Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 42

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  acesulfam K
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Dokonano analizy dostępności na polskim rynku produktów bezcukrowych. Ogółem stwierdzono 141 produktów, w których zastosowano substytucję cukru, w tym 13 gum do żucia. Najczęściej stosowanym dodatkiem był aspartam, znajdował się w 96 produktach (68% wszystkich produktów bezcukrowych) i acesulfam K -w 62 produktach (44%), dalej sorbitol i sacharyna lub jej sól sodowa. W zdecydowanej większości produktów stosowano po kilka substancji jednocześnie, pojedyncze dodatki stwierdzono tylko w 48 produktach. Najwięcej dodatków jednocześnie, po 5-6, stwierdzono w gumach do żucia, a po 3-4 w napojach gazowanych, karmelkach, herbatnikach i koncentratach napojów. Najczęściej stosowanym układem substancji zastępujących cukier było połączenie aspartamu z acesulfamem K, występował on w ponad 1/3 wszystkich produktów. W badanych produktach nie stwierdzono obecności kwasu cyklaminowego i jego soli oraz neohesperydyny DC. W większości grup artykułów spożywczych produkty bezcukrowe stanowiły zaledwie kilka procent. Wyjątkiem okazały się gumy do żucia, które we wszystkich przypadkach były bezcukrowe.
Cherry confiture without addition of saccharose presented twice higher sugarless extract and higher nutritive value than low-sweetened confiture. Acceptable sweetness was obtained thanks addition of aspartame and acesulpham K, although in the taste estimation they got the notes 3-3,4 in the face of 4,2-4,9 for the low- sweetened products. High water activity in the confiture without saccharose (even 0,993) shows the necessity of preserving agent addition as calcium sorbinate. Viscosity of syrup, alike traditional viscosity, was obtained thanks addition of the highmethyled pectin and guar-gum.
4
84%
W pracy oceniono możliwość zastosowania substancji intensywnie słodzących, tj. aspartamu (As) i acesulfamu K (AcK) w wyrobach ciastkarskich. Substancje te stosowano jako zamiennik cukru w następujących układach: zamiana cukru aspartamem na poziomie 50% (C-As), zamiana cukru acesulfamem K na poziomie 50% (C-AcK), całkowita zamiana cukru aspartamem (As) i acesulfamem K (AcK) oraz całkowita zamiana cukru mieszaniną aspartamu i acesulfamu K w proporcji 1:1 (As-AcK). Przygotowane wyroby ciastkarskie oceniono pod względem pożądalności metodą konsumencką. Wykazano, że zamiana cukru środkami intensywnie słodzącymi w zróżnicowany sposób wpłynęła na jakość sensoryczną otrzymanych wyrobów ciastkarskich. Lepszymi cechami sensorycznymi, w porównaniu z próbą kontrolną, charakteryzowało się ciasto biszkoptowe, w którym cukier zastąpiono acesulfamem K na poziomie 50%, natomiast w przypadku ciastek kruchych stwierdzono korzystny wpływ mieszaniny aspartamu i acesulfamu K.
Przeprowadzono charakterystykę porównawczą wybranych właściwości funkcjonalnych substancji intensywnie słodzących, takich jak aspartam, acesulfam K oraz taumatyna. Określano ich wybrane cechy sensoryczne i stabilność w czasie pasteryzacji oraz przechowywania w zróżnicowanym pH środowiska. Taumatyna charakteryzowała się najbardziej niekorzystnym, istotnie różniącym się od sacharozy profilem smakowym, z występowaniem wyraźnego, tzw. opóźnionego pojawiania się smaku słodkiego. Najbardziej trwały w szerokim zakresie pH oraz odporny na działanie temperatury i czas przechowywania był acesulfam K. Mniej trwałą substancją słodzącą był aspartam, którego optimum trwałości w czasie przechowywania przypadało w środowisku o pH 3,5-4,5. Wyższe pH środowiska (>6,0) powodowało szybki rozkład aspartamu (powyżej 95%) już po 2-tygodniowym okresie przechowywania. Taumatyna była stabilna w zróżnicowanym pH środowiska, natomiast jej słodycz w roztworach wodnych istotnie obniżała się w czasie przechowywania.
W pracy opisano metodę równoczesnego oznaczania intensywnych substancji słodzących: aspartamu, acesulfamu K, sacharyny w napojach bezalkoholowych oraz wybranych produktach spożywczych. Wykorzystano technikę wysokosprawnej chromatografii cieczowej w fazach odwróconych przy zastosowaniu cieczy elucyjnej składającej się z acetonitrylu i 0,02 M buforu fosforanowego o pH = 4,3 w stosunku objętościowym 10:90, z detekcją fotometryczną przy długości fali 220 nm. Wartość średniego odzysku substancji słodzących dla napojów typu cola wynosiła: dla aspartamu 99,1%, acesulfamu K 98,7%, sacharyny 99,8%. Metoda charakteryzowała się dużą powtarzalnością - współczynnik zmienności CV% nie przekraczał wartości 2% dla napojów typu cola „light" (4% w przypadku oznaczeń innych produktów spożywczych). Metoda ta może zostać wykorzystana w rutynowej analizie, przy kontroli zawartości omawianych substancji słodzących w produktach spożywczych.
Celem pracy było określenie właściwości słodzących wybranych słodzików - aspartamu, acesulfamu K, cyklaminianu i sacharynianu sodu. Dokonano oceny intensywności słodyczy modelowych roztworów wodnych, zróżnicowanych stężeniem substancji intensywnie słodzącej, oraz porównano je z wzorcowymi roztworami sacharozy. Ustalono, które roztwory pod względem intensywności słodyczy odpowiadają tym samym wrażeniom. Stwierdzono, że odczuwanie intensywności smaku słodkiego substancji intensywnie słodzących maleje wraz ze wzrostem ich stężenia w roztworze. Przy zbyt wysokich stężeniach słodzików w wodnych roztworach, intensywność odczuwania słodyczy malała i jednocześnie obserwowano mniejszą precyzję uzyskiwanych ocen. Intensywność słodyczy badanych słodzików w roztworach wodnych była łatwo rozpoznawana i różnicowana przez oceniających w zakresach stężeń: od 0,035 do 0,085% - aspartam i acesulfam K, od 0,040 do 0,066% - sacharynian sodu oraz od 0,23 do 0,38% - cyklaminian sodu. Ustalono zależności pomiędzy stężeniami sacharozy i stężeniami badanych substancji słodzących, równoważnych pod względem intensywności słodyczy, które mogą być przydatne do szybkiego i prostego przeliczania ilości tych substancji, w przypadku zastosowania ich jako zamienników sacharozy.
W artykule scharakteryzowano acesulfam K - alternatywny środek słodzący o wysokiej stabilności w żywności oraz przedstawiono korzyści stosowania mieszanin zamienników sacharozy w produktach niskoenergetycznych. Opisano, przeprowadzone w Instytucie Biotechnologii Przemysłu Rolno-Spożywczego, poszukiwania zjawiska synergetycznego przyrostu słodyczy mieszanin zamienników cukru. Podano podstawową charakterystykę opracowanych w IBPRS warzywno-owocowych soków/napoju o obniżonej wartości energetycznej, słodzonych mieszaniną „acesulfam K/aspartam", pozwalającą na 30-40% oszczędności środków słodzących w związku ze stwierdzoną synergią składników kompozycji.
Obecnie w Polsce, spośród środków intensywnie słodzących, dozwolony jest do stosowania w żywności jedynie aspartam oraz - po uzyskaniu każdorazowo pozytywnej opinii PZH zgodnie z zezwoleniem Głównego Inspektora Sanitarnego - acesulfam K. W styczniu br. dopuszczono w kraju do obrotu i stosowania w produkcji wybranych środków spożywczych nową, naturalną substancję silnie słodzącą - taumatynę o nazwie handlowej TALIN, wyekstrahowaną z rosnącej w zachodniej Afryce rośliny Thaumatococcus Danielli, o sile słodzenia 2000-2500 razy większej od sacharozy. Poza właściwościami słodzącymi związek ten wykazuje trzy główne efekty działania, tj. synergizm, maskowanie i wzmacnianie odczuwania substancji aromatyczno-smakowych. Taumatyna znajduje się na liście GRAS pod nr 3732 i uważana jest za substancję bezpieczną, nie wymagającą limitowania (ADI). Określono warunki, jakie powinny być przestrzegane przy wdrażaniu nowych wyrobów spożywczych z jej udziałem.
W artykule przedstawiono charakterystykę produktów owocowych słodzonych aspartamem, których receptury zostały opracowane w Instytucie Biotechnologii Przemysłu Rolno-Spożywczego w Warszawie. Omówiono właściwości aspartamu, zwracając szczególną uwagę na znaczne obniżenie wartości energetycznej przetworów, wynikające z zastosowania tego nowoczesnego zamiennika cukru. Produkty słodzone aspartamem zalecane są głównie dla chorych na cukrzycę, osób otyłych oraz zdrowych konsumentów stosujących racjonalną dietę.
Celem pracy było porównanie wpływu substancji słodzących, takich jak: sacharoza, ksylitol, aspartam i acesulfam-K na właściwości reologiczne deserów mlecznych oraz deserów otrzymanych z izolatu białek serwatkowych (WPI). Badano właściwości reologiczne deserów za pomocą reometru dynamicznego podczas ogrzewania do temp. 85ºC, a następnie chłodzenia do 20ºC i teksturę żeli przechowywanych przez 24 h za pomocą analizatora tekstury TA-XT2i. Najtwardsze desery otrzymano z białek serwatkowych słodzonych sacharozą. Ich twardość wynosiła 212 g. Zastąpienie sacharozy przez inną substancję słodzącą powodowało pogorszenie właściwości reologicznych badanych deserów otrzymanych z izolatu białek serwatkowych. W przypadku deserów otrzymanych z odtłuszczonego mleka w proszku (OMP), nie stwierdzono wyraźnego wpływu stosowanego środka słodzącego na teksturę deserów mlecznych.
W artykule przedstawiono środki starej i nowej generacji do słodzenia napojów bezalkoholowych oraz rodzaje napojów i kryteria ich podziału, a także wymagania organoleptyczne i fizykochemiczne.
Wyniki badań dotyczące sposobu żywienia i struktury spożycia żywności w Polsce wskazują na poważne nieprawidłowości. Najczęstsze przykłady nieracjonalnego żywienia, odbiegającego od zaleceń żywieniowych i lekarzy, to nadmierne spożycie energii, tłuszczu i cukru przy jednoczesnym niskim spożyciu węglowodanów złożonych. Spożycie cukru wynosi ok. 45 kg/osobę/rok i jest dwukrotnie wyższe niż w latach sześćdziesiątych. Następstwem wadliwego żywienia jest powstawanie otyłości, niedokrwiennej choroby serca, cukrzycy insulinoniezależnej, próchnicy. W ograniczeniu energii pochodzącej z sacharozy mogą pomóc sztuczne środki słodzące tj. aspartam i acesulfam K. Obie substancje pozbawione są kalorii, około 200 razy słodsze od cukru. Dopuszczalne dzienne spożycie acesulfamu K wynosi 15 mg/kg masy ciała, aspartamu zaś 40 mg/kg masy ciała. Poliole są drugą grupą środków słodzących zastępujących cukier. Substancje te, jak i poprzednie, w odróżnieniu od sacharozy nie sprzyjają powstawaniu próchnicy zębów, która jest chorobą cywilizacyjną całej populacji państw wysoko uprzemysłowionych. W Polsce aspartam, sorbitol, ksylitol i mannitol dozwolone są do stosowania każdorazowo po uzyskaniu pozytywnej opinii Państwowego Zakładu Higieny oraz acesulfam K, malitol, na drodze zezwolenia Głównego Inspektora Sanitarnego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.