Przeprowadzono badania właściwości wodnych gleby antropogenicznej o niewykształconym profilu, rekultywowanej osadem ściekowym na terenie po kopalni siarki. W celu zapełnienia niecek osiadania, zastosowano odpad z flotacji siarki rodzimej, zwany wapnem poflotacyjnym. Jako źródło substancji organicznej użyto osad ściekowy z miejskiej oczyszczalni. Próbki do badań pobrano w 1998 roku z pola, na którym w 1994 roku zastosowano na poletkach doświadczalnych różne dawki osadu ściekowego (0, 100, 200, 300, 400 i 500 m³·ha⁻¹). Oceniając właściwości wodne badanej gleby, należy stwierdzić, że najkorzystniej kształtują się one tam, gdzie zastosowano średnią dawkę osadów ściekowych - 200 m³·ha⁻¹. Na poletku tym wysokiej połowej pojemności wodnej towarzyszyły bowiem niskie wilgotności silnego i całkowitego zahamowania wzrostu roślin oraz trwałego więdnięcia.
Przeprowadzono morfologiczną analizę struktury gleby antropogenicznej na terenie po otworowej eksploatacji siarki w Jeziorku. Badania wykonano, wykorzystując zgłady jednostronne o wymiarach 8x9 cm. Zostały one sporządzone z próbek gleby z obiektów o różnym kierunku zagospodarowania i różnych etapach rekultywacji. W analizowanej glebie stwierdzono dominację struktury nieagregatowej, monolitycznej. Na niektórych zgładach widoczne były ziarna siarki elementarnej. Dzięki metodzie morfologicznej można było zidentyfikować w glebie antropogenicznej trzy podstawowe komponenty, które ją utworzyły. Był to materiał rodzimy, wapno poflotacyjne oraz osad ściekowy. Szczególnie w przypadku pola doświadczalnego, na którym zastosowano osad w formie mazistej, w powierzchniowej warstwie gleby widoczne były ślady wprowadzonej materii organicznej. Również tutaj zaobserwowano najkorzystniejszy typ struktury, charakteryzujący się pojawianiem agregatów i porów typu wydrążeń. Na niektórych zgładach odnotowano występowanie ciemnych plam hydrotroilitu (FeS·nH₂O).
Na podstawie danych z literatury omówiono potencjalne zagrożenie erozyjne gleb Polski i faktyczne jej rozmiary. Stwierdzono, że aktualnie erozja w najintensywniejszej formie ujawnia się na obszarach dużej antropopresji. W dalszej części omówiono glebotwórczy charakter procesów erozji i jej rolę w kształtowaniu żyzności i urodzajności gleb topogenicznych.
W pracy przedstawiono wyniki badań retencji wody użytecznej i produkcyjnej gleby antropogenicznej na terenie po otworowej eksploatacji siarki w Jeziorku. Do badań wytypowano obiekty o różnym kierunku zagospodarowania oraz różnych etapach rekultywacji. Stwierdzono, że powstała gleba antropogeniczna charakteryzowała się korzystnymi właściwościami wodnymi. W glebie większości badanych obiektów retencja wody produkcyjnej stanowiła ponad 90% w odniesieniu do retencji wody użytecznej. Niewątpliwie sprzyja to wzrostowi i rozwojowi roślin, co pozwala pozytywnie ocenić efekty rekultywacji zdegradowanej pokrywy glebowej.