Cywilizacja informacyjna, następczyni cywilizacji przemysłowej oznacza, że upowszechniana informacja, stanowiąca wiedzę,jest podstawą gospodarki. Jesteśmy obecni świat rozwinięty - na drodze do takiej cywilizacji. Dwa główne czynniki społeczeństwa informacyjnego to powszechny dostęp do informacji oraz technika i infrastruktura informacyjna. Za podstawowe narzędzie dostępu do informacji uważa się publiczną sieć telefoniczną, której rozwój powinien być priorytetem krajowym.Każdemu nowemu użytkownikowi telefonii będzie proponowany - wraz z linią telefoniczną - automatyczny dostęp do sieci komputerowej. Postuluje się również tworzenie stanowisk publicznego dostępu do sieci, zwłaszcza na obszarach słabo zurbanizowanych. Istotnym elementem infrastruktury teleinformatycznej w Polsce będzie Polski Internet Optyczny. Idea programu PIONIER przewidzianego na lata 2000-2005 o łącznych 2 nakładach ok. 700 mln zł, polega na wytwozeniu zaawansowanej infrastruktury wraz z powszechnie dostępnymi zaawansowanymi narzędziami, usługami i aplikacjami.Użytkownikami będą instytucje naukowe, administracja publiczna oraz mieszkańcy. Pośród aplikacji sieciowych przewidzianych programem są również takie, które dotyczą informacji przestrzennej. Oprogramowanie narzędziowe do tych aplikacji ma zapewnić metody dystrybucji danych GIS w systemie rozproszonym, metody uzyskiwania danych w oparciu o serwery metadanych, przechowywanie i zarządzanie wielowarstwową informacją przestrzenną, interfejsy automatycznej generacji obrazów oraz inne funkcje. Inne aplikacje będą ukierunkowane na zarządzanie zasobami środowiska, w szczególności w sytuacjach konfliktowych i kryzysowych. W pracy są też przedstawione inne elementy rządowego programu budowy społeczeństwa informacyjnego: edukacja informatyczna, prognozowane rzeczowe zmiany w zatrudnieniu, dokumenty i gospodarka elektroniczna, rozwiązania prawne, informatyzacja administracji publicznej, rozwój rynku teleinformatycznego, a także związki informatyki z nauką i kulturą. Ostatatni rozdział pracy poświęcony jest motywom i kierunkom oraz pożądanym efektom informatyzacji gospodarki przestrzennej. Przez tę informatyzację rozumie się kompleks przedsięwzięć, polegających na: - systemowym podejściu do procesu pozyskiwania, przetwarzania, gromadzenia i dystrybucji informacji przestrzennych, zarówno inwentaryzacyjnych jak i planistycznych; - racjonalnej integracji informacji inwentaryzacyjnych i planistycznych; - przystosowaniu formy i techniki sporządzania dokumentów źródłowych, przejściowych i finalnych do wymogów ich komputerowego przetwarzania oraz przekazywania i udostępniania technikami informatycznymi; - zapewnieniu technologicznych możliwości racjonalnej aktualizacji baz danych przestrzennych, gwarantujących rzetelność i kompleksowość czerpanych z nich informacji; - zapewnieniu warunków technologicznych dla quasi-ciągłego monitorowania dynamiki i stanów zagospodarowania przestrzennego na poziomach: lokalnym, regionalnym i krajowym. Pośród efektów informatyzacji na szczególne podkreślenie zasługują następujące: obiektywizacja decyzji administracyjnych dotyczących warunków i sposobów zagospodarowania przestrzennego, istotne podniesienie wiarygodności danych i produktów informacyjnych, usprawnienie (w tym przyspieszenie) pracy w administracji publicznej w zakresie gospodarki przestrzennej, oszczędność czasu i trudu obywateli i osób prawnych będących stronami wobec władz, usprawnienie profilaktyki i ratownictwa, wspomaganie rozwoju gospodarczego oraz atrakcyjności i konkurencyjności lokalnej i regionalnej w wymiarze międzynarodowym. W pracy przedstawiono kierunki oraz sposoby unowocześnienia metodyczno-warsztatowego gospodarki przestrzennej.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.