Badano wpływ różnych dawek nawożenia azotowego w uprawie na zbiór jesienny kalafiora białego, zielonego i romanesco. Stosowano jednolitą dawkę 100 kg N·ha⁻¹ przedwegetacyjnie w postaci saletrzaku oraz zmienną pogłównie wynoszącą 50 kg, 100 kg oraz 150 kg N·ha⁻¹ w postaci saletry wapniowej. Oceniano jakość róż na podstawie ich średniej masy oraz udziału poszczególnych klas wielkości. Analizowano również strukturę plonu ogólnego oraz występowanie zaburzeń w rozwoju róży. Stwierdzono istotne zwiększenie średniej masy róży w plonie ogólnym i handlowym przy wyższych dawkach azotu, ale tylko u kalafiora białego. Porównywane formy różniły się znacząco pod względem tej cechy. Największe róże odnotowano u kalafiora białego, mniejsze u zielonego i najmniejsze u romanesco. Wysoki udział róż I wyboru uzyskano u kalafiora białego przy najwyższej, a zielonego średniej dawce azotu, wyraźnie niższy u romanesco. Róże o największej średnicy (powyżej 30 cm) wytworzyły wszystkie typy kalafiora pod wpływem najwyższego poziomu nawożenia. Największą liczbą defektów róż w postaci przerośnięcia liśćmi, omszenia, zbrunatnienia, czy występowania pustych kanałów łodygowych cechował się kalafior typu romanesco, mniejszą zielony, a najmniejszą biały. Zaburzenia wystąpiły w różnym nasileniu w kolejnych latach doświadczenia i pozostawały bez jednoznacznego związku z wysokością nawożenia azotowego.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.