Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 15

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  enzyme preparation
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Przedmiotem pracy było porównanie efektywności działania preparatów enzymatycznych grzybów Trichoderma, zawierających β-1,3-glukanazy i inne enzymy towarzyszące. Porównano proces hydrolizy β-glukanów różnego pochodzenia: laminarynu, β-glukanów drożdży piekarskich i drożdży Yarrowia lipolytica biomasy drożdży paszowych, grzybni Trichoderma, Fusarium, Aspergillus, Botrytis. Proces był prowadzony w 50°C i pH 5,0 w zależności od ilości preparatu enzymatycznego i czasu działania. Najefektywniejszy w procesie degradacji β-glukanów drożdży Y. lipolytica i drożdży piekarskich okazał się preparat z T. reesei (RG). Natomiast w degradacji wszystkich rodzajów grzybni oraz laminarynu wyróżniał się preparat z T. hamatum (HMD).
Zaprezentowano wyniki doświadczeń mających na celu określenie wpływu temperatury wlotowej i wylotowej powietrza na przebieg suszenia rozpyłowego i stopień inaktywacji α-amylazy w czasie procesu. Względna aktywność enzymu suszonego w stosunku do enzymu płynnego była wyższa po zastosowaniu wyższej temperatury suszenia i zwiększeniu szybkości odparowania. Wzrost temperatury powietrza powodował skrócenie czasu suszenia, zmniejszenie zawartości wody w suszu oraz zwiększenie strat ciepła w czasie procesu.
The present experiment was conducted to investigate the effect of a different dietary content of sunflower meal (SFM) and the efficiency of an non-starch polysaccharide (NSP)-degrading enzyme preparation on growth and gut function of young turkeys. A total of 1512 one-day-old male turkey poults were randomly assigned to 8 dietary treatments, with 7 pens per treatment and 27 birds per pen. Experimental diets with a different content of SFM (0, 7, 14 and 21%; SFM0, SFM7, SFM14 and SFM21 groups, respectively) were administered in two variants, with and without NSP-degrading enzymes (E+ and E0 treatments, respectively). Diets fed to the turkeys for 8 weeks were isonitrogenous and isocaloric, but they differed substantially with regard to crude fibre content (in average 2.98, 3.97, 4.64 and 5.64% in the SFM0, SFM7, SFM14 and SFM21 groups, respectively). The enzyme preparation applied to a diet caused a tendency towards lower ileal viscosity (P=0.099) and a significant decrease in caecal total volatile fatty acids concentration, despite of the observed increase in activities of bacterial α-glucosidase, α-galactosidase and β-galactosidase in the E+treatment. At the same time, two-way ANOVA revealed that following the dietary inclusion of SFM at the amount of 14 and 21%, a significant decrease was observed in final body weight, small intestine and caecal tissue mass, caecal digesta mass, as well as the rate of bacterial production of volatile fatty acids in the caeca. Such an effect was not recorded when SFM was applied at a dose of 7%. In conclusion, sunflower meal rich in crude fibre added at the level of 14-21% to a diet for growing turkeys may induce undesirable processes manifested in the decrease in relative mass of small intestine and caecal tissues, as well as potent inhibition of the fermentation processes in the caeca. Our study showed additionally that high fibre sunflower meal could be used at a dose of up to 7% without any adverse effects on the gastrointestinal physiology of the growing turkeys.
W pracy oceniano wpływ dodatku preparatów enzymów wspomagających (ksylanazy, pullulanazy, celulazy i celobiazy) do zacierów z pszenżyta, przygotowanych metodą bezciśnieniowego uwalniania skrobi (BUS) na ich skład fizyko-chemiczny, lepkość oraz wskaźniki fermentacji. Fermentację prowadzono systemem trzydobowym w temperaturze 28-30°C, z udziałem suszonych drożdży gorzelniczych Saccharomyces cerevisiae, rasy As4. Na podstawie otrzymanych wyników stwierdzono wpływ dodatku enzymów wspomagających na własności reologiczne i skład fizyko-chemiczny, zarówno zacierów słodkich (ekstrakt, cukry redukujące, dekstryny, lepkość), jak i odfermentowanych (ekstrakt pozorny, ekstrakt rzeczywisty, alkohol, cukry redukujące, dekstryny) oraz przebieg fermentacji. W próbach fermentacyjnych, zawierających ksylanazę, pullulanazę oraz celulazę i celobiazę zaobserwowano poprawę dynamiki procesu fermentacji – szybsze zafermentowanie i krótszy czas trwania procesu w porównaniu z próbą kontrolną (bez dodatku enzymów wspomagających). W zależności od rodzaju zastosowanych enzymów pomocniczych, wydajność fermentacji mieściła się w granicach od 88,10% (zacier z ksylanazą) do 94,92% wydajności teoretycznej (zacier z celulazą i celobiazą) i była znacząco wyższa niż w próbie kontrolnej (65,60%).
Zbadano wpływ suszenia rozpyłowego na degradację aktywności preparatu α-amylazy, a w szczególności wpływu dodatków ochronnych: glicerolu, sorbitolu i sacharozy. Preparat suszono w temperaturze powietrza wlotowego 160 i 220°C przy strumieniu zasilania surowcem 0,4 i 1,3 cm3·s-1. Suszenie rozpyłowe wpłynęło na zmniejszenie aktywności enzymu, co było spowodowane wpływem temperatury oraz intensywnego usuwania wody w czasie odparowania. Największą degradację zaobserwowano przy zastosowaniu temperatury powietrza wlotowego 160°C i strumienia surowca 0,4 cm3·s-1. Parametry te wybrano do kolejnego etapu badań, aby ewentualny efekt ochronny substancji dodatkowych był możliwie najlepiej widoczny. Każdą z trzech substancji ochronnych zastosowano w dwóch stężeniach, obliczonych tak, aby otrzymać taką samą ilość gryp hydroksylowych pochodzących z różnych źródeł. Dodatki stabilizujące zastosowane w niższym stężeniu wpływały na zwiększenie aktywności amylazy po procesie, bądź pozostawały bez znaczącego wpływu, jak w przypadku sacharozy. Sacharoza w ilościach zastosowanych w eksperymentach miała negatywny wpływ na aktywność badanego enzymu. Zastosowanie wyższego stężenia dodatku powodowało we wszystkich przypadkach obniżenie aktywności preparatu α-amylazy. Nie zaobserwowano korelacji między ilością grup hydroksylowych a otrzymaną aktywnością względną enzymu po suszeniu.
Eksperyment przeprowadzono na 6 grupach brojlerów Avian w 2 powtórzeniach po 85 kurcząt w każdym. Żywione były tą samą mieszanką starter zawierającą 22% białka ogólnego i 12,27 MJ/kg. Od 22 do 49 dnia życia kurcząt skarmiano 6 mieszanek zawierających 65% kukurydzy, 67% pszenicy, pszenicę plus 15% lub 30% normalnego, lub obłuszczonego ziarna owsa. Wszystkie mieszanki były izobiałkowe i izoenergetyczne. W każdej z grup kurczęta jednego z dwóch powtórzeń otrzymywały w paszy dodatek preparatu Avizyme, zawierającego odpowiedni dla danej mieszanki zestaw enzymów. Oznaczono podstawowy skład chemiczny badanych zbóż, skład aminokwasów oraz zawartość włókna pokarmowego ogólnego, rozpuszczalnego i nierozpuszczalnego, a także zawartość rozpuszczalnych i nierozpuszczalnych arabinoksylanów, glukanów i niecelulozowych polisacharydów. W 36. dniu życia ptaków pobrano po 6 sztuk z każdego powtórzenia i grupy do badania względnej lepkości treści jelit. W 50.dniu przeprowadzono analizę rzeźną na 4 kogutkach i 4 kurkach z każdego powtórzenia. Oznaczono skład kwasów tłuszczowych w tłuszczu pobranym od 4 kurek z grup kontrolnych i z grup otrzymujących wyższe poziomy owsa, z dodatkiem enzymów i bez, tj. ogółem u 32 sztuk. Obłuszczony owies zawierał 2,5 razy mniej włókna pokarmowego, ale 3 razy więcej rozpuszczalnych glukanów niż owies nie obłuszczony. Najcięższe (2,28 kg) były brojlery żywione mieszanką zawierającą kukurydzę, a najlżejsze żywione pszenicą. Nie było statystycznie istotnych różnic pomiędzy masą ciała kurcząt żywionych mieszanką kukurydzianą, a pszenno-owsianymi. Avizyme nie wpłynął na zwiększenie masy ciała kurcząt. Wykorzystanie paszy na mieszance zawierającej 30% obłuszczonego owsa było tak dobre jak na mieszance kukurydzianej, w przy uzupełnieniu dodatkiem Avizymu 1100 - nawet lepsze. Stosunek kwasów tłuszczowych wielonienasyconych do nasyconych (PUFA/SFA) w tłuszczu sadełkowym wynosił 0,48 przy skarmianiu mieszanki kukurydzianej, 0,41 gdy pasza zawierała 30% obłuszczonego owsa, a w przypadku mieszanki pszennej tylko 0,35.
Oznaczono zawartość podstawowych składników pokarmowych oraz skład aminokwasowy 4 odmian owsa nagoziarnistego i 2 owsa oplewionego. Oceniono wpływ dodatku 0,25% L-lizyny lub 0,1 % preparatu enzymatycznego o aktywności β-glukanazy na wartość biologiczną (BV) i strawność rzeczywistą (TD) białka owsa oznaczoną metosą Thomasa-Mitchella na szczurach. Dodatek L-lizyny spowodował wzrost BV (P < 0,01) tylko nagoziarnistej odmiany STH 296/91, zawierającej najmniej lizyny. Dodatek preparatu enzymatycznego poprawiał strawność rzeczywistą białka owsa, lecz różnice były istotne (P < 0,01) tylko w przypadku nagoziarnistej odmiany STH 2795.
Opisano metodę identyfikacji i półilościowego oznaczania zearalenonu w preparatach enzymatycznych. Ekstrakty chloroformowo-acetonowe oczyszczano na kolumnach z żelem krzemionkowym i analizowano metodą chromatografii cienkowarstwowej - dwukierunkowej. Wykrywalność metody wynosi 50 µg/kg.
W pracy badano zmiany właściwości fizycznych i chemicznych mieszanin tłuszczu mlecznego z olejem rzepakowym zachodzące w wyniku przeestryfikowania. Przeestryfikowanie prowadzono w obecności preparatu enzymatycznego Novozym 435 przez 2 i 8 h w temp. 60°C. Mieszaniny fizyczne przeestryfikowywano również chemicznie w obecności metanolanu sodu, jako katalizatora, w temp. 60ºC przez 0,5 i 1,5 h. W mieszaninach przed i po przeestryfikowaniu oznaczano liczbę kwasową, zawartość frakcji polarnej, temperaturę mięknięcia, zawartość fazy stałej oraz skład kwasów tłuszczowych. W wyniku przeestryfikowania stwierdzono wzrost zawartości wolnych kwasów tłuszczowych i frakcji polarnej – wyższy w mieszaniach przeestryfikowanych chemicznie. Produkty przeestryfikowania mieszaniny zawierającej 25% tłuszczu mlecznego charakteryzowały się niższą temperaturą mięknięcia oraz zawartością fazy stałej, natomiast produkty przeestryfikowania mieszaniny zawierającej 75% tłuszczu mlecznego charakteryzowały się wyższą temperaturą mięknięcia w odniesieniu do mieszanin fizycznych. Rozmieszczenie kwasów tłuszczowych pomiędzy poszczególne pozycje w triacyloglicerolach było, tak jak oczekiwano, bliskie statystycznemu. Dobierając odpowiednio warunki prowadzenia procesu można uzyskać tłuszcze o różnych zastosowaniach technologicznych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.