W artykule przedstawiono aktualne zagadnienia roli i znaczenia mikroelementów w żywieniu roślin. W warunkach wieloletniego stosowania dużych dawek azotu, fosforu i potasu, umożliwiających uzyskiwanie wysokich plonów, następujestopniowe wyczerpywanie glebowych zasobów mikroelementów. Z badań nad zawartością mikroelementów w glebie i roślinach w Polsce wynika, że największe niedobory w glebie i w roślinach dotyczą boru, dość znaczne miedzi oraz molibdenu. W artykule omówiono funkcje fizjologiczne mikroelementów w takich procesach jak: fotosynteza, oddychanie, metabolizm azotowy, metabolizm związków organicznych, gospodarka wodna oraz wzrost i rozwój roślin.
Kwas salicylowy (SA) jest jednym z głównych fenolokwasów powszechnie występujących u roślin naczyniowych. Uważany jest za związek, który ogranicza skutki stresu oksydacyjnego wywołanego przez niektóre herbicydy. Parakwat należy do herbicydów dipirydyliowych, które uważane są za inhibitory fotosyntezy u roślin. Celem pracy było określenie wpływu kwasu salicylowego na wzrost i rozwój ogórka z punktu widzenia odporności roślin na stres oksydacyjny wywołany przez parakwat. Doświadczenia prowadzono w warunkach laboratoryjnych metodą kultur hydroponicznych. Siewki ogórka (5-cio dniowe) traktowano SA dodając go do pożywki w stężeniach 1 i 100 µM. Po 24 godzinach od zastosowania kwasu salicylowego rośliny traktowano parakwatem w stężeniach 0,625 i 1,25 µM. Po dwóch dniach od dodania herbicydu przeprowadzono pomiary wzrostu siewek, a w liścieniach ogórka określono zawartość chlorofilu a i b oraz oznaczono wypływ elektrolitowy z liścieni ogórka. Przeprowadzone badania wykazały, że kwas salicylowy ogranicza fitotoksyczny wpływ herbicydu parakwat na wzrost siewek ogórka. Stwierdzono pozytywny wpływ tego kwasu w ograniczeniu spadku zawartości chlorofilu a i b oraz stopnia uszkodzenia błon u siewek ogórka traktowanych parakwatem.
Przeprowadzone doświadczenia miały na celu zbadanie wpływu braku oraz nadmiaru boru na wzrost pszenżyta (długość, świeża i sucha masa roślin) oraz ustalenie czy w tych warunkach zmienia się aktywność reduktazy azotanowej(V) - kluczowego enzymu przemian azotowych - oraz zawartość azotanów(V). Doświadczenia prowadzono na 10-cio dniowych siewkach uprawianych metodą kultur wodnych. Stwierdzono, że pszenżyto w początkowej fazie wzrostu (10 dni) jest rośliną odporną zarówno na niedobór jak i nadmiar boru. Zahamowanie wzrostu roślin wynoszące około 50% spowodował bor o bardzo wysokim stężeniu (2,3 mmol·dm⁻³). Wysoka, lecz nietoksyczna dawka boru (0,28 mmol·dm⁻³) stymulowała wzrost korzeni (20 i 14% zwiększenie odpowiednio świeżej i suchej masy w stosunku do roślin kontrolnych). Brak boru w pożywce nie wpływał istotnie na parametry wzrostowe pszenżyta, spowodował jednak spadek aktywności reduktazy azotanowej(V) o 35% w stosunku do roślin kontrolnych i nagromadzanie jonów azotanowych(V) w liściach (wzrost o 30% w stosunku do kontroli). Bor zastosowany w nadmiarze (0,51 mmol·dm⁻³) nie modyfikował istotnie ani wzrostu pszenżyta ani aktywności reduktazy azotanowej(V) i zawartości azotanów(V) w badanych organach.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.