Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 46

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Stomach chambers of hinds (H), winter (WB) and rutting bulls (RB) of red deer (Cervus elaphus L.) were examined during the fall hunting season and wintertime. The stomach content of bulls was the highest (P>0.01) in winter (WB, 19.0 kg) and the lowest (RB, 3.7 kg) during rutting season. But the relative food content for total stomach (IR index) as well as for rumen (180.2), abomasum (4.1) and omasum (7.4) was the greatest in hinds (H). However, the total stomach tissue (SCT) weight increased together with the enhancement of carcass weight (Cw), the percentage of participation relative SCT to Cw, thus by contrast the IW index was the lowest P>0.01 in the heaviest RB (2.23). For WB it equaled 4.03 and for H - 3.99. Moreover, the total stomach volume, Iᵥ index was the highest in hinds (82.90) and differed P>0.01 from that of RB which was the lowest (36.70). Similar trends occurred in the individual stomach chamber areas. The greatest IT index-expressing ratio of stomach tissue weight to its area was markedly (P>00.5) higher in RB (0.20) in comparison to the remaining groups (WB 0.11, H 0.09), indicating a thicker and shrunken stomach wall. The study demonstrates that variability in the stomach chambers (its characteristics and indexes) of female and male deer depend upon seasonal physiological changes, including the most important season, which is the mating season. Stomach size and its individual chamber indexes are consequences of diet segregation and different feeding behavior between sexes, including foraging activity of males in the rutting season.
Опыт был проведен в 1973 г. на почве образованной из рыхлого песка, химические свойства которого пытались изменить путём применения бентонитного ила и измельченной почвы. Прибавление измельченной почвы позволило увеличить содержание илистых частиц в исходной почве на 0%; 1,5%; 3,0%; 4,5%; и 9,0%. Установлено, что за 10 лет, приданный почве механический состав и водный режим не изменились. Увеличенное содержание илистых частиц и улучшение водного режима создало благоприятные условия для накопления органического вещества в почве. Содержание гумуса в варианте с самым большим добавлением измельченной почвы по отношению к контрольному варианту увеличилось с 0,48% до 0,74%. К концу опыта физические и химические свойства почвы (особенно без бентонитного ила) были менее благоприятными, чем непосредственно после закладки опыта. Урожаи растений в зависимости от прибавки измельченной почвы были в среднем на 5,5 до 20,9% выше.
W latach 1988-1995 prowadzono statyczne doświadczenie polowe na glebie płowej wytworzonej z piasku gliniastego mocnego. W doświadczeniu zastosowano dwa sposoby nawożenia organicznego: I — podstawowe stosowane jeden raz w rotacji, A—bez nawożenia, B—obornik 30 t/ha, C-nawóz zielony z gorczycy białej, II - uzupełniające - bez słomy, słoma przyorywana jeden raz, dwa razy i trzy razy w rotacji. Na wyżej wymienione obiekty nałożono zmianowa- nie: rzepak ozimy - pszenica ozima - jęczmień jary. Porównywane sposoby nawożenia organicznego w latach o przeciętnym przebiegu pogody nie różnicowały istotnie średnich plonów roślin, Podczas dużego niedoboru wody i wysokich temperatur trwających od fazy kłoszenia do pełnej dojrzałości jęczmienia (1994 r,) nawożenie słomą zwiększyło plon o 17-21%, a nawóz zielony z gorczycy białej o 9.5%.
W pracy wykorzystano wyniki trzech doświadczeń, dwa zlokalizowano na glebie kompleksu żytniego bardzo dobrego, trzecie na glebie kompleksu pszennego dobrego. Pierwsze doświadczenie przeprowadzono w 1972-1990 г., w zmianowaniu: jęczmień jary - pszenica ozima - jęczmień jary - żyto, nawożenie słomą (5 t·ha⁻¹) i międzyplonem ścierniskowym (gorczyca biała lub rzodkiew oleista) stosowano pod jęczmień jary uprawiany co drugi rok. Drugie doświadczenie przeprowadzono w latach 1987-1997 г., w zmianowaniu: rzepak ozimy - pszenica ozima - jęczmień jary, słomę (5 t·ha⁻¹) przyorywano jeden raz, dwa razy i trzy razy w 3-letniej rotacji. Trzecie doświadczenie realizowano w latach 1987-1990 г., w monokulturze pszenicy ozimej słomę stosowano co roku (3 i 6 t·ha⁻¹). Nawożenie zwiększało w ornej warstwie gleby zawartość materii organicznej i przyswajalnego potasu. Odczyn gleby i zawartość magnezu przyswajalnego nie uległy zmianom, natomiast zawartość fosforu nieznacznie zmniejszyła się. Wpływ międzyplonu na zawartość materii organicznej był mniejszy niż słomy. Nawożenie słomą powodowało wzrost plonu jęczmienia jarego lub pszenicy ozimej o 3-6%. Natomiast słoma i międzyplon stosowane łącznie pod jęczmień jary zwiększyły jego plon o 10%.
Соответствующие исследования проводились во II-ой и III-ей ротации опытов заложенных в период 1970-1972 гг. на почвах хорошего пшеничного комплекса, очень хорошего н хорошего ржаного комплекса i слабого ржаного комплекса в севооборотах: А - 50% зерновых + пропашных + 25% кормовых культур, Б - 75% зерновых + 25% пропашных культур В - 75% зерновых + 25% кормовых культур, Г - 100% зерновых, при двух уровнях минерального удобрения ( NPK): 200 и 300 кг/га/год. Основные химические свойства почвы в пахотном слое определяли после уборки зерновых заканчивающих ротацию севооборота. Содержание в почве питательных элементов анализировали на фоне балансной разницы удобрения. В севообороте А усваивание кормовых веществ было самым высоким, а в севообороте Г - самым низким. В связи с этим аккумуляционный уровень почв севооборота Г (100% зерновых) содержал наибольше фосфора и калия. Севообороты и минеральное удобрение не дифференцировали реакцию почвы, сорбционные свойства содержание гумуса и усвояемого магния.
The aim of the study was to evaluate the stomach chambers of Zielonogorskie (Z) and Bieszczady (B) red deer (Cervus elaphus L. 1758) from different foraging habitats in South-West and South-East Poland. Thirteen calves, ten hinds and bulls were shot in Z and B, and examination of the carcasses indicated the substantial impact of foraging strategies in various habitats on polygastric parameters. Differences (P<0.05) in stomach content (SC), fresh and dry matter of stomach tissue (FSTM, DSTM) and total stomach area (TSA) were noted between the deer of Z and B. Additionally, some indexes (IA, IB) of FSTM, DSTM in relation to body mass (carcass weight, C) were relatively higher in each category of deer from the B region. Comparisons of ID (ratio DSTM to TSA), IE (DSTM to metabolic body mass - C0.75) and IF (TSA to C0.75 ) indicated a relatively thicker stomach tissue wall, and its larger overall area and volume of some stomach chambers in deer from the B vs. Z region. The study indicates that the carrying capacity of habitats, and conditions such as the quality and abundance of plants (their structure and nutritional value) considerably influence modifications within the digestive system, and mainly the stomach chambers in polygastric wild ruminants.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.