Na terenie Puszczy Kozienickiej stwierdzono 18 typów siedlisk przyrodniczych chronionych w ramach europejskiej sieci Natura 2000. W piętnastu rezerwatach przyrody (o powierzchni 1267 ha) siedliska te zajmują znaczne przestrzenie, a w niektórych z nich dominują powierzchniowo. W artykule zaprezentowano krótką charakterystykę i główne zagrożenia wszystkich zbadanych siedlisk, które zebrano w 6 grup ekologicznych. Są to: 1) wydmy śródlądowe z murawami napiaskowymi (kod 2330), 2) starorzecza, zbiorniki eutroficzne, nizinne rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników oraz zalewane muliste brzegi rzek (3150, 3260, 3270), 3) niżowe murawy bliźniczkowe, łąki trzęślicowe, ziołorośla nadrzeczne i świeże łąki ekstensywnie użytkowane (6230, 6410, 6430, 6510), 4) torfowiska wysokie, przejściowe, trzęsawiska, przygiełkowiska (7110, 7120, 7140, 7150), 5) bory sosnowe: bagienne i chrobotkowe oraz wyżynny bór mieszany jodłowy (91DO, 91TO, 91P0), 6) grąd subkontynentalny, łęgi i dąbrowa ciepłolubna (9170, 91EO, 91IO). Z punktu widzenia biogeograficznej reprezentatywności siedlisk przyrodniczych Puszcza Kozienicka jest ważnym na mapie Polski obiektem. Dotyczy to przede wszystkim grądów (Tilio-Carpinetum), wyżynnego jodłowego boru mieszanego (Abietetum polonicum) oraz torfowisk (Sphagnetum magellanici, Rhynchosporetum albae i in.). Badania dostarczyły argumentów przemawiających za włączeniem w granice Obszaru Ochrony Siedlisk Puszcza Kozienicka kilku kompleksów dobrze zachowanych siedlisk łąkowych i in. nieleśnych o łącznej powierzchni 2200 ha. Korekta granic SOO zwiększyłaby wydatnie możliwości ochrony pełnej różnorodności siedlisk przyrodniczych Puszczy Kozienickiej.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.