Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 14

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  drenaz
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Stanowisko Primula farinosa jest jedynym w Polsce obszarem, na którym ta roślina występuje. Położone jest w południowej części Beskidu Sądeckiego. Teren ten posiada status obszaru Natura 2000. W pracy badano wybrane właściwości fizyczne gruntów w obszarze występowania Primuli, oraz w terenie przyległym. Określano na tej podstawie możliwości, warunki i zakres wykonywania prac inżynierskich oraz prac związanych z pozyskaniem drewna w terenie przyległym do stanowiska. Stwierdzono obecność gruntów ilastych, o słabej zdolności filtracji (od 2,95÷5,60 m·doba-1). Grunty wewnątrz stanowiska cechują się dość dużą zawartością części organicznych (do ok. 30%). Poza stanowiskiem zawartość części organicznych jest niewielka (do ok. 10%). Dla utrzymania stabilności warunków hydrologicznych stanowiska bardzo ważne jest zachowanie ciągłości pokrywy glebowej na jego obszarze, oraz na obszarze leżącym powyżej. Dlatego w tym terenie proponuje się rozważną gospodarkę leśną, zrywkę drewna z użyciem dodatkowych środków minimalizujących uszkodzenia wierzchniej warstwy gleby, rekultywację śladów po zrywce drewna, zaniechanie robót inżynierskich związanych z wykopami, oraz odpowiednie odwodnienie powierzchniowe dróg już istniejących.
W roku 2012 prowadzono doświadczenia nad sterowaniem nawadniania gerbery uprawianej w pojemnikach. Gerbery uprawiane na kwiaty cięte w szklarniach zwykle nawadnianie są kroplowo. Prawidłowe dostosowanie ilości pożywki nawozowej oraz częstotliwości nawadniania decyduje o warunkach powietrzno wodnych w podłożu, o wielkości plonu i jakości kwiatów oraz umożliwia oszczędność wody i nawozów. W doświadczeniu porównano wpływ 3 sposobów sterowania nawadnianiem gerbery miniaturowej ‘Surabaja’, uprawianej w pojemnikach (2 dm3) na plon, jakość kwiatów oraz zużycie wody podczas 4- miesięcznego okresu uprawy. Kombinacje nawodnieniowe zróżnicowano następująco: I – kontrola (3 nawodnienia dziennie, niezależnie od przebiegu pogody), II – nawadnianie sterowane automatycznie przy ustalonym poziomie wilgotności podłoża (sonda pojemnościowa), III – nawadnianie sterowane automatycznie na podstawie ciągłego pomiaru masy 18 roślin (cała kombinacja ustawiona na wadze). Celem doświadczenia było opracowanie precyzyjnego sterowania nawadnianiem gerbery za pomocą prototypowego urządzenia wagowego, współpracującego ze sterownikiem nawodnieniowym. Skład pożywki nawozowej był identyczny we wszystkich kombinacjach (N 170, P 34, K 200, Mg 30, Ca 140 (mg/l) + mikroelementy). Automatyczne nawadnianie na podstawie pomiaru masy doniczek z roślinami powodowało uzależnienie dawek nawodnieniowych od zmiany warunków atmosferycznych, które wpływają na potrzeby wodne roślin (nasłonecznienie i temperatura). Gerbery nawadniane za pomocą systemu wagowego zużyły wprawdzie najwięcej wody w przeliczeniu na jedną roślinę, ale osiągnęły także najwyższy plon, a jej kwiaty charakteryzowały się najlepszą jakością (średnica i masa kwiatostanu). Najniższy plon kwiatostanów uzyskano w kombinacji kontrolnej – nawadnianej 3 razy dziennie niezależnie od warunków pogodowych. Stwierdzono tu także okresowe „przelewanie” roślin i związany z tym wysoki dzienny drenaż oraz wzrost stężenia soli w podłożu. Otrzymane wyniki wykazały dużą przydatność prototypowego systemu wagowego do sterowania nawadnianiem roślin uprawianych pod osłonami. Przy zastosowaniu systemu wagowego sumaryczne dawki wody były istotne zależne od nasłonecznienia i temperatury w szklarni (R2 = 0,70). W przypadku sterowania nawadnianiem za pomocą czujnika pomiaru wilgotności tak silnej zależności pomiędzy dziennymi dawkami wody a nasłonecznieniem i temperaturą już nie stwierdzono (R2 = 0,21).
Zapora ziemna w Białobrzegach jest jedną z ośmiu zapór bocznych Zalewu Zegrzyńskiego. Początkowo była ona odwadniana drenażem rurowym ze studzienkami kontrolnymi i odprowadzeniami do rowu przyzaporowego. Trudne warunki hydrogeologiczne posadowienia budowli (pod warstwą piasków drobnych z domieszką gruntów organicznych występują żwiry) spowodowały jednak rozwinięcie procesu sufozji i przebić hydraulicznych w warstwie piasków. Po remoncie zapory, wykonanym w połowie lat 90. XX wieku, zabezpieczenie dna rowu połączono z drenażem kamiennym wykonanym w otulinie igłowanej geowłókniny z włókien polipropylenowych (PP) i poliestrowych (PET), zlokalizowanym w podstawie skarpy odpowietrznej. Geowłóknina zastosowana jako filtr ochraniający drenaż jest szczególnie narażona na zjawisko kolmatacji mechanicznej oraz chemicznej. Proces kolmatacji, zmniejszając wodoprzepuszczalność materiałów, znacznie ogranicza skuteczność działania filtrów syntetycznych i w konsekwencji również drenażu. W artykule przedstawiono wyniki badań wodoprzepuszczalności geowłókniny wbudowanej w drenaż zapory ziemnej Białobrzegi po 22 latach eksploatacji. W celu określenia zmian właściwości filtracyjnych badanych materiałów otrzymane wyniki porównano z uzyskanymi wcześniej parametrami geowłókniny czystej (fabrycznie nowej) oraz dla próbek po okresie siedmioletniej eksploatacji.
W pracy przedstawiono ocenę przyczyn nadmiernego zawilgocenia wybiegu dla koni oraz jego erozji powierzchniowej. Wybieg zlokalizowany jest na działce nr 95/2 przy ul. Jodłowej 12 w Krakowie należącej do Stacji Doświadczalnej Katedry Rozrodu i Anatomii Zwierząt Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie. W celu rozpoznania warunków gruntowo-wodnych przeprowadzono odpowiednio ukierunkowane badania terenowe i laboratoryjne właściwości geotechnicznych gruntów podłoża. Biorąc pod uwagę panujące warunki gruntowo-wodne terenu wybiegu, stwierdzono, że wody opadowe nie mają właściwego odpływu, a niskie współczynniki filtracji gruntów podłoża powodują ich stagnowanie w warstwach przypowierzchniowych, z czego wynika jego zabagnienie po większych opadach. Na podstawie przeprowadzonych badań i analiz opracowano koncepcję osuszenia i stabilizacji powierzchni terenu wybiegu. Zaproponowano zabezpieczenie przed stagnowaniem wód opadowych oraz przed erozją powierzchniową z wykorzystaniem gruboziarnistych gruntów mineralnych jako drenażu. Wykorzystano również geosyntetyk komórkowy stanowiący zabezpieczenie stabilizujące. Zalecono wykonanie kolektora zbiorczego odprowadzającego wodę z drenażu.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.