Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 38

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Kalus embriogeniczny tulipanów odmian ‘Apeldoorn’ i ‘Rosy Wing’, uzyskany z eksplantatów zalążni, wykładano na pożywki z obniżoną zawartością substancji wzrostowych, w stosunku do pożywki namnażającej, w celu formowania zarodków somatycznych. W czasie 20 tygodni prowadzenia kultury tkanki embriogenicznej, na pożywkach z 10 i 5 μM Picloramu, określano procent eksplantatów różnicujących zarodki w fazie rozwoju globularnego w zależności od genotypu, stężenia auksyny i czasu trwania kultury. Określano również liczbę, powstałych z 1 g kalusa, zarodków w stadium torpedy. Największy procent eksplantatów różnicujących zarodki globularne odnotowano po 8 i 12 tygodniach prowadzenia kultury, wynoszący odpowiednio 62% i 50% dla odmiany ‘Apeldoorn’ oraz 32% i 30% dla odmiany ‘Rosy Wing’. Również po 3 miesiącach kultury uzyskano najwięcej zarodków w stadium rozwoju torpedo (blisko 14 szt. u ‘Apeldoorn’ i 4 szt. u ‘Rosy Wing’), po tym czasie obniżała się liczba pozyskiwanych zarodków. Formowanie zarodków somatycznych uzależnione było od genotypu badanej rośliny. Średnio 6,64 zarodków otrzymano z kalusa odmiany ‘Apeldoorn’ w ciągu 20 tygodni, niezależnie od pożywki, co stanowiło trzykrotną, istotną przewagę nad odmianą ‘Rosy Wing’.
Somatyczne zarodki tulipana odmian Apeldoorn i Rosy Wing, w stadium torpedy, poddano tygodniowemu działaniu kwasu abscysynowego. Większość zarodków na obecność ABA w pożywce zareagowała mniejszym przyrostem długości (o 24 - 82% w zależności od warunków kultury) oraz mniejszym przyrostem świeżej masy (o 14 - 75%) w porównaniu z kontrolą. Sucha masa zarodków wskazuje, że pod wpływem ABA pobierały one mniej wody z pożywki. Światło przyczyniło się do większego uwodnienia zarodków (zarówno z kontroli jak i po ABA) ale tylko w przypadku odmiany Apeldoorn. Na świetle, zielone zarodki odmiany Apeldoorn wykazały blisko dwukrotnie większy przyrost długości oraz trzy- i czterokrotnie większy przyrost świeżej masy, w porównaniu z ciemnością, co stanowi istotną różnicę. Różnic takich nie odnotowano u odm. Rosy Wing. Pod wpływem światła stwierdzono również deformacje większości zarodków (maksymalnie o 48%). Ponadto na świetle odnotowano najmniejszą przeżywalność kontrolnych zarodków odm. Rosy Wing, kształtującą się na poziomie 64%. Po 11 tygodniach od założenia doświadczenia, zaobserwowano tworzenie pędów, głównie przez zarodki odmiany Apeldoorn. Zarodki somatyczne odmiany Rosy Wing charakteryzują się mniejszą zdolnością tworzenia pędów i syntezy chlorofilu oraz mniejszą żywotnością w porównaniu z zarodkami odmiany Apeldoorn.
Celem doświadczenia było zbadanie konwersji somatycznych zarodków tulipana ‘Victor’ pod wpływem cytokinin: BAP, TDZ, ZEA oraz sacharozy w stężeniu 3 i 6%. Somatyczne zarodki w stadium rozwoju torpedo poddano działaniu regulatorów wzrostu przez okres dwóch miesięcy. Nie odnotowano różnic w rozwoju zarodków somatycznych pod wpływem zastosowanych czynników. Sacharoza w stężeniu 3% nieznacznie zwiększyła przyrost świeżej masy i długości zarodków oraz istotnie zmniejszyła ich suchą masę. Największą suchą masą odznaczały się zarodki poddane działaniu zeatyny.
Celem pracy jest wskazanie możliwości i znaczenia analizy rzeźby i procesów geomorfologicznych w ocenie przydatności terenu do konkretnych sposobów zagospodarowania. Skupiono się głównie na dwóch typach form i procesów: stokowych i fluwialnych, dominujących na obszarach analizowanych gmin, położonych na Pogórzu Karpackim. Zagadnienia poruszane w artykule służą popularyzacji geomorfologii jako nauki stosowanej oraz zwróceniu uwagi na możliwość i konieczność wykorzystania analizy ukształtowania powierzchni Ziemi i procesów rzeźbotwórczych w planowaniu przestrzennym.
W artykule przedstawiona została aktualna, szczególnie po ostatnich ekstremalnych zdarzeniach w Karpatach, problematyka zagrożeń ze strony osuwisk. Omówiono mechanizm i genezę osuwania się mas ziemnych. Na obszarach badań (4 gminy z Małopolski i Podkarpacia) obszernie zilustrowano je na mapach, schematach oraz fotografiach. Uwzględniono potrzebę oceny warunków przyrodniczych do celów planowania przestrzennego, jak również rolę informacji geologicznej w ocenie zagrożeń geośrodowiskowych, jakimi są powierzchniowe ruchy masowe.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.