Ścisłe dwuczynnikowe doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2012/2013-2014/2015 w Stacji Doświadczalnej Oceny Odmian w Przecławiu w układzie losowanych podbloków. Obiektami pierwszego czynnika były dawki azotu (50, 100 i 150 kg·haˉ¹), a drugiego ozime odmiany lnianki siewnej (Maczuga, Luna, Przybrodzka). Doświadczenie założono na madzie wytworzonej z pyłu ilastego. Gleba ta jest zaliczona do kompleksu pszennego dobrego, klasy bonitacyjnej IIIa. Najwyższa dawka azotu (150 kg·haˉ¹) wpłynęła istotnie na zwiększenie wysokości roślin oraz stopień ich wylegania, ponadto przyczyniła się do zwiększenia zawartość białka ogólnego w nasionach i zmniejszenia zawartości tłuszczu surowego w porównaniu do obiektu z dawką 50 N kg·haˉ¹. Zastosowanie azotu w dawkach 100 lub 150 kg·haˉ¹ skutkowało istotnym zwiększeniem liczby łuszczynek na roślinie, nasion w łuszczynce, wskaźnika zieloności liścia (SPAD) oraz plonu nasion i tłuszczu. Odmiana Luna odznaczyła się większą obsadą roślin przed zbiorem w porównaniu do odmiany Przybrodzka oraz wyższymi roślinami w odniesieniu do odmiany Maczuga. Odmiana Luna charakteryzowała się najwyższym wskaźnikiem powierzchni liści (LAI) oraz stopniem wylegania. Odmiana Maczuga w porównaniu do Luna miała istotnie większe wartości cech, takich jak: liczba rozgałęzień pierwszego rzędu, liczba łuszczynek na roślinie, liczba nasion w łuszczynce, wskaźnik SPAD, plon tłuszczu oraz zawartość białka ogólnego w nasionach.
Celem badań była ocena stabilności przechowalniczej witamin A i E w granulowanych mieszankach paszowych z udziałem ekstrudatu nasion lnianki oraz preparatu zakwaszającego. Próby umieszczono w warunkach modelowych – temperatura 25°C przy wilgotności 50- 55% na 6 miesięcy. Straty witaminy A w czasie trwania eksperymentu wyniosły średnio około 10%, a dla witaminy E około 4% na miesiąc. Nie odnotowano wpływu zastosowanych dodatków na zmiany zawartości oznaczanych witamin.