Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 23

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  amylopektyna
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Badano lepkość wodnych roztworów sacharozy, dekstryny, pektyny jabłkowej, amylopektyny i skrobi oraz ich czteroskładnikowych mieszanin. Wykazano, że pektynę jabłkową, skrobię ziemniaczaną i amylopektynę można wzajemnie zastępować w tych mieszaninach bez większego wpływu na lepkość takich mieszanin (Rys. 1 i 2). Może to mieć znaczenie przy modyfikowaniu właściwości funkcjonalnych artykułów spożywczych, w których dany składnik z pewnych powodów byłby niepożądany. Wpływ stężenia polisacharydu na lepkość roztworu zależy przede wszystkim od ciężaru cząsteczkowego polisacharydu, a w następnej kolejności od kształtu agregatów w roztworze. Znaczenie tych czynników przedstawiono w formie matematycznej (Równ. 1). W równaniu tym współczynniki Ξ i ξ odzwierciedlają odpowiednio rolę obu tych czynników. Wyznaczone wartości tych współczynników podaje Tablica 1. pH nie ma większego wpływu na lepkość takich mieszanin (Rys. З i 4).
Przedstawiono charakterystykę skrobi odpornej na hydrolizę enzymatyczną (RS). Określono naturalne występowanie oraz możliwości tworzenia skrobi odpornej. Wyznaczono szacunkowe dzienne spożycie RS w Polsce w 1996 r. na poziomie bliskim 10 g s.m. opierając się na podstawowych grupach produktów żywnościowych. Ze względu na wiele różnic, głównie w budowie strukturalnej, właściwościach i funkcjach fizjologicznych, błonnik pokarmowy i skrobię odporną należy rozważać oddzielnie. Profilaktyka zdrowotna sugeruje preferowanie diety mieszanej zawierającej oba komponenty jednocześnie.
Przedstawiono wpływ różnic składu chemicznego skrobi ziemniaczanej, kukurydzianej i pszennej na produkcję hydrolizatów skrobiowych. Praca wskazuje na możliwość uzyskania lepszej jakości hydrolizatów produkowanych ze skrobi pszennej przez wprowadzenie do hydrolizy skrobi udziału enzymów specjalnych, takich jak lizofosfolipaza i pentozanaza.
Tradycyjne strategie modyfikacji skrobi obejmują zmiany struktury cząsteczkowej i nadcząsteczkowej skrobi w toku przemian fizycznych, chemicznych bądź enzymatycznych. Strategie modyfikacji cech użytkowych skrobi metodami inżynierii genetycznej obejmują ingerencję w proces biosyntezy skrobi poprzez selektywne blokowanie aktywności enzymów, głównie tych, które są odpowiedzialne za tworzenie amylozy bądź amylopektyny. Najbardziej spektakularne rezultaty uzyskano w odniesieniu do otrzymywania transgenicznych odmian ziemniaków, kukurydzy i pszenicy zawierających wyłącznie amylopektynę. Trudności wystąpiły natomiast w przypadku prób takiego manipulowania aktywnością enzymów aby w procesie biosyntezy otrzymać skrobie o podwyższonej zawartości amylozy. Dalszy rozwój technologii modyfikacji skrobi metodami inżynierii genetycznej jest związany z jednej strony z rozwojem badań nad mechanizmami biosyntezy skrobi a z drugiej strony z możliwością komercjalizacji otrzymanych wyników.
Skrobia jest podstawowym polisacharydem zawartym w ziarnie zbóż i przetworach zbożowych. W zależności od pochodzenia ma różną budowę (wielkość i kształt granulek) oraz właściwości funkcjonalne. W artykule omówiono budowę skrobi żytniej i jej właściwości - zdolność do chłonięcia wody i pęcznienia, kleikowania oraz rozpuszczania, które są ważne w technologii piekarstwa. Przedstawiono również dostępne w literaturze wyniki badań dotyczących procesu retrogradacji skrobi. Omówiono metody stosowane do oceny skrobi, w tym jedną z nowoczesnych metod oceny procesu kleikowania i retrogradacji skrobi - różnicową kalorymetrię skaningową (badanie DSC).
Materiał badawczy stanowiła skrobia ziemniaczana (o wielkości gałeczek 5,0-112,2 µm), którą rozdzielono przy użyciu sit Retsch’a o wielkości otworów: 45 µm, 32 µm, 20 µm na 4 frakcje. W skrobi nierozsortowanej o raz w 4 uzyskanych frakcjach oznaczono: średnią średnicę wielkości gałeczek, udział frakcji amylozy i amylopektyny, zawartości pierwiastków żelaza, magnezu, wapnia, potasu i fosforu), wodochlonność i rozpuszczalność w wodzie w temperaturze 80°C, stopień scukrzenia uzyskany w wyniku działania α-amylazy i glukoamylazy oraz stopień retrogradacji 1% kleików. Wszystkie uzyskane frakcje charakteryzowały się znaczną jednorodnością wielkości gałeczek skrobiowych. Frakcje zawierające gałeczki duże odznaczały się większą zawartością amylozy w porównaniu do frakcji zawierających gałeczki małe. Zawartość fosforu, żelaza, magnezu, wapnia i potasu malała wraz ze wzrostem wielkości gałeczek. Wodochlonność i rozpuszczalność skrobi rosła wraz ze wzrostem wielkości gałeczek. Kleiki sporządzone z gałeczek dużych były w mniejszym stopniu hydrolizowane przez α-amylazę niż kleiki przygotowane z gałeczek małych. W najmniejszym stopniu zjawisku retrogradacji ulegały kleiki przygotowane z frakcji gałeczek małych, a w największym kleiki przygotowane ze skrobi o największych gałeczkach.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.