Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 22

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Galliformes
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Peafowl (Pavo cristatus), similarly to other Galliformes, are particularly susceptible to infection by Mycobacterium avium. Peafowl differ from other Galliformes in the clinical image of the infection, with dominating respiratory signs. Occurrence of severe and sustained dyspnoea in peafowl raises suspicion of mycobacteriosis, which, however, is not always easy to confirm. In the cases described here, mycobacteria were detected in direct swabs from the trachea of two individuals, and cultures were conducted on the Löwenstein-Jensen medium. In one individual, no mycobacteria were found in tracheal swabs stained by the Ziehl-Neelsen method, despite the presence of clear clinical signs. The fourth case was a young bird submitted for necropsy. The cause of death was a mechanical trauma, but scarce caseous nodules typical of mycobacteriosis were found in the liver, spleen and lungs. The Mycobacterium avium isolates obtained from those cases were compared using (CCG)4-based PCR. A high similarity of three isolates of Mycobacterium avium subsp. avium was observed, two of which were derived from peafowl originating from the same farm, while the isolate from the fourth bird differed significantly and was identified by sequencing as Mycobacterium avium subsp. paratuberculosis.
We identified a second, perfectly preserved skeleton of the earliest known galliform bird, Gallinuloides wyomingensis Eastman. The new specimen clearly shows that G. wyomingensis does not belong to crown group Galliformes as assumed by earlier authors. In particular, the primitive presence of a deeply excavated, concave facies articularis scapularis at the coracoid precludes the inclusion of G. wyomingensis into crown group Galliformes. Gallinuloides wyomingensis is morphologically very similar to Paraortygoides messelensis Mayr, a nearly contemporaneous galliform from Messel, Germany. The exclusive presence of stem group galliform birds in pre−Oligocene deposits does not support the Gondwanan origin of Galliformes as evidenced by the Southern Hemisphere distribution of basal crown group members (Megapodiidae and Cracidae).
Na podstawie analizy wyników ankiet uzyskanych od leśników (w latach 2002–2007), ornitologów i prac opublikowanych w ostatnich kilkunastu latach (2000–2014) podjęto próbę ustalenia aktualnego rozmieszczenia i liczebności kuraków leśnych na Śląsku. W latach 2002–2007 stwierdzono 13 stanowisk głuszca Tetrao urogallus z 30–37 osobnikami. Jedenaście stanowisk z co najmniej 28 osobnikami autochtonicznymi znajdowało się w Borach Dolnośląskich, a tylko 1 kurę wykryto w nadleśnictwie Śnieżka i koguta – na zalesionych stokach Masywu Śnieżnika. W Borach Dolnośląskich w 2006 roku miało występować 18 głuszców, podczas gdy ten sam obszar w 1873 roku zasiedlało 845 ptaków – 219 kogutów i 626 kur. Tokujące koguty cietrzewi Tetrao tetrix na Śląsku odnotowano na 35–40 stanowiskach z łączną liczbą 250–275 osobników. Bogate stanowisko tych ptaków znaleziono w Karkonoskim Parku Narodowym i jego otulinie oszacowane na 65– –90 ptaków, w tym 34–44 kogutów. Ptaki te zlatywały się na 130 tokowisk, z których około 100 zlokalizowanych było po stronie polskiej lub na samej granicy państwa, a 30 – po stronie czeskiej parku narodowego. Jarząbka Bonasa bonasia napotkano na co najmniej 38 stanowiskach liczących łącznie 132 osobników. Ponad 90% śląskich stanowisk cietrzewia i jarząbka znajdowało się na Dolnym Śląsku, a pozostałe, nieliczne – na Opolszczyźnie i Górnym Śląsku. Na podstawie danych z literatury prześledzono zmiany w rozsiedleniu i liczebności głuszca na Śląsku w ciągu ostatnich 140 lat, a cietrzewia i jarząbka od początku XX wieku. Od lat 70. XX wieku notuje się drastyczny spadek liczebności głuszca i cietrzewia, podczas gdy liczebność jarząbka wydaje się ustabilizowana na dość niskim poziomie lub powoli wzrasta. Populację głuszca w polskiej części Sudetów należy uznać obecnie za wymarłą, w Borach Dolnośląskich natomiast policzono wiosną 2009 roku tylko 4 ptaki – ostatnie „śląskie” głuszce, pochodzenia autochtonicznego. Wymarciu tej nizinnej populacji ma zapobiec introdukcja ptaków pochodzących głównie z hodowli. W tym celu w latach 2009–2012 na terenie ostoi głuszca w nadleśnictwie Ruszów wypuszczono 78 ptaków (45 kogutów i 33 kury), w 2013 roku 30 młodych głuszców, a w 2014 roku – 14 kur głuszca odłowionych z dzikiej populacji zamieszkującej Szwecję.
Xoloptes blaszaki, a new species of the feather mite family Pterolichidae (Pterolichoidea), is described from wing feathers of the Red-legged Partridge Alectoris rufa (L., 1758) (Phasianidae). Fusion of epimerites I and presence of a retrograde ventrobasal apophysis on tibia II in males of the new species differentiate it from the only other described species of Xoloptes (X. claudicans (Robin, 1877)), in which males have free epimerites I and thickened apico-ventral parts of tibiae II. The standard morphological description is supplemented by cytochrome oxidase I sequence data (DNA barcode).
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.