Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Mazowsze Polnocne
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Przedstawiono zróżnicowanie taksonomiczne i ekologiczne porostów epifitycznych parku przypałacowego w Opinogórze Górnej. W wyniku przeprowadzonych badań odnotowano 59 gatunków, wśród których 7 objętych jest w Polsce ochroną, a 17 ma status zagrożonych wymarciem. Największe zróżnicowanie taksonów stwierdzono na korze klonów, jesionów, jabłoni, dębów i grabów. Biota porostów parku charakteryzuje się znacznym udziałem gatunków notowanych zazwyczaj na obszarach leśnych, z których najbardziej interesującymi są: rzędnica pospolita Acrocordia gemmata, kropnica żółtawa Bacidia rubella, trzonecznica zielonawa Chaenotheca phaeocephala, ochrost pyszny Ochrolechia bahusiensis i pismaczek zmienny Opegrapha varia. Na terenie parku stwierdzono ponadto kilka dość rzadkich i wymierających w skali kraju gatunków, charakterystycznych dla drzew przydrożnych: obrostnicę rzęsowatą Anaptychia ciliaris, soreńca dachówkowatego Physconia perisidiosa, wabnicę kielichowatą Pleurosticta acetabulum i odnożycę jesionową Ramalina fraxinea. Uzyskane wyniki stanowią przyczynek do poznania rozmieszczenia porostów na obszarze północnego Mazowsza oraz źródło danych o warunkach bioekologicznych gminy Opinogóra Górna.
Celem badań była analiza zmian wartości klimatycznego bilansu wodnego P–Eo (gdzie: P – opady atmosferyczne, Eo – ewapotranspiracja) w sezonie wegetacji ziemniaka w regionie północnego Mazowsza, w okresie 40 lat, z zaznaczeniem tendencji zmian bilansu w czasie oraz sklasyfikowanie lat pod względem niedoboru lub nadmiaru opadów. Przeciętny bilans wodny w sezonie wegetacyjnym ziemniaka (IV–IX) wynosił –50,4 mm. Największymi ujemnymi wartościami P–Eo wyróżniły się miesiące maj (–22,3 mm) oraz kwiecień (–21,2 mm). Najbardziej niekorzystne pod względem niedoborów wody (–280 do –200 mm) dla wegetacji ziemniaka były lata w kolejności malejącego niedoboru wody: 2003, 2002, 1988, 1983 i 2000, a pod względem nadmiaru (119 do 280 mm) lata: 2007, 2011, 1980, 2010, 1977 uszeregowane w kolejności wzrastającego nadmiaru. Ze względu na poziom opadów wyodrębniono 7 klas dla warunków wegetacji: bardzo suche, suche, umiarkowanie suche, normalne, umiarkowanie wilgotne, mokre i bardzo mokre. Analiza regresji P–Eo wykazała tendencję zmniejszania się niedoboru wody w latach 1973–2012, ale ryzyko wystąpienia roku bardzo suchego jest dwa razy większe (12,5%) niż bardzo mokrego (5%).
Produkcja mleka na terenach ekologicznie cennych nie zawsze gwarantuje pozyskanie pełnowartościowego produktu. Przeprowadzone badania miały na celu wykazanie relacji między troficznością gleby a koncentracją jednego z ważniejszych mikroelementów w mleku krów, miedzi. Badaniami objęto miesięczne próby mleka surowego pozyskiwane w latach 2000-2001 w wybranych gospodarstwach rolnych. Analizowane gospodarstwa zlokalizowane były na terenie gminy Chorzele, w dolinie rzeki Omulew, która w naturalny sposób utworzyła tam rozległe kompleksy łąkowe położone na glebach organicznych. W regionie tym ze względu na specyficzne warunki siedliskowe - duży udział łąk i pastwisk w strukturze użytków rolnych oraz dobrze rozwinięte przetwórstwo mleczarskie, chów bydła mlecznego stanowi najbardziej racjonalny kierunek produkcji rolnej. Żywienie krów oparte jest na paszach własnych pozyskiwanych z użytków zielonych, w sezonie letnim wypas pastwiskowy, a zimą - sianokiszonki i siano. W próbach glebowych charakteryzujących powierzchnię 50,8 ha łąk i pastwisk stwierdzono niską i bardzo niską zasobność w przyswajalną miedź. Wyniki oznaczeń potwierdzone zostały obserwacjami roślinności, która manifestowała w typowy sposób niedoborowy poziom tego pierwiastka. Szczególnie jaskrawo symptomy niedostatku miedzi występowały na roślinach tymotki łąkowej. W próbach mleka pozyskiwanego od krów w badanych gospodarstwach stwierdzono również niską koncentrację miedzi (od 0,030 do 0,010 mg∙kg-1), szczególnie w okresach żywienia zimowego (alkierzowego).
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.