. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że największą koncentracją manganu charakteryzowało się ziarno pszenicy, którą dokarmiano dolistnie manganem, miedzią i cynkiem łącznie w przypadku odmiany Banti, natomiast „Insolem 3” w odniesieniu do odmiany Eta. Zawartość manganu w ziarnie pszenicy jarej zależała od roku uprawy. Najkorzystniejszy pod tym względem okazał się rok 2006. Zastosowane nawożenie manganem spowodowało obniżenie zawartości białka ogółem w ziarnie pszenicy odmiany Eta. Istotny wpływ na zawartość białka w ziarnie badanych odmian miał rok uprawy.
W pracy oceniano skuteczność nawożenia żelazem i manganem różanecznika Rhododendron ‘Silberwolke’ w poprawie wzrostu i kwitnienia oraz zapobieganiu występowania chlorozy i nekrozy liści roślin rosnących w podłożu o odczynie zbliżonym do obojętnego (pH 6,8). Różaneczniki uprawiano na stołach zalewowych przez dwa sezony wegetacyjne. Do fertygacji stosowano pożywkę przygotowaną z nawozu Kristalon Błękitny (20-5-10-2+mikroelementy, stężenie 0,1%) przeznaczonego dla roślin wrzosowatych. TENSO Fe - nawóz zawierający żelazo w formie chelatu (EDDHMA, Fe 6%) stosowano dolistnie (stężenie 0,05%) lub dodawano do pożywki (0,001%). Nawóz MnSO4 stosowano tylko dolistnie (stężenie 0,2%). Różaneczniki w każdym sezonie wegetacyjnym były dziesięciokrotnie opryskane nawozami TENSO Fe lub MnSO4. Rośliny kontrolne nie były dokarmiane mikroelementami. TENSO Fe stosowany dolistnie i dodany do pożywki nie wpłynął istotnie na wzrost, kwitnienie oraz na poprawę zaopatrzenia różaneczników w Fe, jak również nie likwidował objawów chlorozy liści. Natomiast dolistne stosowanie MnSO4 znacznie poprawiło zaopatrzenie różaneczników w Mn, zmniejszyło występowanie chlorozy i nekrotycznych uszkodzeń liści, poprawiło kwitnienie i istotnie usprawniło przebieg procesu fotosyntezy, wyrażonej wzrostem wartości Fv/Fm fluorescencji chlorofilu a.
Stwierdzono, że w warunkach niskiej zasobności gleby w miedź, pod wpływem tego mikroelementu zastosowanego przedsiewnie w dawce 5 kg·ha⁻¹, uzyskano większy plon ziarna pszenicy jarej odm. Banti (o 0,51 t·ha⁻¹) i odm. Eta (o 0,20 t·ha⁻¹). Do zwiększenia plonu ziarna (o 0,37 i 0,25 t·ha⁻¹) przyczyniło się również nawożenie cynkiem w dawce 5 kg·ha⁻¹. Ponadto wykazano, że w stosunku do plonu ziarna, bardziej efektywnie niż przedsiewne doglebowe nawożenie oddziaływało dokarmianie dolistne manganem, łączne manganem z miedzią i cynkiem oraz INSOLEM 3. Dokarmianie dolistne cynkiem przyczyniło się do istotnego obniżenia plonu słomy pszenicy odm. Banti o 0,68 t·ha⁻¹ i pszenicy odm. Eta o 0,27 t·ha⁻¹.
W latach 2004-2006 prowadzono jednoczynnikowe doświadczenia mikropoletkowe w Stacji Badawczej w Wierzchucinku należącej do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Celem badań była ocena wpływu nawożenia pojedynczymi mikroelementami (Mn, B, Mo, Cu i Zn) na kształtowanie się zawartości siarki ogólnej, siarczanowej (VI) i organicznej w nasionach oraz w słomie fasoli zwyczajnej odmiany Aura. Mikroelementy w formie schelatowanej zastosowano dolistnie w postaci serii nawozów ‘Symfonia’. Przeprowadzone badania wykazały, że pierwiastkiem, który spowodował największą w porównaniu z obiektem kontrolnym, kumulację siarki ogólnej w nasionach i w słomie fasoli, a także siarki siarczanowej (VI) w nasionach, był cynk. Stosunkowo dużą rolę w kształtowaniu zawartości różnych form siarki w plonie fasoli odgrywały również miedź i molibden. Mangan i bor były jedynymi mikroelementami, które nie różnicowały istotnie zawartości badanych form siarki w plonie fasoli w stosunku do obiektu, na którym nie stosowano nawożenia tymi składnikami.
The aim of this study was to assess the influence of mineral NPK, Mg and micronutrient fertilisation on the content of macroelements and root yield of a sugar beet cultivar called Khazar. The effects of three fertilisation levels were assessed. Additionally, the highest NPK dose was analysed in treatments with NPK + Mg and micronutrients (B, Cu, Zn, Mn). The increasing level of NPK fertilisation as well as the nutrition with magnesium and micronutrients caused an increase in root yield. The highest yield of roots was achieved by beet plants fertilised with the high NPK dose combined with magnesium, boron, copper and zinc. It was demonstrated that roots fertilised with the 3NPK dose and magnesium tended to accumulate more N-total. At the same time, the applied micronutrients contributed to a decline in the N-total content of dry matter in roots. The analysed fertilisation with NPK and micronutrients did not affect the content of phosphorus, potassium and calcium in either of the two beet organs. In general, beet leaves were characterised by higher concentrations of nutrients than roots.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.