Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 38

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Sielinko conference
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1

Wpływ wieloletniego stosowania siewu bezpośredniego w uprawie buraka cukrowego na niektóre wskaźniki struktury gleby

100%
Kordas L., Zimny L.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
263-270
W pracy przedstawiono wyniki badań z lat 1994–2000. Celem badań było porównanie działania różnych sposobów uprawy na wybrane właściwości struktury gleby. Ścisłe doświadczenie polowe założono metodą losowanych bloków w czterech powtórzeniach na glebie średniej. Prace badawcze realizowano na trzech obiektach. Obiektem kontrolnym były poletka, na których przeprowadzono tradycyjną uprawę pod burak cukrowy. Na pozostałych dwóch obiektach uprawę zróżnicowano wprowadzając międzyplon lub rezygnując z uprawy płużnej na rzecz siewu bezpośredniego. Glebę do analiz pobrano z poletek przed zbiorem buraka cukrowego z warstw 0–5 i 5–30 cm. Przesiewając próbkę gleby o masie 2 kg określono średnią ważoną średnicę agregatu — MWDa. Wydzielone agregaty przesiano na mokro w aparacie Bakszejewa i obliczono średnią ważoną średnicę gruzełka MWDg oraz wskaźnik wodoodporności WOD i stałą wodoodporności K. Stosowanie w uprawie buraka cukrowego międzyplonu ścierniskowego, w stosunku do uprawy tradycyjnej, powodowało wzrost średniej ważonej średnicy gruzełka oraz pogorszenie wodoodporności agregatów glebowych i wskaźnika strukturalności gleby. We wszystkich badanych systemach uprawy buraka cukrowego warstwa gleby 0–5 cm charakteryzowała się największą średnią ważoną średnicą agregatu i gruzełka.
2

Ocena wpływu zmiany technologii odchwaszczania buraka cukrowego na przestrzeni ostatnich 15 lat

100%
Paradowski A., Adamczewski K.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
271-277
W okresie ostatnich 15 lat w uprawie buraka cukrowego wykonano w Instytucie Ochrony Roślin w Poznaniu wiele doświadczeń, w których oceniano substancje biologicznie czynne służące do zwalczania chwastów dwuliściennych (fenmedifam, desmedifam, etofumesat, chloridazon, chlopy­ralid, metamitron). Początkowo stosowano je pojedynczo, a wraz z upływem czasu w formie różnego typu mieszanin. Podstawowym założeniem były dwa zabiegi: jeden wykonany zaraz po siewie herbicydami doglebowymi, drugi nalistny nie wcześniej niż po wykształceniu przez burak cukrowy dwóch liści właściwych. Stosując herbicydy w ten sposób nowe wschody chwastów następowały przed zwarciem międzyrzędzi i dochodziło do wtórnego zachwaszczenia. W celu likwidacji tego zachwaszczenia plantatorzy buraka ponosili wysokie koszty na ręczne pielenie chwastów. W połowie lat osiemdziesiątych w ramach ścisłych doświadczeń polowych rozpoczęto badania dotyczące nowych sposobów stosowania herbicydów. Do tego celu posłużyły te same substancje aktywne. Zmieniono jednak terminy stosowania i wysokość dawek herbicydów. Obniżenie dawek trzech zabiegów umożliwiło zapobiec zjawisku fitotoksyczności w stosunku do buraka, zapobiegło to także zachwaszczeniu przez minimum pierwsze 8 tygodni wegetacji buraka zabezpieczając plantację przed zachwaszczeniem, aż do zakrycia międzyrzędzi. Metoda ta dała wymierne korzyści ekonomiczne.
3

Wpływ zagęszczenia roli przy zróżnicowanym nawożeniu organicznym na wschody, obsadę i plonowanie buraka cukrowego

88%
Zimny L., Kordas L.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
239-246
Porównywano reakcję buraka cukrowego na różny stopień zagęszczenia gleby przy zróżnicowanym nawożeniu organicznym (obornik i międzyplon ścierniskowy). Do zagęszczania gleby w okresie siewu użyto wału gładkiego o masie 1,7 t. Modyfikacje tradycyjnej uprawy roli w okresie siewu buraka cukrowego, polegające na użyciu wałowania jedno-, dwu- lub trzykrotnego w małym stopniu różnicowały wschody, obsadę i plonowanie buraka cukrowego. Burak cukrowy może być uprawiany z powodzeniem na glebie zagęszczonej, zwłaszcza po przyoranym międzyplonie ścierniskowym.
4

Wykorzystanie nadwyżki bezpośredniej w ocenie efektywności ekonomicznej uprawy buraka cukrowego

88%
Kucinska K., Artyszak A., Ostrowska D.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
49-55
Niski poziom opłacalności produkcji buraka cukrowego wymusza konieczność minimalizowania nakładów i skłania plantatorów do poszukiwania nowych rozwiązań niskonakładowych zapewnia­jących poprawę efektywności produkcji. Przedstawione wyniki badań oparto na statycznym doświad­czeniu płodozmianowym trójpolowym, przy wzrastających dawkach azotu (0, 60, 90, 120 i 180 kg N×ha-1) na tle trzech poziomów nawozów organicznych (bez nawożenia organicznego, obornika, słomy + międzyplon — facelia). W ocenie ekonomicznej posłużono się nadwyżką bez­pośrednią wykorzystywaną w kalkulacjach niepełnych. .Uzyskane w ten sposób wyniki umożliwiają wykazanie względnej opłacalności porównywanych ze sobą wariantów nawozowych. W badanych latach (2000–2001 rok) najlepsze efekty ekonomiczne przy produkcji buraka cukrowego uzyskano pod wpływem nawożenia obornikiem i przy zastosowaniu dawki 120 kg N×ha-1. Natomiast w przypadku braku nawożenia obornikiem, jak również słomą + facelia ekonomicznie uzasadnione było stosowanie dawki 180 kg Nxha-1.
5

Zagęszczenie i opory penetracji gleby przy stosowaniu siewu buraka cukrowego w mulcz i bezpośredniego

88%
Sztukowski P., Blaszkiewicz Z.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
303-308
W niniejszej pracy przedstawiono wyniki badań zagęszczenia i oporu penetracji gleby w różnych technologiach uprawy buraka cukrowego: w technologii tradycyjnej, z siewem w mulcz i z siewem bezpośrednim w ściernisko. Pomiary gęstości objętościowej i oporu penetracji przeprowadzono w początkowym okresie wzrostu i rozwoju systemu korzeniowego na glebie płowej o wilgotności 4–5%. Badano właściwości gleby do głębokości 35 cm w międzyrzędziach roślin z koleinami utworzonymi kołami ciągnika podczas siewu oraz poza tymi koleinami. Wykazano, że czynnikami różnicującymi badane właściwości gleby są zarówno technologie uprawy jak i przejazdy kół ciągnika podczas wykonywania siewu. Ogólnie stwierdzono, że uproszczenia w analizowanych technologiach uprawy prowadzą do wzrostu gęstości i oporu penetracji gleby. Ponadto stan tego zagęszczenia ulega pogorszeniu w rzędach roślin przy międzyrzędziach z koleinami utworzonymi kołami ciągnika podczas wykonywania siewu we wszystkich badanych technologiach uprawy.
6

Wpływ wielkości masy korzenia buraka cukrowego na wartość technologiczną surowca

88%
Ostrowska D., Kucinska K., Artyszak A.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
149-154
Wyniki badań oparto na statycznym doświadczeniu polowym przeprowadzonym w Zakładzie Doświadczalnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, Chylice, w latach 2000–2001. W pracy przedstawiono wartość technologiczną korzeni buraka wyrażoną zawartością sacharozy, N-α-NH2, K, Na, zawartością cukru oczyszczonego, oraz wydajnością cukru zależnie od wielkości masy korzeni (frakcje: < 200, 201–800, 801–1400, 1401–2000 i > 2000 g.) Uzyskane wyniki badań wskazują, że najwyższa zawartość sacharozy, podobnie jak cukru oczyszczonego i jego wydajność występuje w korzeniach o masie w granicach 201–2000 g. Zdecydowanie niekorzystne właściwości wykazują korzenie duże powyżej 2000 g, a w mniejszym stopniu drobne, poniżej 200 g. Istotnym czynnikiem różnicującym wartość technologiczną korzeni buraka, jest przebieg warunków pogodowych. Zawartość składników melasotwórczych była istotnie wyższa w 2000 roku, ze względu na nierównomierny rozkład opadów w okresie wegetacji. W miesiącach kwiecień — czerwiec panowała susza, a w lipcu wystąpiły nadmierne opady. Taki przebieg pogody w większym stopniu stymulował rozwój liści, co mogło mieć niekorzystny wpływ na wzrost związków melasotwórczych, szczególnie azotu szkodliwego w korzeniu, w porównaniu do 2001 roku.
7

Efektywność plonotwórcza nawozów wieloskładnikowych w uprawie buraka cukrowego

88%
Potarzycki J., Lewicka L.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
111-118
W latach 1999–2001 w Wielkopolsce, prowadzono badania, których celem było określenie efektywności plonotwórczej trzech nawozów wieloskładnikowych: mieszaniny nawozowej (0–12–20), nawozu mieszanego — blending (6–16–26) i nawozu kompleksowego — amofos (6–20–30). Na każdym obiekcie dodatkowo stosowano azot w formie saletrzaku i saletry amonowej. Dawki nawozów zbilansowano, tak aby ilości N, P i K wynosiły odpowiednio: 150 kg N/ha, 60 kg P2O5/ha i 100 kg K2O/ha. Stwierdzono, że plon korzeni i cukru w pierwszej kolejności kształtowany był przez warunki meteorologiczne, a rodzaj zastosowanego nawozu wieloskładnikowego okazał się czynnikiem drugorzędnym. Spośród testowanych nawozów wieloskładnikowych największe działanie plonotwórcze wykazał nawóz o składzie 0–12–20, co wiązać można z obecnością siarki w superfosfacie prostym, użytym w procesie produkcji. Zastosowanie tego nawozu umożliwiło uzyskanie wysokiej jakości technologicznej korzeni buraków cukrowych. Rodzaj nawozu wieloskładnikowego w największym stopniu wpływał na zawartość N alfa-aminowego i K w miazdze korzeniowej, a w dalszej kolejności na polaryzację. Znaczenie melasotworów w kształtowaniu plonu cukru technologicznego zmniejszało się w kierunku: K > Na > N alfa-aminowy.
8

Wpływ chlorku sodu zastosowanego nalistnie na produkcyjność i wartość technologiczną buraka cukrowego

88%
Prosba-Bialczyk U., Mydlarski M.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
215-222
W badaniach nad nalistnym dokarmianiem chlorkiem sodu, w stężeniach 2, 6 i 12%, zastoso­wanym w pierwszych dekadach lipca, sierpnia i września, na odmiany Kristall, Atair i PN Mono 4 określano poziom plonów, strukturę masy korzeni, zawartość makroskładników mineralnych oraz niektóre cechy wartości technologicznej surowca. Nalistny oprysk chlorkiem sodu wpływał korzystnie na poziom plonów korzeni i liści buraka cukrowego, strukturę masy korzeni oraz biologiczną i technologiczną wydajność cukru. Stężenia i terminy stosowania chlorku sodu istotnie kształtowały strukturę masy korzeni i ich wartość technologiczną. Stężenie 12% chlorku sodu zwiększało zawartość suchej masy, popiołu i azotu alfa-aminowego, lecz nie wpływało na wzrost koncentracji cukru i jego wydatek. Sód zawarty w korzeniach istotnie dodatnio warunkował ich plon, lecz ujemnie wpływał na zawartość cukru i jego wydatek. Pod wpływem wzrastających dawek chlorku sodu w korzeniach wzrastała koncentracja azotu, potasu i sodu, a zmniejszała się zawartość fosforu i magnezu.
9

Systemy uprawy buraka cukrowego na różnych glebach. Część I. Wybrane właściwości fizyczne gleby

88%
Nowakowski M., Szymczak-Nowak J., Kostka-Gosciniak D., Gutmanski I.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
309-316
W latach 1996–1999, w trzech różnych miejscowościach: na glebie płowej właściwej (Minikowo), czarnoziemie leśno-łąkowym (Lipie) i madzie nadwiślanej (Kokocko) (woj. kujawsko-pomorskie) badano wybrane właściwości fizyczne gleby na obiektach z tradycyjną uprawą buraka cukrowego oraz z zastosowaniem gorczycy białej i rzodkwi oleistej jako mulczu. Miejscowości oraz lata badań różnicowały wilgotność aktualną oraz gęstość gleby. Uprawa buraka cukrowego na mulczu z gorczycy białej i rzodkwi oleistej wpłynęła na poprawę właściwości fizycznych gleby (zmniejszenie gęstości i zwięzłości gleby), nie miała natomiast wpływu na wilgotność aktualną gleby, w porównaniu do obiektu z tradycyjną uprawą.
10

Wpływ systemu uprawy i nawożenia azotem na pobranie mikroelementów przez buraki cukrowe

76%
Lawinski H., Potarzycki J., Baer A.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
101-109
W latach 1998–2000 prowadzono badania polowe nad wpływem uproszczenia uprawy na pobranie miedzi i cynku w warunkach zróżnicowanego nawożenia azotem (0, 60, 120 i 180 kg N/ha). Ocenie poddano cztery systemy uprawy (klasyczny: orka + obornik OB, siew bezpośredni w mulcz ścierniskowy MS, siew bezpośredni w mulcz zielony z gorczycy białej MG oraz z facelii MF). W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że system uprawy kształtował tylko zawartość miedzi w liściach. Całkowite pobranie miedzi i cynku przez rośliny w pierwszej kolejności określane było przez dawkę azotu. Rola systemu uprawy przedsiewnej buraka cukrowego w kształtowaniu możliwości pobrania przez rośliny miedzi i cynku zmniejszała się w miarę wzrostu dawki nawozu azotowego. Wykazano dodatni związek między pobraniem jednostkowym miedzi przez buraki nawożone 120 i 180 kg N/ha, a zawartością cukru w korzeniach. Zawartość miedzi w liściach buraków pobranych w fazie dojrzałości technologicznej była istotnie skorelowana z polaryzacją, a wartości współczynników determinacji zwiększały się w miarę wzrostu poziomu nawożenia azotem.
11

Wpływ deszczowania, dokarmiania dolistnego i nawożenia azotem na plon korzeni i efekty ekonomiczne uprawy buraków cukrowych

76%
Borowczak F., Grzes S.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
203-213
W doświadczeniach przeprowadzonych w latach 1997–2000 badano wpływ deszczowania, dokarmiania dolistnego i nawożenia azotem na plony korzeni i efekty ekonomiczne uprawy buraków cukrowych. Deszczowanie zwiększyło plon korzeni o 8,65 t/ha (17,31%), a liści o 3,49 t×ha-1 (13,7%). W przeliczeniu na 1 mm wody z deszczowania, zwyżka plonu korzenia wyniosła 62,7 kg×ha-1. Optymalna dawka azotu dla plonu korzenia w warunkach bez deszczowania wyniosła 186,0 kg, a w warunkach deszczowania 201,8 kg. Optymalnie ekonomicznie dawki azotu były mniejsze odpowiednio o 23,8 i 14,6 kg N na 1 ha. Deszczowanie zwiększyło produktywność 1 kg N i wartość przyrostu plonu na 1 PLN wydatkowany na nawozy. Stosunek ceny nawozu do ceny korzeni nie miał większego wpływu na wielkość optymalnej ekonomicznie dawki azotu.
12

Wpływ nawożenia potasem na plony i jakość technologiczną buraka cukrowego. Część I. Plony korzeni i cukru

76%
Wojciechowski A., Szczepaniak W., Grzebisz W.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
57-64
W latach 1996–1998, corocznie na 8 plantacjach Cukrowni Kościan S.A., określano reakcję buraka cukrowego na 4 dawki potasu (0, 80, 160, 240 kg K2O/ha). Plony korzeni, niezależnie od lokalizacji i dawek potasu, wahały się od około 66 do 78 t/ha. W połowie liczby doświadczeń odnotowano dodatnią, a w połowie brak lub ujemną reakcję roślin na nawożenie potasem. Czynnikami potwierdzającymi zauważone trendy, okazały się opady w miesiącach letnich, a także pojemność buforowa gleby względem potasu. Plony cukru białego, w obu grupach stanowisk, w największym stopniu zależały od plonu korzeni i zawartości w nich cukru. Jednakże, w grupie stanowisk reagujących na nawożenie potasem diagnostyczne znaczenie zawartości cukru było bardzo duże (50%), podczas gdy w grupie stanowisk nie reagujących na ten zabieg cecha ta okazała się drugoplanową (16%).
13

Efektywność azotu nawozowego w systemach uprawy buraka cukrowego w mulcz

76%
Lawinski H., Szczesniak M., Fabianski R., Grzebisz W.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
91-99
W latach 1998–2000 przeprowadzono serię doświadczeń, których celem była optymalizacja nawożenia buraków cukrowych azotem, w alternatywnych, tzn. w systemach uprawy w mulcz (ścierniskowy, zielony z gorczycy białej i z facelii). Efektywność azotu w tych systemach porównano z systemem klasycznym, tj. z orką i obornikiem. Założone cele uprawy buraków cukrowych wyznaczone wielkością plonów korzeni, cukru biologicznego, cukru technologicznego oraz zysku, wykazały wyraźną reakcję na dawki azotu. Jednak system uprawy w znacznie większym stopniu, niż cel uprawy, określał wielkość optymalnej dawki azotu. Plony maksymalne korzeni, będące skutkiem systemu uprawy okazały się głównym czynnikiem określającym opłacalność uprawy buraków, która zwiększała się w kierunku: mulcz ścierniskowy (SM) ≤ mulcz z gorczycy białej (WMM) ≤ mulcz z facelii (PhM) < system klasyczny (FM). W tym samym kierunku wzrastał także zysk. Ze względu na wielkość optymalnej dawki azotu wydzielono dwie grupy celów uprawowych, a mianowicie pierwszą z większa dawką Nopt, której celem okazał się plon korzeni; drugą z dawką mniejszą, w której równorzędnymi celami okazała się produkcja cukru technologicznego oraz zysk.
14

Zmiany ilości azotu mineralnego w glebie podczas wegetacji buraka cukrowego oraz plony korzeni i cukru w zależności od nawożenia organicznego i azotowego

76%
Nowak W., Sowinski J., Pytlarz-Kozicka M.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
295-302
W latach 1994–1997 przeprowadzono doświadczenia polowe z uprawą buraka cukrowego. Porównywano działanie nawozowe dwóch poplonów (bobik i gorczyca biała) na tle obornika, oraz zróżnicowanych dawek azotu: 0, 60, 120 i 180 kg na ha. Najwięcej substancji organicznej i azotu wprowadzono do gleby z obornikiem a najmniej z gorczycą. W okresie wegetacyjnym pobierano 4-krotnie próby gleby do oznaczenia zawartości azotu mineralnego w odstępach 2 miesięcznych, z warstwy do 40 cm. W dojrzałości technicznej buraka określono plony korzeni i liści, w korzeniach oznaczono zawartość cukru oraz azotu ogółem w korzeniach i liściach. Z porównywanych nawozów organicznych najwięcej azotu mineralnego w glebie stwierdzono po przyoraniu bobiku. Niezależnie od nawożenia organicznego i dawki azotu, największe ilości azotu mineralnego stwierdzono w drugim terminie pobrania prób gleby (czerwiec), po czym następowało zdecydowane zmniejszanie jego ilości w kolejnych terminach. Z nawozów organicznych najkorzystniej na wielkość plonów korzeni buraka i cukru oddziaływał bobik. Porównanie działania plonotwórczego dawek azotu wykazało, ze najwyższy plon korzeni i cukru uzyskano na najwyższej dawce azotu. W porównaniu do dawki 120 kg przyrost plonu był jednak na granicy istotności. Nagromadzenie azotu w plonie korzeni i liści wahało się od 180 kg (kontrola) do 292 kg po zastosowaniu 180 kg azotu na ha.
15

Działanie nawozowe obornika i międzyplonów wsiewek stosowanych pod burak cukrowy. Część I. Wschody, obsada i plony buraka cukrowego

76%
Ceglarek F., Buraczynska D.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
247-254
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 1993–1996 w Rolniczym Zakładzie Doświad­czalnym w Zawadach, na glebie kompleksu zbożowo-pastewnego mocnego, metodą split-block w trzech powtórzeniach. Badanymi czynnikami była: masa przyorywanego międzyplonu wsiewki (resztki pożniwne, cała biomasa) i forma nawożenia organicznego (kontrola bez nawożenia organicz­nego, obornik, międzyplon wsiewka: koniczyna czerwona, lucerna chmielowa, życica wielokwia­towa, koniczyna czerwona + życica wielokwiatowa, lucerna chmielowa + życica wielokwiatowa). W badaniach określono ilość makroskładników nagromadzonych w masie stosowa­nych nawozów organicznych, oceniono wpływ masy przyorywanego międzyplonu i formy nawożenia organicznego na polową zdolność wschodów, końcową obsadę buraków, plon korzeni i liści buraka cukrowego, plon cukru biologicznego i technologicznego. Stwierdzono, że wschody, obsada i plony buraka cukrowego kształtowane były przez masę przyorywanego międzyplonu i formę nawożenia organicz­nego. Nawożenie buraka cukrowego całą biomasą wsiewek, w porównaniu z resztkami pożniwnymi, spowodowało istotny wzrost plonu korzeni, liści i cukru biologicznego, spadek polowej zdolności wschodów i końcowej obsady buraków, a nie różnicowało plonu cukru technologicznego. Resztki pożniwne mieszanek roślin motylkowatych z życicą oraz cała masa badanych międzyplonów wsiewek zastępuje obornik w nawożeniu buraka cukrowego, bez zmniejszenia plonów.
16

Zawartość niektórych składników pokarmowych i mineralnych w korzeniach i liściach buraka cukrowego w zależności od poziomu agrotechniki

76%
Kwiatkowski C.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
223-229
W pracy przedstawiono wpływ zróżnicowanej liczby mechanicznych zabiegów pielęgnacyjnych w uprawie buraka cukrowego na zawartość składników pokarmowych i mineralnych w korzeniach i liściach tej rośliny. Analizowano również kształtowanie się składu pokarmowego i mineralnego buraka w zależności od poziomu agrotechniki. Dowiedziono, że zawartość składników pokarmowych oraz mineralnych zależała głównie od warunków atmosferycznych. Stosowanie intensywnej agrotechniki modyfikowało jedynie zawartość tłuszczu surowego w liściach. Zwalczanie chwastów w okresie od wschodów do zwarcia się rzędów buraka wpływało pozytywnie na zawartość substancji bezazotowych wyciągowych w korzeniach i tłuszczu surowego w liściach.
17

Wpływ deszczowania, dokarmiania dolistnego i nawożenia azotem na plony i efekty ekonomiczne uprawy buraków cukrowych na nasiona

76%
Borowczak F., Grzes S.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
155-163
W doświadczeniach przeprowadzonych w latach 1998–2000 badano wpływ deszczowania, dokarmiania dolistnego i nawożenia azotem na plony nasion i efekty ekonomiczne uprawy buraków cukrowych. Deszczowanie zwiększyło plony nasion o 0,56 t×ha-1 (26,4%) i wartość plonu o 3395 PLN/ha. W przeliczeniu na 1 mm wody z deszczowania uzyskano przyrost 3,2 kg nasion z ha. Wyliczenia z rachunku regresji wykazały, że najwyższy plon uzyskano przy dawce 230,5 kg N×ha-1. W warunkach deszczowania plony przyrastały prostoliniowo do największej dawki (240 kg N×ha-1). Deszczowanie poprawiło produktywność 1 kg N i wartość przyrostu plonu na 1 PLN wydatkowany na nawozy. Nie stwierdzono wpływu dokarmiania dolistnego na plony nasion.
18

Wpływ dolistnego stosowania askorbinianu tytanu na plon i jakość korzeni buraka

76%
Gaj R., Barlog P., Gorski D., Banaszak H.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
143-147
Celem prowadzonych badań w latach 1998–2001 była ocena wpływu dwukrotnie zastosowanego askorbinianu tytanu na plon i jakość korzeni buraka cukrowego. W ciągu trzech sezonów wegeta­cyjnych przeprowadzono 9 doświadczeń polowych na terenie Wielkopolski i Kujaw. W ekspery­mentach porównywano obiekty kontrolne z obiektami, w których zastosowano tytanit w fazie 6 liści oraz po upływie 10 dni. Niezależnie od lokalizacji doświadczeń stwierdzono wzrost plonu korzeni o 9%, a cukru technologiczenego o 12%. Tytanit nie miał istotnego wpływu na zawartość związków melasotwórczych.
19

Systemy uprawy buraka cukrowego na różnych glebach. Część III. Jakość przetwórcza

76%
Nowakowski M., Kostka-Gosciniak D., Szymczak-Nowak J., Gutmanski I.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
325-331
W latach 1996–1999, w trzech różnych miejscowościach: na glebie płowej właściwej (Minikowo), czarnoziemie leśno-łąkowym (Lipie) i madzie nadwiślanej (Kokocko) (woj. kujawsko-pomorskie) badano wpływ uprawy buraka cukrowego z siewu w mulcz z gorczycy białej i rzodkwi oleistej na jakość przetwórczą buraka cukrowego w porównaniu do obiektu z uprawą tradycyjną. Uprawa buraka cukrowego na mulczu z gorczycy białej i rzodkwi oleistej nie wykazała wpływu na zawartość cukru, jonów K i Na w korzeniach oraz na wielkość współczynnika alkaliczności. Lokalizacja doświadczeń istotnie modyfikowała zawartość cukru i melasotworów (N-a-NH2, K i Na) w korzeniach oraz wielkość współczynnika alkaliczności. Istotnie niższą zawartość cukru w korzeniach zanotowano przy uprawie buraka na glebie płowej właściwej (Minikowo). W roku 1999 zawartość cukru była istotnie wyższa od zawartości stwierdzonych w pozostałych latach badań. Zawartość N-alpha-NH2 i K w korzeniach buraków cukrowych uprawianych na madzie (Kokocko), a w przypadku Na glebie płowej właściwej (Minikowo), były istotnie niższe w porównaniu do pozostałych stanowisk doświadczalnych.
20

Działanie nawozowe obornika i międzyplonów wsiewek stosowanych pod burak cukrowy. Część II. Jakość przemysłowa buraka cukrowego

76%
Buraczynska D., Ceglarek F.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2002
|
tom 222
255-262
W latach 1993–1996 przeprowadzono dwuczynnikowe doświadczenie polowe, którego celem było zbadanie oddziaływania masy przyorywanego międzyplonu wsiewki (resztki pożniwne, cała biomasa) i formy nawożenia organicznego (kontrola bez nawożenia organicznego, obornik, międzyplon wsiewka: koniczyna czerwona, lucerna chmielowa, życica wielokwiatowa, koniczyna czerwona + życica wielokwiatowa, lucerna chmielowa + życica wielokwiatowa) na jakość przemysłową korzeni buraka cukrowego. W pracy porównano również wpływ obornika z oddziały­waniem nawozów zielonych z międzyplonów wsiewek na kształtowanie jakości korzeni buraka. Zastosowanie pod burak cukrowy całej biomasy międzyplonów wsiewek, w odniesieniu do resztek pożniwnymi, przyczyniło się do istotnego wzrostu zawartości popiołu rozpuszczalnego (średnio o 0,021%), potasu (średnio o 0,21 mval×100g-1) i azotu alfa-aminowego (średnio o 0,21 mval×100g-1) w korzeniach buraka cukrowego, wzrostu udziału korzeni zniekształconych w masie korzeni (średnio o 1,4%), a spadku zawartości cukru (średnio o 0,13%) i współczynnika alkaliczności (średnio o 0,04). Niezależnie od masy przyorywanego międzyplonu wsiewki, formy nawożenia organicznego, w stosunku do kontroli, spowodowały w większości przypadków wzrost zawartości cukru, popiołu rozpuszczalnego i składników melasotwórczych, a spadek współczynnika alkaliczności i udziału korzeni zniekształconych. Zawartość cukru w korzeniach buraka nawożonego obornikiem nie różniła się istotnie od koncentracji cukru w korzeniach z obiektów użyźnianych resztkami pożniwnymi mieszanek roślin motylkowatych z życicą wielokwiatową oraz resztkami pożniwnymi i całą masą życicy wielokwiatowej.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.