Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 29

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Strix uralensis
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1

Nowe stwierdzenia puszczyka uralskiego Strix uralensis w Wielkopolsce

100%
Zurawlew P., Kwiecinski Z., Gruss M., Jelonek K., Kostuj P.
Przegląd Przyrodniczy
|
2018
|
tom 29
|
nr 3
2

Wystepowanie puszczyka uralskiego Strix uralensis w Lasach Radlowsko-Wierzchoslawickich kolo Tarnowa

100%
Wojcik J. D., Skorka P., Martyka R.
Notatki Ornitologiczne
|
2000
|
tom 41
|
nr 3
257-259
3
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Rozmieszczenie i liczebność puszczyka uralskiego Strix uralensis w Puszczy Niepołomickiej

100%
Wiehle D., Sobas P.
Ornis Polonica
|
2018
|
tom 59
|
nr 2
4

Miejsca lęgu puszczyka uralskiego Strix uralensis w zachodniej części Pogórza Przemyskiego

100%
Kociuba M.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
2014
|
tom 70
|
nr 6
Dane dotyczące lęgów puszczyka uralskiego Strix uralensis w zachodniej części Pogórza Przemyskiego zbierano w latach 2006–2007. W trakcie prac badawczych w 2007 roku zlokalizowano siedem gniazd. Trzy były umieszczone w gniazdach ptaków szponiastych, dwa w typowych dla puszczyka uralskiego miejscach lęgu – złamanych pniach osiki (kominach) oraz dwa w dziuplach (w lipie i buku). Liczba odchowanych młodych puszczyków uralskich, których lęgi zakończyły się sukcesem w 2007 roku wynosiła od 2 do 4 młodych, średnio 2,8 młodych na parę (N = 6). Sukces lęgowy puszczyków uralskich zasiedlających Pogórze Przemyskie, w porównaniu z innymi badaniami, należy uznać za wysoki. Należy jednak podkreślić, że wiosną 2007 roku liczebność gryzoni leśnych była bardzo wysoka, a od niej zależy sukces lęgowy puszczyka uralskiego. W 2006 roku mimo intensywnych i wnikliwych poszukiwań nie udało się odnaleźć gniazd puszczyka uralskiego na badanym obszarze Pogórza Przemyskiego
5

Czerwona lista zwierzat Babiogorskiego Parku Narodowego. Puszczyk uralski Strix uralensis

100%
Parusel J. B.
Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody
|
1993
|
tom 12
|
nr 1
107-111
6

Puszczyk uralski Strix uralensis w Puszczy Niepolomickiej w 1992 roku

100%
Czuchnowski R.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
1993
|
tom 49
|
nr 4
94-97
7
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Trzecie stwierdzenie puszczyka uralskiego Strix uralensis na Mazowszu

84%
Malczyk P.
Kulon
|
2018
|
tom 23
8

Obserwacja puszczyka uralskiego Strix uralensis w Lasach Lublinieckich

84%
Koscielny H., Belik K.
Ptaki Śląska
|
1992
|
tom 09
89-90
9

Populacja puszczyka uralskiego Strix uralensis w Beskidzie Śląskim

84%
Jagielko J., Wisniewski M.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
2012
|
tom 68
|
nr 2
Na powierzchni próbnej (66 km²) wyznaczonej w lasach Beskidu Śląskiego starano się wykryć rewiry i stanowiska lęgowe puszczyka uralskiego Strix uralensis. Obserwacje prowadzono przez 5 sezonów w latach 2007–2011 oraz w lutym i marcu 2012 roku. Do końca marca 2012 roku na powierzchni próbnej wykonano łącznie 86 kontroli terenowych, lokalizując 4–6 terytoriów tej sowy. Trzykrotnie w Beskidzie Śląskim i na Pogórzu – w latach 2006–2008 – udokumentowano lęgi puszczyka uralskiego, lecz dwa z nich zakończyły się niepowodzeniem. Dwa ze znalezionych gniazd umieszczone były w złomie olszy czarnej i dziupli jawora zaledwie 3,2 i 4,5 m nad poziomem gruntu. Zagęszczenia populacji puszczyka uralskiego na powierzchni próbnej obliczono na 0,6–0,9 terytoriów/10 km², co oznacza 3–10 razy niższe wartości od zagęszczeń rejestrowanych w Beskidzie Niskim i Bieszczadach – obszarach uznawanych za optymalne i zasiedlonych przez ten takson sowy od dawna. Wyniki cenzusów wskazują, że populacja puszczyka uralskiego w dalszym ciągu powiększa swój zasięg geograficzny i jest w trakcie zasiedlania Beskidu Śląskiego
10

Przyczynek do poznania biologii puszczyka uralskiego [Strix uralensis] w okolicach Przemysla

84%
Kunysz P.
Badania nad Ornitofauną Ziemi Przemyskiej
|
1993
|
tom 01
145-148
11

Puszczyk uralski Strix uralensis w Przemyślu

84%
Kunysz P.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
1989
|
tom 45
|
nr 3
12

Puszczyk uralski Strix uralensis w Puszczy Niepolomickiej

67%
Czuchnowski R.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
1992
|
tom 48
|
nr 5
25-32
13

Rozmieszczenie, liczebnosc oraz preferencje siedliskowe puszczyka uralskiego Strix uralensis i wlochatki Aegolius funereus w lasach Roztocza i Puszczy Solskiej

67%
Stachyra P., Tchorzewski M., Kobylas T., Cymbala R., Mazurek P., Fraczek T.
Notatki Ornitologiczne
|
2005
|
tom 46
|
nr 1
41-50
14

Wojownik z karpackiej puszczy

67%
Potaczala K.
Przyroda Polska
|
2008
|
nr 01
20-21
15

Puszczyk uralski, Strix uralensis Pallas, 1771

67%
Szczepaniak P.
Ptaki. Biuletyn Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków
|
2007
|
nr 1
6-8
16
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Występowanie puszczyka zwyczajnego Strix aluco i puszczyka uralskiego S. uralensis w pofragmentowanych lasach centralnej Małopolski

67%
Matysek M., Figarski T., Wieczorek P., Wyka J., Kajtoch L.
Ornis Polonica
|
2015
|
tom 56
|
nr 4
17

Czynniki wpływające na skład diety puszczyka uralskiego Strix uralensis na Pogórzu Środkowobeskidzkim

67%
Kociuba M.
Ornis Polonica
|
2012
|
tom 53
|
nr 4
18

Puszczyk uralski Strix uralensis Pall. w Polsce

67%
Kajtoch L., Musialek R.
Wszechświat
|
2003
|
tom 104
|
nr 07-09
132-136
19

Sowy terenów leśnych zachodniej części Pogórza Przemyskiego

59%
Bylicka M.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
2011
|
tom 67
|
nr 5
Celem artykułu jest podsumowanie wyników inwentaryzacji sów prowadzonej w latach 2003–2010 na obszarach leśnych zachodniej części Pogórza Przemyskiego i porównanie uzyskanych wyników z dotychczasowymi danymi o liczebności i rozmieszczeniu sów na tym terenie. W trakcie badań stwierdzono 6 gatunków sów. Najliczniejszym gatunkiem był puszczyk uralski Strix uralensis, który występował w wysokim zagęszczeniu 5,2–7,3 teryt./10 km2. Zagęszczenia puszczyka zwyczajnego Strix aluco były o połowę niższe – 2,8–4,0 teryt./10 km2. Nowe gatunki dla Pogórza Przemyskiego, notowane tu dopiero po 2000 roku to sóweczka Glaucidium passerinum i włochatka Aegolius funereus. Ich zagęszczenia są stosunkowo niskie i wynoszą odpowiednio 0,5 teryt./10 km2 i 1,0 teryt./ 10 km2. Nielicznie występowały również uszatka Asio otus i pójdźka Athene noctua, ale ich zagęszczenia po uwzględnieniu terenów rolnych i wiejskich mogą się okazać wyższe, gdyż ptaki te są bardziej związane z obszarami rolniczymi. W trakcie badań na Pogórzu Przemyskim nie udało się zlokalizować ani jednego terytorium puchacza Bubo bubo. Udokumentowano, iż puszczyk zwyczajny zajmuje na omawianym obszarze mozaikę środowisk w niższych położeniach, a puszczyk uralski wyżej położone zwarte lasy jodłwo-bukowe i bukowe. Sóweczkę i włochatkę spotykano w jedlinach występujących w środkowej części stoków, a uszatkę głównie na obrzeżach lasu. Pójdźki zaś obserwowano w łęgu wierzbowym porastającym dolinę potoku. W zespole sów leśnych Pogórza Przemyskiego odnotowano regres gatunków puszczańskich (puchacz i puszczyk zwyczajny) i dominację sów o zasięgu borealno-górskim (puszczyk uralski, sóweczka i włochatka)
20

Monitoring of Owls in Latvia

59%
Avotins A., Kemlers A.
The Ring
|
1993
|
tom 15
|
nr 1-2
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.