Leaf epicuticular wax morphology and chemical composition of total cuticular waxes were studied in two Salix species (Salix alba and S.fragilis) and their hybrid (S. x rubens). A smooth wax layer with small, scattered wax structures covered the adaxial leaf surface in all three taxa, and a crustlike wax layer composed of terminally fused wax filaments was present on the abaxial surface. The leaf cuticular waxes, both epicuticular and intracuticular, were obtained by hot extraction in chloroform and then analyzed by gas chromatography and mass spectrometry. The principal components of the waxes were primary alcohols, fatty acids, aldehydes, n-alkanes and wax esters. The qualitative composition of the waxes was quite similar but there were quantitative differences between the taxa. The epicuticular crystalline waxes are composed of very-long-chain aldehyde polymers.
Carbon, hydrogen and sulphur were determined in biomass (shoots and roots) of five species of shrub willow: Salix viminalis, Salix dasyclados, Salix triandra, Salix purpurea and Salix alba. Samples of the biomass collected from a strict experiment were dried to constant weight at 105oC. The content of carbon, hydrogen and sulphur was determined in an automatic determinator ELTRA CHS 500. In addition to the chemical determinations, willow plants were assessed, in the first year of cultivation, in terms of their morphological traits and yields. The results underwent statistical analysis using Excel spreadsheets and Statistica PL software programme. An average content of carbon in the biomass of the five analysed willow species was 496.33 g⋅kg-1 d.m. Among the five species, the highest carbon content was discovered in the biomass of Salix purpurea (501.32 g⋅kg-1 d.m.). An average content of hydrogen in aerial parts of shrub willow was significantly higher than in their roots (507.95 vs 465.88 kg-1⋅d.m.). The content of hydrogen in all the species of shrub willow was on average 71.11 g⋅kg-1 d.m., with the highest hydrogen amount in biomass attributed to Salix triandra (74.98 g ⋅kg-1 d.m.). This species, on the other hand, had the lowest concentration of sulphur in its biomass (on average 0.43 g⋅kg-1 d.m.). The average content of sulphur in aerial parts was significantly lower than in roots of willow plants (0.52 vs 0.95 g⋅kg-1 d.m.). This relationship held true for all the five species of willow plants. An average yield of dry biomass obtained from the five shrub willow species in the year when the experiment was established was 5.81 Mg⋅ha-1. The highest dry biomass yield was produced by Salix viminalis (7.22 Mg⋅ha-1).
Oznaczono zawartość cukrów w sokach drzewnych sześciu gatunków drzew rosnących na terenie Podkarpacia. Materiał doświadczalny stanowiły soki z drzew gatunków: brzoza zwisła in. brodawkowata (Betula pendula Roth.), brzoza omszona (Betula pubescens Ehrh.), grab pospolity (Carpinus betulus L.), klon zwyczajny (Acer platanoides L.), klon jesionolistny (Acer negundo L.) oraz wierzba biała (Salix alba L.). Analizę jakościową cukrów przeprowadzono metodą wysokosprawnej chromatografii cienkowarstwowej (HPTLC), a analizę ilościową – metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej z detekcją światła rozproszonego (HPLC-ELSD). W sokach pozyskanych z drzew z rodzajów: brzoza oraz grab dominowała glukoza oraz fruktoza, a w sokach klonów i wierzby – sacharoza. Średnia zawartość sumy cukrów wynosiła: w sokach grabowych – 0,333 g/100 ml, klonu jesionolistnego – 1,109 g/100 ml, brzozy zwisłej – 0,897 g/100 ml, wierzby białej – 0,672 g/100 ml, brzozy omszonej – 0,475 g/100 ml, zaś klonu zwyczajnego – 1,083 g/100 ml. W soku klonu jesionolistnego oznaczono najwięcej cukrów (1,214 g/100 ml), a w soku grabu – najmniej (0,302 g/100 ml). Jedynie wyniki analizy soku z brzozy zwisłej są porównywalne z sokami brzozowymi pochodzącymi z krajów Europy Północnej i Ameryki Północnej.
Zieleń pierwszej stolicy Polski to tereny wokół pięciu jezior i parki miejskie. Autorki przypominają historię ich powstania, opisują gatunki drzew i roślinności parkowej oraz plany zagospodarowania tych terenów.
Zasadność stosowania leków roślinnych w chorobach układu oddechowego wynika z tradycji i w wielu przypadkach dobrze udokumentowanego działania. W niniejszej pracy zaprezentowano ich podział na leki hamujące odruch kaszlowy, działające do nich przeciwnie, tzn. wykrztuśnie, przedstawiono także surowce o silnym działaniu przeciwbakteryjnym i takie, które powodują efekt spazmolityczny w mięśniach gładkich dróg oddechowych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.