Celem badań było określenie wpływu nawożenia mineralnego N, P, K i wapnowania na zawartość glinu wymiennego w glebie. Badania prowadzono w oparciu o trwałe doświadczenia polowe w Skierniewicach, założone w 1923 r. Próby gleby do badań pobrano jesienią 1998 roku, z trzech poziomów genetycznych: Ap (0-25 cm), Eet (25-45 cm) oraz Bt (45-70 cm) trzech powtórzeń pól: A1 (Obiekty: O, CaNPK, NPK, PK, PN, KN, N, na których stosowano azot w formie NH4NO3), AF (Obiekty: O, CaNPK, NPK, PK, PN, KN, N, na których stosowano azot w formie (NH4)2SO4). W pobranych próbach glebowych zmierzono zawartość glinu wymiennego metodą Sokołowa. Nawożenie azotem zwiększało, a nawożenie fosforem zmniejszało zawartość glinu wymiennego w glebie. Nawożenie potasem nie wpływało na zawartość glinu wymiennego w glebie. Siarczan amonowy wywierał silniejszy wpływ na zawartość glinu wymiennego niż saletra amonowa. Stosowanie siarczanu amonowego powodowało znaczny wzrost zawartości glinu wymiennego nawet do głębokości 70 cm, zaś stosowanie saletry amonowej tylko do głębokości 45 cm. Wapnowanie gleby praktycznie eliminowało zmiany zawartości glinu wymiennego spowodowane nawożeniem fosforem, azotem i potasem.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.