Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 66

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Strigiformes
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy było poznanie rozmieszczenia i liczebności sów leśnych na Wysoczyźnie Elbląskiej (północna Polska). Liczenie zostało przeprowadzone wiosną 2014 roku przez członków Stowarzyszenia Ochrony Sów i pracowników Nadleśnictwa Elbląg. Zastosowano standardową metodykę wykrywania obecności sów opartą na stymulacji głosowej. Stwierdzono 46 stanowisk puszczyka Strix aluco i jedno stanowisko uszatki Asio otus. Zagęszczenie puszczyka w lasach wyniosło 2,8 terytorium/10 km2 i było niższe od średnich wartości podawanych z innych obszarów leśnych w kraju. Na uzyskany wynik wpływ miała zapewne mała liczba przeprowadzonych kontroli, podobnie jak w przypadku pojedynczego stwierdzenia uszatki.
Wśród gromadzonych przez Komitet Ochrony Orłów od 1998 do 2009 r. danych w „Kartotece ptaków martwych i osłabionych” (Kartoteka) zarejestrowano do chwili obecnej 2146 przypadków martwych lub osłabionych ptaków szponiastych (23 gatunki) i sów (9 gatunków). Jest to bogaty materiał, dający możliwość wyciągania wniosków na temat stanu zdrowotnego populacji wybranych gatunków, a także przyczyn zmian śmiertelności w czasie i przestrzeni. Poważnym mankamentem jest nieokreślanie przez informatorów przyczyny śmierci lub osłabienia, stąd duża część materiału (N=971) nie nadaje się do analizy. Niniejsze opracowanie jest interpretacją danych zawartych w Kartotece oraz próbą szerszego spojrzenia na problem głównych naturalnych i antropogenicznych zagrożeń ptaków szponiastych i sów.
Eighteen species of birds of prey in the Netherlands were examined for helminth parasites: Accipitriformes - Accipiter gentilis (15 birds), A. nisus (9), Aquila pomarina (1), Buteo buteo (56), B. lagopus (4), Circaetus gallicus (2), Circus aeruginosa B (2), C. cyaneus (3), Pernis apivorus (5); Falconiformes - Falco coluinbarius (2), F. peregrinus (2), F. subbuteo (6), F. tinnunculus (31); Strigiformes — Asio flammeus (3), A. otus (35), Athene noctua (12), Strix aluco (19) and Tyto alba (15). Sixteen nematode species were found: Baruscapillaria falconis, Capillaria tenuissima, Eucoleus dispar, Pterothominx caudinflata, Cyathostoma americana, Porrocaecum angusticolle, P. depressum, P. spiralae, Physaloptera alata, P. apivori, Procyrnea leptoptera, P. seurati, P. spinosa, Spirocerca lupi, Synhimantus laticeps and Diplotriaena henryi. All species of birds were infected with nematodes with the exception of F. peregrinus. Eleven trematode species were present: Brachylaeme fuscatus, Echinostoma revolutum, Echinoparyphium agnatum, Strigea falconis, S. strigis, Parastrigea flexilis, Neodiplostomim spathoides, N. attenuation, Ichthyocotylurus platycephalus and Prosthogonimus cuneatus. Trematode infections were found in all birds except A. nisus, C. cyaneus, P. apivorus, F. columbarius, F peregrinus and A. flammeus. Centrorhynchus aluconis was the only identifiable acanthocephalan. Acanthocephalan infections were seen in A. nisus, B. buteo, C. gallicus, C. aeruginosus and S. aluco. Cestode infections were seen in 8 bird species. The cestodes could not be identified to the genus, because they were poorly preserved. Most findings are new host records for the Netherlands.
The colouration of the underparts of the Barn Owl ranges in Europe from reddish-brown to white. This character, that shows a clinal variation, is thought to be a marker of subspecies identity. The subspecific identity or transitional state of a total 64 Barn Owl Tyto alba pairs was determined on the basis of their phenotypic characteristics. The present authors investigated the breadth of the transition zone in Hungary on the basis of the distribution of the white-chested subspecies and the transitional phenotype, and it was found to be at least 500 km wide. The width of the transition zone may result from the lack of preferences in mating pair choice. The observed pattern of phenotypic distribution is due to the marginal location of the studied population in the transition zone.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.