W doświadczeniu polowym z koniczyną perską (Trifolium resupinatum L.) uwzględniono dwa czynniki: odmiany (Ira, Portugalska) oraz pokosy (cztery w roku). Eksperyment prowadzono w latach 1996-1998 metodą bloków losowych. W okresie zbioru koniczyny perskiej (początek kwitnienia) pobrano z każdego pokosu i poletka próby do analiz chemicznych. W suchej masie roślin oznaczono zawartość miedzi, manganu i cynku metodą ASA. Koncentracja miedzi, manganu i cynku w koniczynie perskiej była istotnie uzależniona od pogody w poszczególnych latach Najwyższe stężenie omawianych mikroelementów w suchej masie stwierdzono w 1997 roku, odznaczającym się wysokimi i dobrze rozłożonymi opadami oraz wyższą temperaturą powietrza. Zawartość miedzi rosła w roślinach od pierwszego do trzeciego pokosu, natomiast manganu od pierwszego do czwartego. Udział cynku malał w roślinach z kolejnych pokosów. Odmiany Ira i Portugalska nie różniły się istotnie pod względem koncentracji Cu, Mn i Zn w suchej masie.