Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 25

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  didactics
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W większości krajów OECD obserwujemy zmniejszanie lub stagnację liczby studentów studiujących kierunki rolnicze. W Polsce liczba studentów kierunków rolniczych osiągnęła maksimum w 2006 roku, a następnie zaczęła się zmniejszać. Polska zajmuje 3 miejsce w świecie biorąc pod uwagę liczbę absolwentów kierunków rolniczych. W krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, instytucje prowadzące wyższe studia rolnicze, muszą opracować wizję kształcenia, która służy nie tylko rolnictwu, ale wszystkim którzy zamieszkują tereny wiejskie. Aby odgrywać konstruktywną rolę w rozwoju obszarów wiejskich, uniwersytety rolnicze muszą zmienić swoje programy, wprowadzić nowe zagadnienia do programów oraz zmienić metody nauki studentów i sposoby nauczania. W odróżnieniu do sytuacji w krajach rozwiniętych, w Polsce dominuje rolnicze kształcenie zawodowe. Wprowadzane reformy w szkolnictwie wyższym dają uniwersytetom rolniczym, szansę zmiany programów nauczania, w kierunku rozwoju obszarów wiejskich.
Przeprowadzone badania wśród kadry asystenckiej - uczestniczącej w Podyplomowym Studium Doskonalenia Pedagogicznego w Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie w latach 1990-1992 - dostarczyły propozycji nowych rozwiązań edukacyjnych, stwarzających pewną perspektywę doskonalenia modelu szkoły wyższej. Perspektywę zmian edukacyjnych (bardziej ogólnych) można również znaleźć w refleksji teoretycznej zamieszczonej we wprowadzeniu do artykułu. Zaproponowane zmiany łączą się w następujące zakresy tematyczne: 1) zapewnienie studentom autonomii w ich indywidualnym rozwoju; 2) tworzenie warunków do dobrego samopoczucia jednostki w środowisku studenckim; 3) doskonalenie relacji między kształ­ceniem teoretycznym a przygotowaniem praktycznym studentów.
Nauczanie genetyki zwierząt w Polsce rozpoczęto prawdopodobnie pod koniec XIX lub na początku XX wieku na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Na drugim roku trzyletniego Studium Rolnego wykładany byl przedmiot „Ogólna nauka hodowli zwierząt". W Dublanach, należących do Politechniki Lwowskiej, już w 1905 r. utworzono Katedrę Ogólnej Hodowli Zwierząt. W 1912 roku w Polsce byl dostępny podręcznik pt. Zasady dziedziczenia u zwierząt i roślin, napisany przez prof. Z. Moczarskiego. W okresie międzywojennym ogólną hodowlę zwierząt, a tym samym i elementy genetyki zwierząt wykładano na Uniwersytecie Jagiellońskim, Poznańskim i Stefana Batorego w Wilnie oraz na Politechnice Lwowskiej (Wydział Rolno-Lasowy) i w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Zaraz po drugiej wojnie światowej wykłady z zakresu genetyki zwierząt niewiele się różniły od okresu przedwojennego. Od 1948 roku, przez wiele lat, z przyczyn politycznych, zagadnienia genetyki nie były w ogóle wykładane lub przedstawiano je w sposób wypaczony. Od 1956 roku nastąpił powrót do wykładania genetyki ogólnej, opartej na zasadach mendlowskich w ramach przedmiotu „ogólna hodowla zwierząt". W latach siedemdziesiątych w planach studiów zootechnicznych, oprócz „hodowli ogólnej", znalazły się takie przedmioty, jak: „genetyczne metody doskonalenia zwierząt" oraz „genetyka molekularna i populacji", a po pewnych zmianach programowych nauczanie genetyki odbywało się w ramach przedmiotu „genetyka zwierząt i metody hodowlane". Obecnie, wskutek znacznej autonomii uczelni, nauczanie genetyki zwierząt w Polsce jest bardzo zróżnicowane. Odbywa się ono nie tylko na wydziałach zootechnicznych, ale także na wydziałach weterynaryjnych oraz w różnym wymiarze godzinowym i na różnych latach studiów tych kierunków kształcenia studentów.
11
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Prof.dr hab. Olga Ilnicka-Olejniczak

51%
W artykule zaprezentowano sposób identyfikacji procesów w przedsiębiorstwach budowlanych. Podczas realizacji projektu badawczego poznano słabe strony w zarządzaniu badanych przedsiębiorstw. Stały się one inspiracją do doskonalenia programów nauczania przeznaczonych dla studentów. Opracowano system zdobywania wiedzy na temat podejścia procesowego do zarządzania, który jest wykorzystywany podczas nauczania organizacji przedsiębiorstw.
14
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Prof.dr Wieslaw Rzedowski

51%
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego, wpisując się w Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia 2007-2013, złożyła wniosek o dofinansowanie bazy naukowo- dydaktycznej Uczelni i po pozytywnej ocenie uzyskała dofinansowanie z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach działania 13.1 priorytetu XIII Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”. W ramach otrzymanej dotacji realizowany jest obecnie projekt: Centrum Naukowo-Dydaktyczne Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska - „Centrum Wodne” SGGW. W ramach tego projektu powstaje budynek, w którym zlokalizowanych jest 19 pracowni wyposażonych w nowoczesną aparaturę badawczą. W otoczeniu Centrum Naukowo-Dydaktycznego zbudowano obiekt dydaktyczny - Park Wodny. Składa się on z modelu cieku wodnego połączonego ze zbiornikami troficznymi i znajdującego ujście w końcowym zbiorniku wodnym. „Centrum Wodne” zostanie udostępnione pierwszym studentom oraz kadrze naukowo-dydaktycznej z początkiem roku akademickiego 2010/2011.
W artykule przedstawiono dwie metodyki badań faunistycznych dotyczących ptaków oraz mięczaków. Do badań bogactwa i różnorodności gatunkowej posłużono się przede wszystkim analizą statystyczną. W pracy omówiono metodykę badań terenowych pozwalającą na ocenę różnorodności gatunkowej. Zrealizowane badania dotyczyły dwóch grup: awifauny i malakofauny. Pierwsze zrealizowano w biotopie Uroczysko „Wielki Las” przylegającym do Jeziora Zgierzynieckiego (na którego obszarze utworzono „Rezerwat im. Bolesława Papiego”), zaś drugie na Poligonie wojskowym Biedrusko. Do ustalenia rozmieszczenia i liczebności ptaków na terenie rezerwatu posłużyła kombinowana metoda kartograficzna z modyfikacjami L. Tomiałojcia. W przypadku badań malakofauny przeprowadzono badania jakościowe oraz ilościowe. W ramach tych badań wykorzystano wiele wskaźników analitycznych oraz syntetycznych pomocnych przy ocenie bogactwa i różnorodności, które mogą być także wygodne przy waloryzacji przyrodniczej. Zdobyte doświadczenie jest przekazywane studentom w ramach przedmiotu „Ekologia”.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.