Celem badań było określenie przydatności Trifolium pratense L., Tifolium repens L. i Trifolium hybridum L. do siewu bezpośredniego w darń łąkową. W ścisłym doświadczeniu łąkowym przeprowadzonym metodą split-plot uwzględniono dwa terminy siewu - wiosenny i letni, dwa poziomy nawożenia - PK i NPK oraz porównywano obiekty z zastosowaniem Starane 250. Niedobór opadów w okresie siewu letniego (1995) i wiosennego (1996) przyczynił się do słabych wschodów i zamierania siewek Trifolium repens L. i Trifolium hybridum L. W roku 1997 na obiektach bez azotu i nieodchwaszczanych stwierdzono jedynie kilka procent Trifolium repens L. i Trifolium hybridum L. Podczas gdy udział Trifolium pratense L. wynosił w granicach 20%, a na obiektach bez Starane 250 dochodził do 30%. Po zastosowaniu azotu ustąpiły prawie całkowicie Trifolium repens L. i Trifolium hybridum L., a udział Trifolium pratense L. obniżył się do kilku procent.