Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  ekokonwersja
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Polska ekokonwersja była realizowana przez powołaną w tym celu fundację EkoFundusz. Przygotowane jeszcze w 1991 r. jej zasady działania dawały wierzycielom gwarancję skutecznej kontroli, choć z zachowaniem efektywności kosztowej, która nie zezwalała na „wiązanie zakupów” (tied procurement ). Zasady te dawały również EkoFunduszowi znaczną autonomię wobec władz administracyjnych, a przede wszystkim stabilność w sytuacji, gdy otoczenie polityczne nie było stabilne. Oprócz transferu technologii z krajów wierzycielskich, EkoFundusz odegrał znaczącą rolę w promowaniu efektywności kosztowej. Jego powodzenie i profesjonalizm sprawiły, że wiele innych zadłużonych krajów rozważało przeprowadzenie analogicznych ekokonwersji.
W 1991 r. rząd RP wystąpił z inicjatywą zamiany części długu wobec Klubu Paryskiego na krajowe wydatki na ochronę środowiska. Zidentyfikowano 4 dziedziny działania, które miały szanse uzyskać międzynarodowe poparcie. Były to: (1) redukcja zanieczyszczeń atmosferycznych; (2) redukcja zrzutu substancji eutrofizujących do Bałtyku; (3) ochrona klimatu (redukcja emisji gazów cieplarnianych oraz substancji zubożających warstwę ozonową); oraz (4) ochrona bioróżnorodności przez odpowiednie wspieranie rozwoju gospodarczego na terenach cennych przyrodniczo. Klub Paryski wyraził zgodę, aby umożliwić Polsce konwersję do 10% zadłużenia. Natomiast rząd RP- z pomocą rządu Norwegii - starał się poszczególnych wierzycieli przekonywać, aby tę możliwość, po pierwsze, w ogóle zrealizować, po drugie zaś, aby konwersje skierowane były na cele ekologiczne.
Polska ekokonwersja byla realizowana przez powołaną w tym celu fundację EkoFundusz. Przygotowane jeszcze w 1991 r. jej zasady działania dawały wierzycielom gwarancję skutecznej kontroli, choć z zachowaniem efektywności kosztowej, która nie zezwalała na „wiązanie zakupów" (tied procurement). Zasady te dawały również EkoFunduszowi znaczną autonomię wobec władz administracyjnych, a przede wszystkim stabilność w sytuacji, gdy otoczenie polityczne nie bylo stabilne. Oprócz transferu technologii z krajów wierzycielskich, EkoFundusz odegrał znaczącą rolę w promowaniu efektywności kosztowej. Jego powodzenie i profesjonalizm sprawiły, że wiele innych zadłużonych krajów rozważało przeprowadzenie analogicznych ekokonwersji.
Zorganizowana w 1991 r. przez rząd norweski konferencja umożliwiła Polsce zaprezentowanie koncepcji ekokonwersji, która różniła się od poprzednich tego typu transakcji nie tylko skalą, ale i szczegółowymi rozwiązaniami. Uczestnicy konferencji nie kwestionowali ukierunkowania inicjatywy na wskazane przez rząd RP cztery obszary priorytetowe. Interesowali się problemem „dodatkowości" wydatków oraz pogodzenia deklarowanej efektywności kosztowej z potrzebą uszanowania interesów finansowych wierzycieli, które zazwyczaj wymagają „wiązania" zakupów (tied procurement). W opinii uczestników konferencja zakończyła się sukcesem, choć mierzony liczbą krajów biorących w końcu udział w ekokonwersji - 6 zamiast 17 - był to sukces umiarkowany.
Ekokonwersja (deht-for-environmet swap), czyli zamiana długu na cele ekologiczne, została po raz pierwszy zrealizowana w Boliwii w 1987 r. Mimo iż skala transakcji była niewielka, to jednak pomysł okazał się trwały i zainspirował inne tego typu inicjatywy. Ekokonwersja była entuzjastycznie traktowana przez ekologów, ałe wierzycieli rzadko dawało się namówić, aby zrezygnowali z odzyskania swoich pieniędzy pod warunkiem wydania ich przez dłużnika na ochronę środowiska. Bez porównania popularniejsze były konwersje na cele kapitałowe (debt-for-eąuity swap), w których dłużnik zamiast pieniędzy oddawał co innego, co stanowiło jego własność. Wczesne doświadczenia ze światowych ekokonwersji stanowiły punkt wyjścia dla wypracowania unikatowego projektu w Polsce.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.