Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 17

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Badania nad Helianthus tuberosus L. oparto na doświadczeniu polowym, przeprowadzonym w latach 2006–2008, w Parczewie, na glebie wytworzonej z piasków gliniastych lekkich, kompleksu żytniego słabego, klasy bonitacyjnej IVb. Czynnikami eksperymentu były: odmiany słonecznika bulwiastego Albik, Rubik i Violet de Renes. Przeciętna zawartość makroskładników w bulwach Helianthus tuberosus można uszeregować malejąco: potas (26,29 g.kg-1 s.m.) > fosfor (2,92 g.kg-1 s.m.) > wapń (1,45 g.kg-1 s.m.) > magnez (0,81 g.kg-1 s.m.). Polowa uprawa słonecznika bulwiastego daje szansę na powrót rośliny, która jest gatunkiem ciekawym dla gospodarstw agroturystycznych, a jednocześnie daje możliwość wielokierunkowego wykorzystania, co może zapewnić podstawę surowcową dla przemysłu przetwórczego. Wydaje się celowe rozpowszechnianie uprawy Helianthus tuberosus w Polsce, ponieważ pozwoli ona na zapewnienie źródła surowców do produkcji żywności probiotycznej, pasz, inuliny, fruktooligosacharydów, witamin oraz surowca do produkcji biopaliw.
The scope of genetic variation in concentrations of minerals in potato tubers and effects of mineral fertilizers application, pesticides, growth regulators on the mineral content and the relationships of these elements in potato tubers, was analyzed. The study discussed the phenotypic variation range determined by genetic and environmental variability. The hypothesis presupposes that increased yields generated either by the application of mineral fertilizers and/or the use of cultivars with higher fertility may lead to a reduction in the concentration of minerals in potato tubers, was verified in the study.
Eksperyment założono w układzie bloków losowanych w Gospodarstwie Doświadczalnym Felin Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie. W latach 2005-2007 (trzeci-piąty rok uprawy) prowadzono badania wpływu dwóch poziomów nawożenia azotem (100 i 200 kg N·ha–1) na elementy struktury i wysokość plonów biomasy. Oznaczono też ciepło spalania i na tej podstawie wyliczono wydajność energetyczną plonu biomasy. Wyższa dawka azotu wpływała na zwiększenie wysokości, grubości u podstawy i masy pędów ślazowca. Zwiększyła się też obsada pędów i plon biomasy (13,55 t·ha–1). Przy cieple spalania 18 MJ·kg–1 s.m. największą wydajność energetyczną (299 GJ·ha–1) plonu uzyskano w piątym roku użytkowania, przy wyższym poziomie nawożenia azotem.
Analizę potencjalnej produktywności fotosyntetycznej słonecznika bulwiastego oparto na wynikach doświadczenia polowego, przeprowadzonego w latach 1997-2007 w stacji doświadczalnej w Parczewie na glebie kompleksu żytniego dobrego. Eksperyment wykonano metodą bloków zrandomizowanych w 3 powtórzeniach. Czynnikami doświadczenia było 6 odmian słonecznika bulwiastego (Albik, Rubik, Kulista Biała IHAR, Kulista Czerwona IHAR, Violet de Rennes). Celem badań była ocena uprawianych w Polsce odmian Helianthus tuberosus, oznaczenie ich produktywności fotosyntetycznej oraz określenie przydatności na cele energetyczne i wskazanie możliwości ich uprawy na terenach odłogowanych. Odmianą o wyższym plonie suchej masy nadziemnej okazała się Biała Kulista IHAR, która wykazała się jednocześnie największą maksymalną sprawnością fotosystemu PS II w ciemności, wyższą wartością współczynników fotochemicznego i niefotochemicznego wygaszania fluorescencji chlorofilu. Z uwagi na duży potencjał plonowania i wszechstronną wartość użytkową biomasy słonecznik bulwiasty ma szansę stać się alternatywnym źródłem energii. Bulwy mogą być wykorzystane do produkcji bioetanolu lub do fermentacji metanowej; część nadziemną można wykorzystać do produkcji biometanu, w procesie bezpośredniego spalania lub do produkcji brykietów i peletów. Ze względu zaś na możliwość uprawy tego gatunku na glebach średnio-zwięzłych i lekkich można go polecać do uprawy na odłogowanych glebach Lubelszczyzny. Największe możliwości uprawy tego gatunku stwarzają powiaty: biłgorajski, puławski, włodawski, chełmski, lubartowski, rycki, opolski i łęczyński.
Parsnip is a very valuable vegetable due to its nutritional value and dietetic quality. It is moreover herbal raw material abundant in active substances. The yield quality of vegetables greatly depends on thorough pre-sowing soil tillage. The present study aimed at evaluating the influence of different presowing soil tillage (medium-deep ploughing, cultivating) and plant growing methods, flat or ridge cultivation, on the yield of parsnip and some biometric traits of its roots. The field experiment was carried out in 1999, 2000 and 2002 on lessive soil with the granulometric composition corresponding to medium silty loam. The parsnip cultivar ‘Półdługi Biały’ was the experimental plant species. The cultivation of parsnip on ridges had a significant influence on increased total yield of roots and decreased yield of small roots, as compared to flat cultivation. A significant increase in unit weight of the root and its diameter in the top part was also recorded in the latter type of cultivation. Spring pre-sowing tillage had no significant effect on parsnip yields. An increasing trend was observed only for total and marketable root yield in the ploughed plots. When parsnip is grown on lessive soil (which has an unstable structure), plants cultivated on ridges after spring pre-sowing plough are the most beneficial treatment combination.
Eksperyment w układzie bloków losowanych założono w 2003 r. w Gospodar-stwie Doświadczalnym Felin Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie. W latach 2004-2011 badano wpływ nawożenia azotem (100 i 200 kg·ha-1 N) i fosforem (39 i 52 kg·ha-1 P) na wysokość plonów bio-masy ślazowca pensylwańskiego. Wyższe dawki składników pokarmowych istotnie wpływały na wzrost plonów biomasy i obsadę pędów ślazowca. Dłuższe pędy stwierdzono po zastosowaniu wyższego pozio-mu nawożenia azotem. Największe różnice w wielkości plonów wystąpiły pomiędzy latami uprawy. Najmniej biomasy uzyskano w drugim (2004 r.), zaś dwukrotnie więcej w piątym (2007 r.) i ósmym (2010 r.) roku uprawy (odpowiednio 7,06 oraz 14,34 i 14,48 t·ha-1 s.m.).
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.