Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 17

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Przedstawiono poszczególne etapy otrzymywania olejów tłoczonych na zimno. Porównano proces tłoczenia na zimno z rafinacją w odniesieniu do jakości olejów, w tym ich parametrów organoleptycznych i fizykochemicznych zgodnie z krajowym ustawodawstwem żywnościowym oraz wymaganiami KKŻ FAO/WHO.
Występowanie mięsa wadliwego jest przyczyną strat ekonomicznych w branży mięsnej. Poubojowe przemiany biochemiczne zachodzące w mięśniach zależą w dużej mierze od zawartości glikogenu. Nierozłożona post mortem cześć glikogenu, która pozostaje w mięśniach, nosi nazwę glikogenu resztkowego. Glikogen ten oddziałuje na jakość mięsa. W pracy przedstawiono wpływ wybranych czynników środowiskowych na zasoby glikogenu w mięśniach zwierząt rzeźnych. Omówiono budowę i rolę glikogenu w kształtowaniu się jakości mięsa. Opisano czynniki wpływające na przebieg glikogenolizy post mortem. Szczegółowo omówiono wpływ aktywności fizycznej, żywienia, głodówki przedubojowej, transportu i postępowania ze zwierzętami przed ubojem na poziom glikogenu w mięśniach. Uwzględniono zagadnienia dotyczące stresu psychicznego i fizycznego na różnych etapach postępowania przedubojowego i ich oddziaływanie na metabolizm mięśni i zapasy glikogenu. Dodatkowo przedstawiono wpływ szybkości schładzania tusz po uboju na przebieg i zasięg poubojowej glikogenolizy. Osiągnięcie wyższej jakości mięsa wymaga wielokierunkowych działań w zakresie doboru genetycznego, optymalizacji warunków hodowli i przedubojowego obrotu zwierząt.
W artykule przedstawiono zagadnienia dotyczące zapobiegania autooksydacji olejów przy użyciu gazów. Reakcja ta jest najczęstszą czyną pogarszania się jakości tłuszczu i w praktyce trudno ją ograniczyć. Powoduje obniżenie wartości odżywczej i organoleptycznej tłuszczu wadzi do powstania produktów szkodliwych dla zdrowia człowieka. Podano metody ograniczenia autooksydacji olejów. Jedną z metod jest stoso gazów inertnych w stosunku do oleju (np. azotu). Scharakteryzowano dwie metody stosowania azotu w przemyśle tłuszczowym: przepłukanie oleju i poduszkę azotową nad olejem. Podkreślono rolę opakowania w zapobieganiu powstawania niekorzystnych zmian tłuszczów.
Celem pracy było określenie wzrostu i przeżywalności trzech szczepów bakterii probiotycznych w czasie długiego przechowywania chłodniczego oraz ocena wpływu tych bakterii na jakość sensoryczną kiełbasy wieprzowej surowo dojrzewającej. Przygotowano trzy warianty kiełbas, każdy z dodatkiem innego szczepu bakterii fermentacji mlekowej. Zastosowano szczep probiotyczny Lactobacillus casei ŁOCK 0900 oraz dwa szczepy potencjalnie probiotyczne: Bifidobacterium animalis subsp. lactis Bb-12 (Chr. Hansen) i Lactobacillus acidophilus Bauer. Kiełbasy przechowywane przez 230 dni w temperaturze 4 – 6 ºC poddano ocenie mikrobiologicznej i sensorycznej. Liczbę bakterii mlekowych (LAB) oznaczano po fermentacji i po 30, 60, 90, 150, 180 i 230 dniach. Ocenę sensoryczną przeprowadzono metodą Ilościowej Analizy Opisowej (QDA). Liczba bakterii kwasu mlekowego w badanych kiełbasach wynosiła od 10⁸ do 10⁹ jtk/g. Próbki kiełbas z dodatkiem szczepu Lb. casei ŁOCK 0900 i B. animalis ssp. lactis Bb-12 po fermentacji i po 230 dniach przechowywania charakteryzowały się wysoką liczbą bakterii kwasu mlekowego. Po 90 dniach zaobserwowano znaczące (o 3 rzędy logarytmiczne) zmniejszenie liczby bakterii w przypadku kiełbasy z dodatkiem szczepu Lb. acidophilus Bauer. Przeżywalność tych bakterii w kiełbasach zależała od czasu przechowywania. Badane kiełbasy charakteryzowały się wysoką jakością sensoryczną w całym okresie przechowywania. We wszystkich próbkach, po 230 dniach przechowywania populacja bakterii mlekowych wynosiła ponad 10⁶ jtk/g, co wskazuje na ich przydatność do procesów technologicznych i przechowywania. Najniższą przeżywalnością w okresie przechowywania charakteryzował się szczep Lb. acidophilus Bauer, natomiast przeżywalność dwóch pozostałych szczepów była podobna, utrzymywała się na poziomie 10⁸ jtk/g kiełbasy.
Celem pracy było zaprojektowanie i wytworzenie probiotycznego soku warzywnego o właściwej jakości mikrobiologicznej i sensorycznej. Użyto pięciu potencjalnie probiotycznych szczepów bakterii z gatunku Lactobacillus, tj. Lb. plantarum, Lb. rhamnosus (2 szczepy), Lb. brevis i Lb. pentosus do przeprowadzenia kontrolowanej fermentacji soku z kapusty oraz soku z kapusty z dodatkiem soku jabłkowego. W ocenie sensorycznej najwyżej oceniono sok fermentowany szczepem Lb. plantarum K1. Przez cały okres przechowywania liczba komórek bakterii utrzymywała się na poziomie 8,76 ÷ 9,17 log jtk/cm³. W zależności od temperatury przechowywania wartość pH soków stopniowo zmniejszała się z 4,17 do poziomu 3,61 ÷ 3,34. Po 16 dniach składowania nastąpiło obniżenie ogólnej jakości sensorycznej soków przechowywanych w temp. 4 i 8 ºC, co mogło być spowodowane znacznym stopniem ich zakwaszenia. W sokach przechowywanych w temp. 15 ºC po 8 dniach zaobserwowano obniżenie jakości ogólnej do poziomu poniżej 5 j.u. Potwierdzono możliwość zastosowania szczepu Lb. plantarum K1 do otrzymania fermentowanego soku z kapusty z dodatkiem soku jabłkowego o zadowalającej jakości sensorycznej, zawierającego odpowiednio dużą (10⁸ jtk/cm³) liczbę komórek bakterii.
Celem pracy była ocena możliwości zastosowania szczepu Lactobacillus rhamnosus K4 do wytworzenia produktu probiotycznego na bazie soku z kapusty białej oraz określenie bezpieczeństwa zdrowotnego proponowanego produktu w zakresie zawartości amin biogennych: putrescyny, kadaweryny, tyraminy i histydyny. Materiałem doświadczalnym był fermentowany sok z kapusty białej (Brassica oleracea var. capitata, odmiany kamienna głowa) z 2-procentowym dodatkiem sacharozy, do którego dodano 30 % soku marchwiowego oraz potencjalnie probiotyczny szczep bakterii kwasu mlekowego – Lb. rhamnosus K4. Ustalono warunki fermentacji: czas 6 h i temp. 37 ºC, zapewniające uzyskanie produktu o najwyższej ogólnej jakości sensorycznej. Po fermentacji liczba komórek Lb. rhamnosus K4 wzrosła z 8,20 do 9,09 log jtk/cm3, a wartość pH obniżyła się z 6,02 do 4,84. Do 12. dnia przechowywania soku w temp. 4 i 8 ºC liczba komórek utrzymywała się na stałym poziomie, a sensoryczna jakość ogólna wynosiła powyżej 5 j. u. W soku przechowywanym w temp. 23 ºC nastąpiło obniżenie jakości ogólnej do 4,7 j. u. 4. dnia oraz do 2,3 j. u. – 12. dnia. Zawartość kadaweryny w świeżym soku wynosiła 0,27 mg/kg, a podczas przechowywania wzrosła do 11,01 mg/kg. Stwierdzono, że istnieje możliwość zastosowania szczepu Lb. rhamnosus K4 do produkcji akceptowanego sensorycznie fermentowanego soku z kapusty z dodatkiem surowego soku marchwiowego, o liczbie komórek warunkującej właściwości probiotyczne i bezpieczeństwo zdrowotne produktu.
Celem pracy była analiza wpływu obróbki kulinarnej: moczenia w zimnej lub gorącej wodzie oraz gotowania tradycyjnego i pod zwiększonym ciśnieniem, na zmiany zawartości rozpuszczalnych węglowodanów w dwóch gatunkach nasion roślin strączkowych. Zawartość węglowodanów w suchych nasionach wynosiła: połówki nasion grochu łuskanego 72,28 mg·g s.m.⁻¹, całe nasiona grochu 57,13 mg·g s.m.⁻¹, ziarna fasoli białej 60,06 mg·g s.m.⁻¹ i fasoli czerwonej 61,87. Zawartość stachiozy wahała się od 18,27 do 31,04 mg·g s.m.⁻¹, rafinozy w zakresie 2,82–8,62 mg·g s.m.⁻¹, a werbaskozy od 0,78 do 16,15 mg·g s.m.⁻¹. Straty oligosacharydów z rodziny rafinozy (RFO) pod wpływem procesów obróbki kulinarnej wyniosły od 25,60 do 81,33% w przypadku nasion grochu oraz od 22,94 do 61,73% w przypadku nasion fasoli. Proces moczenia w gorącej wodzie i gotowania tradycyjnego powodował największe zmiany zawartości tych cukrów. Najmniejsze ubytki RFO następowały podczas moczenia w zimnej wodzie i gotowania pod zwiększonym ciśnieniem.
Celem badań była ocena wybranych parametrów jakościowych baleronów surowo dojrzewających zawierających probiotyki Lactobacillus casei ŁOCK 0900, Lactobacillus acidophilus Bauer oraz Bifi dobacterium animalis subsp. lactis BB12 po 90-dniowym przechowywaniu. Zakres badań obejmował wyprodukowanie baleronów i ocenę wpływu czasu przechowywania w temperaturze 4 ±1°C na właściwości fi zykochemiczne i mikrobiologiczne. Przygotowano cztery warianty badawcze: C (L. casei), CA (L. casei + L. acidophilus), CB (L. casei + B. animalis) i CAB (L. casei + L. acidophilus + B. animalis). Oznaczono wartość pH, potencjał oksydacyjno-redukcyjny, wskaźnik TBARS, całkowitą zmianę barwy (ΔE*ab) oraz ogólną liczbę bakterii (OLD) i liczbę bakterii kwasu mlekowego (LAB). Analiza wartości pH baleronów wykazała różnice między wariantami badawczymi podczas przechowywania. W próbach zawierających bakterie z rodzaju Lactobacillus (C i CA) stwierdzono spadek wartości pH, z kolei w próbach zawierających Bifi dobacterium (CB i CAB) obserwowano wzrost tych wartości. Mieszanina probiotyków L. casei i L. acidophilus ograniczała zmiany oksydacyjne tłuszczu podczas przechowywania i stabilizowała barwę wyrobów. Przeprowadzone badania wykazały, że w produkcji wędzonek surowo dojrzewających zawierających duże ilości tłuszczu śródmięśniowego (baleron) można wykorzystać bakterie probiotyczne jako kultury startowe.
W pracy opisano wymagania dotyczące systemów zapewniania jakości przy oznaczaniu antybiotyków i innych substancji hamujących w mleku. Podano wymagania metodyczne oraz zasady wewnątrz- i zewnątrzlaboratoryjnej kontroli jakości badań.
Potwierdzono zdolność ośmiu wybranych szczepów Alicyclobacillus acidoterrestrisdo wzrostu w soku jabłkowym. Zmętnienie soku obserwowano po 2–11 dniach inkubacji w temperaturze 45ºC, w zależności od poziomu inokulum i szczepu. Nietypowy zapach „dojrzałego sera”pojawiał się łącznie ze wzrostem bakterii lub kilka dni później. Dwa szczepy A. acidoterrestris powodowały zepsucie (zmętnienie i nietypowy zapach) po szesnastu dniach inkubacji w 25ºC. W soku jabłkowym wzbogaconym kwasem wanilinowym badane szczepy wytwarzały gwajakol w ilościach wykrywanych sensorycznie i techniką HPLC po dwóch dniach inkubacji w temperaturze 45ºC. W soku jabłkowym z dodatkiem kwasu wanilinowego inkubowanym w temperaturze 25°C wzrost dwóch szczepów A. acidoterrestris obserwowano dopiero po dziesięciu i trzydziestu czterech dniach inkubacji w temperaturze 25ºC, natomiast gwajakol wytwarzany był w tych warunkach tylko przez jeden z badanych szczepów.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.