Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 276

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 14 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  dawki dopuszczalne
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 14 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W przedstawionej pracy opisano bioprzyswajalność, rozkład tkankowy i działanie antyoksydacyjne selenu oraz przypuszczalny mechanizm toksycznego działania seleninu. Selen należy do pierwiastków śladowych, uważanych za niezbędne do prawidłowego rozwoju zwierząt i ludzi. Przedział pomiędzy toksycznymi i dobrze tolerowanymi dawkami selenu jest bardzo niewielki.
Dioksyny oraz polichlorowane bifenyle (PCB) należą do grupy związków chemicznych, zwanych Trwałymi Zanieczyszczeniami Organicznymi (Persistent Organic Pollutants), czyli substancji chemicznych obecnych w środowisku, które za pośrednictwem żywności, dostają się zarówno do organizmu człowieka, jak i zwierząt [19, 24].
W niniejszej pracy opisano biologiczną rolę selenu jako niezbędnego pierwiastka śladowego oraz przedstawiono i przedyskutowano zawartość selenu w typowych surowcach i produktach spożywczych.. Wykazano, że najwyższą zawartością selenu charakteryzują się takie środki spożywcze, jak: sól morska i kopalniana, podroby, mięso i przetwory mięsne, jaja, pieczywo razowe i inne produkty piekarnicze, drożdże, grzyby, czosnek, kukurydza i inne. Stosunkowo małą zawartością selenu charakteryzują się takie warzywa, jak por i seler, a spośród owoców jabłka i gruszki. Związki selenu wykazują działanie hamujące toksyczność jonów metali ciężkich, takich jak As, Hg, Cd, Pb i Pt. Obecnie jednym z wiodących problemów badawczych jest specjacja jego form w układach naturalnych. Tym zagadnieniom będzie poświęcona kolejna nasza praca.
Dynamiczny rozwój przemysłu spożywczego sprawił, że na rynku światowym w przeciągu ostatnich kilkunastu lat pojawiło się wiele produktów zawierających w swoim składzie substancje intensywnie słodzące, takie jak aspartam, acesulfam K, sacharyna, czy też sukraloza. Do najczęściej stosowanych należy aspartam. Stanowisko naukowców wobec bezpieczeństwa tego związku jest niejednoznaczne. Wartości dopuszczalnego dziennego spożycia przyjęte przez różne światowe organizacje dla tej substancji słodzącej są rozbieżne. Badania na zwierzętach sugerują, iż kontakt z aspartamem może wiązać się z częstszym występowaniem nowotworów. Z kolei Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) w swojej najnowszej opinii naukowej nie potwierdził szkodliwego działania aspartamu na zdrowie człowieka. Istnieje potrzeba prowadzenia badań nad długotrwałym narażeniem na tę substancję oraz poznanie dokładnych mechanizmów działania tego związków na organizm człowieka.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 14 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.