Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 12

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy zaprezentowanej w artykule była charakterystyka substancji toksycznych występujących naturalnie w ziemniakach. Ziemniak oprócz wielu cennych składników pokarmowych zawiera w swoim składzie substancje o działaniu negatywnym, którymi są glikoalkaloidy steroidowe. Przedstawiono budowę tych związków, ich zawartość w roślinie, czynniki wpływające na ich ilość oraz działania niepożądane wywoływane przez nie.
Dynamiczny rozwój biochemii i genetyki molekularnej umożliwił przenoszenie pojedynczych genów lub ich grup nawet z bakterii do roślin. W wyniku modyfikacji genetycznych powstały nowe gatunki roślin odporne na: niekorzystne warunki środowiska, choroby wywoływane przez grzyby, bakterie i wirusy, a także zwierzęta wytwarzające specyficzne białka wykorzystywane w celach leczniczych. Wprowadzone geny indukują w organizmie biorcy syntezę odpowiednich enzymów, a więc białek czynnych występujących w określonych tkankach tego organizmu w bardzo małych ilościach i wywołujących określone reakcje biochemiczne. Do tej pory nie stwierdzono negatywnego wpływu genetycznie modyfikowanej żywności na organizm, ani też nie zdołano udowodnić jej całkowitej nieszkodliwości.
Celem 12-tygodniowego doświadczenia przeprowadzonego na 10 zdrowych osobach w wieku 22-31 lat było określenie zmian zachodzących w dynamice utleniania aminokwasów pod wpływem zmieniającego się co 4 tygodnie poziomu spożycia białka. Spożycie to w okresie pierwszych 4 tygodni wynosiło 1 g białka na 1 kg masy ciała w ciągu 24 godz., następnie z dnia na dzień obniżyło się do poziomu 0,5 g/kg/24 godz., a po 4 tygodniach zwiększyło się do poziomu wyjściowego i utrzymywało się na nim przez ostatnie 4 tygodnie doświadczenia. Oznaczając dobowe wydalanie azotu ogólnego w moczu stwierdzono, że przez pierwsze 2 tygodnie okresu obniżonego spożycia białka wydalanie to było wyższe od ilości azotu spożywanego w diecie, ale zmniejszało się stopniowo i osiągnęło poziom równowagi w trzecim tygodniu tego okresu. W ostatnim, trzecim okresie prowadzonych badań wydalanie azotu ogólnego w moczu było z kolei niższe od ilości spożywanego w tym czasie azotu przez pierwsze 2 tygodnie i osiągnęło poziom równowagi w trzecim tygodniu tego okresu. Analogiczne prawidłowości zaobserwowano w odniesieniu do wydalania w moczu azotu mocznika i 15N-glicyny podawanej na poziomie markera biochemicznego jeden raz w każdym tygodniu doświadczenia. Z badań nad dynamiką utleniania 1-13C- leucyny wynika z kolei, że poziom spożycia białka nie wpływał istotnie na tempo utleniania tego aminokwasu w stanie post-absorpcyjnym. Wyniki te wskazują, że poziom spożycia białka indukuje w organizmie młodego dorosłego człowieka odpowiednie tempo katabolizmu aminokwasów innych, niż leucyna i że ten wpływ utrzymuje się jeszcze mniej więcej przez 2 tygodnie po zmianie poziomu spożycia białka.
W badaniach przeprowadzonych na 8 młodych samcach szczurów rasy Wistar codziennie zbierano ilościowo mocz dobowy i oznaczano w nim poziom azotu ogólnego, mocznika, kwasu moczowego oraz kreatyniny. Stwierdzono, że po nagłym obniżeniu poziomu spożycia azotu o 145 mg/dobę/100 g m.c. wydalanie azotu ogólnego z moczem zmniejszyło się jedynie o około 120 mg/dobę/100 g m.c. po 4-5 dniach i dopiero po tym czasie osiągnęło poziom równowagi. Analogiczna prawidłowość wystąpiła w odniesieniu do azotu mocznika. Podobne opóźnienie w wydalaniu powyższych wskaźników miało miejsce po nagłym wzroście spożycia azotu. W okresie obniżonego spożycia białka wystąpił wzrost wydalania kwasu moczowego oraz kreatyniny.
Celem pracy było określenie wpływu procesów technologicznych, takich jak: mrożenie, pasteryzacja, liofilizacja oraz produkcja soku i konfitury na zawartość substancji bioaktywnych w owocach borówki czernicy. Surowe owoce charakteryzowały się zawartością polifenoli średnio na poziomie 543 mg GAE/100 g, co warunkowało ich aktywność przeciwutleniającą (7,7 mmol Troloxu/100 g owoców). Równocześnie surowe owoce w 100 g zawierały 43,7 mg kwasu askorbinowego Procesy technologiczne wpłynęły na zmniejszenie zawartości związków bioaktywnych w badanych owocach. Najmniejsze straty polifenoli ogółem i witaminy C stwierdzono po procesie mrożenia (odpowiednio: 18 i 11 %), natomiast największe ubytki tych związków wystąpiły podczas produkcji soków (odpowiednio: 64 i 58 %). Także soki charakteryzowały się niską aktywnością przeciwutleniającą (1,94 mmola Troloxu/100 g produktu). Najniższą aktywnością przeciwutleniającą w stosunku do surowca świeżego (po uwzględnieniu wydajności procesu) charakteryzowały się owoce liofilizowane. Z tego względu proces liofilizacji nie jest odpowiednią metodą utrwalania owoców borówki czernicy. Mimo znacznych strat składników bioaktywnych podczas utrwalania i przetwarzania, przetwory z borówki czernicy są dobrym ich źródłem, zwłaszcza gdy uwzględni się sezonowość pozyskiwania owoców.
W niniejszej pracy zmierzono tempo podstawowej przemiany materii 6 młodych dorosłych osób i porównano je z wartościami obliczonymi ze wzorów. Pomiary wykonano aparaturą respirometryczną firmy Maihak w pomieszczeniu termostatowanym istniejącym w Katedrze Dietetyki SGGW. Uzyskane wyniki są zbieżne z danymi zawartymi w normach żywieniowych opublikowanych w USA, gdzie poziom wartości energetycznej diety zalecanej na przykład dla mężczyzn w wieku 23-50 lat i o masie ciała 70 kg waha się w granicach od 2300 kcal/d do 3100 kcal/d, czyli uwzględnia różnice indywidualne rzędu 30%.
Metody minimalnego przetwarzania żywności umożliwiają uzyskanie produktów gotowych lub prawie gotowych do spożycia, charakteryzujących się odpowiednią trwałością, o maksymalnie zachowanej jakości sensorycznej, zachowujących wysoką -war­tość odżywczą i jednocześnie bezpiecznych w spożyciu. Podstawową zasadą zwiększania trwałości żywności minimalnie prze­tworzonej jest łączne oddziaływanie kilku czynników utrwalających. W celu uzyskania wyrobów o odpowiedniej jakości mikro­biologicznej, bardzo istotna jest -właściwie przeprowadzona obróbka -wstępna z zastosowaniem dezynfekcji surowców warzyw­nych, zastosowanie odpowiednich -warunków pakowania, szybkie schłodzenie, jak również staranne przestrzeganie niskich tem­peratur przechowywania, najkorzystniej, w zakresie od 0 do 3°C w czasie dystrybucji i sprzedaży. Metody minimalnego przetwa­rzania umożliwiają uzyskanie produktówpod -względem naturalności i świeżości zbliżonych do surowców nieprzetworzonych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.