Badania przeprowadzone w latach 2006-2007 objęły pięć taksonów bylin okrywowych: dzwonek gargański, lepnicę nadmorską ‘Druett’s Variegated’, mokrzycę wiosenną, przymiotno gładkie i penstemon omszony ‘Pygmeus’. Po posadzeniu bylin glebę ściółkowano warstwą kory sosnowej (8 cm). Dynamikę rozrastania się bylin okrywowych oparto na pomiarach i obliczeniach: średnicy roślin i procentu powierzchni zajmowanej przez jedną roślinę. Badne byliny rozrastały się z różną intensywnością. Najszybciej rozrastały się lepnica nadmorska ‘Druett’s Variegated’ oraz mokrzyca wiosenna, które po dwóch latach uprawy osiągnęły najlepszy efekt okrycia gleby (100% pokrycia powierzchni poletek, przy zagęszczeniu 4 roślin na 1 m²), najsłabiej natomiast rozrastał się dzwonek gargański i penstemon omszony ‘Pygmaeus’. W drugim roku po posadzeniu szybko i równomiernie zarastało powierzchnię podłoża przymiotno gładkie. Ściółkowanie korą sosnową korzystnie wpłynęło na dynamikę rozrastania się lepnicy nadmorskiej ‘Druett’s Variegated’ w każdym badanym roku oraz na intensywność rozrastania się przymiotna gładkiego i penstemonu omszonego ‘Pygmeus’ w pierwszym roku uprawy. Pozostałe byliny lepiej rozrastały się na glebie nieściółkowanej korą sosnową.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.