Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Lepus timidus
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1

Nowe stwierdzenie zająca bielaka Lepus timidus w Puszczy Białowieskiej

100%
Gryz J., Krauze-Gryz D.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
2014
|
tom 70
|
nr 3
W dniu 2 kwietnia 2012 roku w Puszczy Białowieskiej (Nadleśnictwo Białowieża, oddział 520A) obserwowano zająca bielaka Lepus timidus. Jest to jedno z niewielu udokumentowanych stwierdzeń tego gatunku w Puszczy Białowieskiej
2

Występowanie zająca bielaka Lepus timidus w Polsce

84%
Zbyryt A., Zawadzka D., Zawadzki G.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
2014
|
tom 70
|
nr 3
W latach 2011–2013 zebrano dane o występowaniu i rozmieszczeniu zająca bielaka Lepus timidus w Polsce. Informacje przekazali głównie pracownicy nadleśnictw podlegających Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku oraz parków narodowych: Białowieskiego, Biebrzańskiego i Wigierskiego. Uwzględniono także obserwacje własne autorów. Zgromadzono w sumie 136 pewnych stwierdzeń zająca bielaka z obszaru Polski północno-wschodniej z lat 1984–2013. Obecność tego gatunku potwierdzono w Puszczy Augustowskiej, Knyszyńskiej i Białowieskiej. Obszarem stale zasiedlanym przez niewielką populację bielaka jest Puszcza Augustowska, z której zebrano łącznie 123 obserwacje, w tym aż 120 z lat 2000–2013. Z pozostałych kompleksów leśnych znane są jedynie nieliczne stwierdzenia (6 z Puszczy Knyszyńskiej i 7 z Puszczy Białowieskiej). Mogą to być osobniki pochodzące z przygranicznych obszarów leśnych Białorusi lub, co wydaje się mniej prawdopodobne, zwierzęta autochtoniczne ze szczątkowej populacji tego gatunku. W Puszczy Augustowskiej zając bielak zasiedla przede wszystkim drzewostany młodsze i średniowiekowe, w wieku 41–60 lat. Wyraźnie rzadszy jest w drzewostanach starszych niż 80 lat. Najczęściej odnotowywany był na siedliskach boru świeżego (45% stwierdzeń) i boru mieszanego świeżego (36%) w drzewostanach z panującą sosną zwyczajną Pinus sylvestris. Do najważniejszych zagrożeń gatunku należą: presja ssaków drapieżnych (szczególnie lisa Vulpes vulpes), postępujące ocieplenie klimatu oraz możliwa hybrydyzacja z zającem szarakiem Lepus europaeus.
3

Hare and vole browsing preferences during winter

84%
Hjalten J., Danell K., Ericson L.
Acta Theriologica
|
2004
|
tom 49
|
nr 1
The aim with this study was to, under controlled conditions, determine the food preference of mountain hares Lepus timidus Linnaeus, 1758 and back voles (Clethrio- nomys glareolus (Schreber, 1780) for a substantial part of the woody plants potentially available for these herbivores during winter. In addition, we compared hare and vole preference patterns. Thirteen woody plant species were simultaneously presented to 9 captive voles and 9 captive hares in preference tests during winter. Consumption by hares from 50 g bundles (one per species) was measured after 3 h, whereas shoot consumption by voles was measured after 12 h. Both hares and voles preferred deciduous species to conifers, Populus tremula, and Vaccinium myrtillus being the most preferred species. However, there was considerable variation in palatability among deciduous plant species and only a marginally significant correlation was found between hare and vole preference. One striking differences between hares and voles was that Sorbus aucuparia was the most utilised by voles but the least preferred by hares. In conclusion, deciduous plant species were generally considerably more palatable to hares and voles than conifers, which is consistent with current theories. Nevertheless, the high variation in palatability among deciduous trees and the difference in preference between hares and voles indicate more complex and species-specific patterns with regard to plant- animal interactions. The latter also suggests that hares and voles differ in their dietary adaptations and have different dietary constrains.
4

Integrating field sports, hare population management and conservation

67%
Reid N., Magee C., Montgomery W. I.
Acta Theriologica
|
2010
|
tom 55
|
nr 1
61-71
Conflicts between field sports, animal welfare and species conservation are frequently contentious. In Ireland, the Irish Coursing Club (ICC) competitively tests the speed and agility of two greyhounds by using a live hare as a lure. Each coursing club is associated with a number of discrete localities, known as preserves, which are managed favourably for hares including predator control, prohibition of other forms of hunting such as shooting and poaching and the maintenance and enhancement of suitable hare habitat. We indirectly tested the efficacy of such management by comparing hare abundance within preserves to that in the wider countryside. In real terms, mean hare density was 18 times higher, and after controlling for variance in habitat remained 3 times higher, within ICC preserves than the wider countryside. Whilst we cannot rule out the role of habitat, our results suggest that hare numbers are maintained at high levels in ICC preserves either because clubs select areas of high hare density and subsequently have a negligible effect on numbers or that active population management positively increases hare abundance. The Irish hare Lepus timidus hibernicus Bell, 1837 is one of the highest priority species for conservation action in Ireland and without concessions for its role in conservation, any change in the legal status of hare coursing under animal welfare grounds, may necessitate an increase in Government subsidies for conservation on private land together with a strengthened capacity for legislation enforcement.
5

Habitat use of the mountain hare Lepus timidus in summer: the importance of different vegetation layers

67%
Hiltunen M., Kauhala K., Linden H.
Acta Theriologica
|
2004
|
tom 49
|
nr 4
The aim of the present study was to examine how the vegetation structure of the forest, shrub and field and ground layer affect the habitat use of mountain haresLepus timidus Linnaeus, 1759 in summer (May–September) in southern Finland. The structure of each vegetation layer in woodlots throughout the entire study area of 20 km2 was measured. We analysed the vegetation data using principal component analyses (PCA) that arranged the woodlots along a gradient within each vegetation layer. Data on habitat use was gathered between 1998 and 2000 from 11 radio-collared mountain hares. The core areas of the home ranges of hares were determined and the vegetation structure of these areas was compared with the mean of the entire study area (core area, periphery area and control area). A similar shrub layer gradient was identified by PCA for seven out of the 11 hares. Hares preferred thickets of willowSalix spp., downy birchBetula pubescens, and sprucePicea abies. The hares did not show a consistent preference for the forest and ground levels. The results suggest that dense understories are important in the mountain hare’s habitat use, probably because they offer both food and shelter.
6

Zimowe ubarwienie ssakow

51%
Borowski Z.
Poznajmy Las
|
1998
|
nr 1
22-23
7

Kuzyn szaraka

50%
Zagorski M.
Łowiec Polski
|
2010
|
nr 06
8
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Opisanie zająca

34%
Sylwan
|
1840
|
tom 16
|
nr 3-4
9

Zajac bielak

34%
E.S.
Trybuna Leśnika
|
2006
|
nr 02
4
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.