Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 10

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  drainage device
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy jest weryfikacja dotychczasowych założeń oraz dalsze udoskonalenie algorytmu pozwalającego na wskazanie cieków i kanałów o priorytetowym znaczeniu dla funkcjonowania całego systemu melioracyjnego, na których w pierwszej kolejności należy wykonywać roboty konserwacyjne. Analizy przeprowadzono dla 24 cieków i kanałów (obiektów) zlewni Południowego Kanału Obry, a ich wyniki porównano z rzeczywistymi danymi dotyczącymi konserwacji obiektów w latach 2000–2009, uzyskanymi w Rejonowym Oddziale Wielkopolskiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych w Lesznie. Z przyjętych do analizy charakterystyk największy wpływ na miejsce cieku lub kanału melioracyjnego w rankingu potrzeb konserwacji mają powierzchnia zlewni oraz średnia długość, szerokość i głębokość cieku. Istotną rangę nadano ocenie aktualnego stanu technicznego urządzeń i budowli (funkcja dotychczasowych zaniedbań i braku konserwacji). Podjęto także próbę uwzględnienia w ustalaniu rankingu potrzeb konserwacji obiektów ich znaczenia jako elementu wodnego szlaku turystycznego oraz występowania w zlewni obszarów objętych programem NATURA 2000. Wynikiem przeprowadzonych analiz jest stwierdzenie różnic między hierarchią potrzeb konserwacji ustaloną na podstawie proponowanej metody a rzeczywistym zakresem robót konserwacyjnych prowadzonych w latach 2000–2009 na ciekach i kanałach. Jako główny argument można wskazać fakt, że przy niewielkiej ilości środków finansowych przeznaczanych na utrzymanie urządzeń, wykonywano w pierwszej kolejności roboty po awariach o charakterze interwencyjnym. Przeprowadzone badania i analizy wykazały, że metoda wskaźnika potrzeb konserwacji może być uzupełniającym narzędziem w podejmowaniu decyzji w zakresie efektywniejszego wydatkowania środków finansowych w warunkach ich niedoborów.
Niniejsza praca omawia istotny problem związany z klasyfikacją i właściwym zdefiniowaniem wielkości pompowni melioracyjnych. Podstawowa definicja wielkości jest bardzo szeroka, zatem ze względu na liczbę objaśniających ją parametrów wymaga precyzyjnego uściślenia. W dotychczasowych ocenach rozmiarów pompowni melioracyjnych posługiwano się na ogół wrażeniami osobistymi opartymi na subiektywnym odczuciu, które z kolei jest oparte na nieznanej liczbie parametrów. Pojawiające się przy tym trudności z określeniem przynależności obiektów do danej grupy wielkości wynikały głównie z luk informacyjnych dotyczących właściwej granicy podziału pomiędzy poszczególnymi grupami. W niniejszej pracy, do klasyfikacji i podziału pompowni według ich wielkości zastosowano takie ich parametry jak: moc nominalna pompowni P w kW, wydajność całkowita Q w m3 · s oraz zasięg oddziaływania pompowni Fp w ha, dla 270 losowo wybranych obiektów melioracyjnych w Polsce. Do rozwiązania problemu wykorzystano jedną z wielokryterialnych metod podejmowania decyzji (MCDM), opartą na mechanizmach logiki rozmytej, noszącą nazwę metody obiektów charakterystycznych (COMET).
W artykule przedstawiono wyniki badań stosunków wodnych prowadzonych na zalesionych użytkach rolnych o powierzchni 70 ha położonych w dolinie rzecznej na przedmieściach Wrocławia. Obserwacje prowadzone były w latach hydrologicznych 2001/2002-2002/2003 o opadach poniżej normalnych. Stwierdzono, że przy właściwie prowadzonej regulacji odpływu poziom wód gruntowych terenów przyległych jest o 40 cm płytszy w porównaniu do obszarów bez nawodnienia. Wydłużeniu ulegają równiez czasy, w których woda gruntowa zalega na poziomie 50-100 cm określonym, jako optymalny dla zalesionych nizinnych dolin rzecznych.
W pracy oceniono założenia koncepcji rewaloryzacji systemu wodno-melioracyjnego Arboretum w Pawłowicach Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Obecnie system wodno-melioracyjny arboretum jest w złym stanie technicznym i nie spełnia prawidłowo funkcji regulacji stosunków wodnych. Należy poddać go kompleksowemu remontowi budując nowe zastawki do regulacji odpływu wody z arboretum. Istotnym założeniem koncepcji jest uruchomienie przepływu wody przez arboretum bazującego na zasobach rzeki Dobrej. Pozwoli to na ustabilizowanie zasobów retencji gruntowej, właściwe napełnienie istniejących oczek wodnych oraz budowę nowych zbiorników.
Celem badań była ocena możliwości analizy przestrzennej w zakresie stanu technicznego urządzeń melioracyjnych na terenach użytkowanych rolniczo. Przedstawiono sposoby lokalizacji i pomiaru tych urządzeń oraz ich otoczenia. Przebadano ten proces z wykorzystaniem technologii GIS (System Informacji Geograficznej) - skomputeryzowane techniki systemu informacji geograficznej, włączając w to odwzorowania lotnicze i satelitarne. Wizualizacja danych działki ewidencyjnej na monitorze dostarczy kontrolerowi danych informacji na temat jej geometrii, sąsiadujących działek ewidencyjnych, umożliwi pomiar powierzchni kwalifikujących się do oceny oraz wyłączonych z powodu innego niż rolnicze wykorzystania części lub całości działki. Dane gromadzone w systemie informatycznym ZSZiK stanowią ważne narzędzie monitorowania sektora rolnego. Mogą dostarczać informację z dokładnością do pojedynczej działki ewidencyjnej położonej na obszarach zagrożonych. Scentralizowanie danych w systemie ZSZiK pozwala na wyselekcjonowanie obszarów w strefach specjalnych, szczególnie narażonych na różnego rodzaju niebezpieczeństwa. Przypuszczalnie monitorowanie zmian infrastruktury technicznej na terenach rolniczych poprzez komputerowy system ZSZiK znacznie obniżyłoby koszty obsługi dyrektyw UE i krajowych. Dane graficzne w systemie mogą efektywnie wspomagać proces wyjaśnień rozbieżności powstałych w wyniku przeprowadzonych kontroli stanu technicznego urządzeń melioracyjnych. Możliwe jest prowadzenie różnych analiz z wykorzystaniem atrybutów dostępnych w bazach danych, a ich wyniki oraz prezentacja stanowią doskonałe narzędzie dla jednostek badawczych do sprawozdawczości i prognozowania. Scentralizowanie danych w systemie ZSZiK pozwala na wyselekcjonowanie obszarów i urządzeń melioracyjnych położonych w strefach specjalnych lub wskazanie obszarów, na których występuje zagrożenie.
Celem pracy była ocena efektywności ekonomicznej odbudowy i modernizacji urządzeń melioracji podstawowych i szczegółowych Kościańskiego Kanału Obry, dokonana z perspektywy indywidualnego gospodarstwa rolnego. Ocenę ekonomiczną analizowanej inwestycji przeprowadzono na poziomie cen i kosztów z 2002 roku oraz lat 2005 i 2008, w warunkach gospodarowania, jakie wystąpiły po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Największy udział w całkowitych nakładach inwestycyjnych, stanowiący 41%, miała odbudowa obiektów hydrotechnicznych (jazów i mostów). Koszty odbudowy urządzeń melioracji szczegółowych i odbudowy kanałów, stanowiły odpowiednio 27% i 25% kosztów inwestycji. Obliczone według obowiązujących przepisów prawnych, koszty inwestycyjne ponoszone przez rolników indywidualnych stanowią około 6% pełnych kosztów realizacji projektu. W aktualnych warunkach gospodarowania, przy przyjętych założeniach projektowych, największe korzyści dla indywidualnych gospodarstw rolnych z realizacji projektu są wynikiem wzrostu plonów na zmeliorowanych użytkach zielonych (59%) oraz uniknięcia strat powodziowych (31%). Obliczenia wykazały, że w warunkach gospodarczych realizacji inwestycji w roku 2002, okres zwrotu nakładów inwestycyjnych ponoszonych przez rolników indywidualnych wynosił 15 lat. Okres ten ulega zdecydowanemu skróceniu po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Dla warunków z roku 2005 wyniósł bowiem 26 lat, a dla warunków gospodarczych z roku 2008 - 10 lat. Chociaż koszty inwestycji były wyższe od tych z roku 2002, to jednak dochody z produkcji były w większości na poziomie ujemnym. Zaistniałą sytuację w znacznym stopniu poprawiły rosnące z roku na rok dopłaty bezpośrednie, pokrywające w większości poniesione koszty na produkcję.
Praca dotyczy oceny działania rowów melioracyjnych i ich wpływu na kształtowanie się stosunków wodnych na terenach rolniczych. Przeanalizowano m.in. drogi spływu wód na terenach znajdujących się we wsi Chrząszczyce (gmina Prószków, województwo opolskie), dokonano obliczeń spływu powierzchniowego w zlewni obejmującej oddziaływanie rowów melioracyjnych oraz oszacowano ich hydrauliczną przepustowość. Wykonano odwierty hydrogeologiczne i pomierzono głębokość zalegania wód gruntowych na badanym obszarze. Stwierdzono, że obliczenia zasięgu krzywej depresji rowu są zgodne z pomiarami wykonanymi na badanym obszarze. Wyniki badań świadczą o skutecznym działaniu rowu i jego pozytywnym wpływie na zdolność produkcyjną przyległych terenów.
W pracy podjęto problemy oceny efektywności ekonomicznej obejmujące odbudowę i modernizację urządzeń i budowli melioracji podstawowych na cieku Kościańskiego Kanału Obry. Analizą objęto lata 1985-2001 na wybranych odcinkach Kanału. W pracy scharakteryzowano podstawowe parametry techniczne i hydrauliczne zmodernizowanych i odbudowanych obiektów. Przeprowadzono analizę rzeczywistych kosztów odbudowy obiektów hydrotechnicznych oraz ich strukturę. Stwierdzono, że w warunkach występowania coraz częściej pojawiających się ekstremalnych zjawisk pogodowych: susz i powodzi - zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych może nastąpić znacznie wcześniej, w porównaniu z zakładanym w rachunku ekonomicznym, uzasadniającym realizację inwestycji.
W artykule zaprezentowano wyniki wieloletnich badań prowadzonych w małych nizinnych zlewniach rolniczych i leśnych. Stwierdzono, że racjonalna eksploatacja urządzeń wodno-melioracyjnych pozytywnie wpływa za zasoby retencji terenów przyległych, zwiększając wyraźnie ilość wody dostępnej dla roślin w okresie wegetacji. Nawodnienie podsiąkowe stabilizuje zasoby wodne doliny i pozwala na utrzymanie w okresie wegetacyjnym płytszych o około 0,5 m poziomów zwierciadła wody gruntowej w porównaniu z terenami nieobjętymi nawadnianiem.
Badania wykazały, że co dziesiąy (12%) kilometr cieków i kanałów melioracji podstawowych zlewni Kościańskiego Kanału Obry nie spełnia wymagań i parametrów technicznych w zakresie prawidłowej eksploatacji i pilnie wymaga odbudowy bądź modernizacji. Niedostateczną ocenę stanu technicznego posiada równieŜ 15 (12%) obiektów, zaś pozostałe ocenę pozytywną, przy czym stan techniczny co czwartego (27,6%) obiektu uznano zaledwie za dostateczny. Eksploatowane budowle hydrotechniczne charakteryzują się bardzo zróŜnicowanymi okresami eksploatacji technicznej. W grupie jazów, co trzeci (31,9%) obiekt ma okres eksploatacji nieprzekraczający 10 lat i jednocześnie co trzeci (36,2%) obiekt ma ponad 50 lat. Jednostkowe roczne nakłady finansowe na konserwację cieków i kanałów, były w latach 1995-2004 istotnie zróŜnicowane i wynosiły od 16 do 129 zł na kilometr trasy. Poniesione nakłady pozwoliły na koszenie dna i skarp kaŜdego kilometra cieków i kanałów, średnio raz na dwa lata (46,3% długości ewidencyjnej rocznie), a odmulenie dna raz na dwadzieścia lat (5,4% długości ewidencyjnej rocznie). Zakres rzeczowy oraz częstotliwość wykonywanych robót konserwacyjnych nie spełnia zatem wymagań technicznych, dotyczących utrzymania cieków i kanałów. Powoduje to przyspieszoną dekapitalizację urządzeń, a w konsekwencji, dla przywrócenia pełnej sprawności funkcjonowania całego systemu melioracyjnego, konieczność przeprowadzenia kosztownych prac związanych z inwestycyjną odbudową urządzeń.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.