Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 7

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W badaniach prowadzonych w latach 2006 - 2008 w Stacji Hodowli Roślin Polanowice porównano plon, komponenty składowe plonu oraz celność ziarna dziewięciu odmian hodowlanych owsa siewnego. Największe plony ziarna (8,48 t.ha-1) uzyskano z badanych odmian w pierwszym (2006), a najmniejsze (5,64 t·ha-1) w drugim (2007) roku prowadzenia doświadczeń. Istotny wpływ na wielkość plonu w poszczególnych sezonach wegetacyjnych miały komponenty składowe plonu, a przede wszystkim obsada wiech na jednostce powierzchni. W 2006 roku rośliny wykształciły 527 szt·m2 wiech, zatem o 34 % więcej w porównaniu z 2007 rokiem i o 25 % więcej w odniesieniu do roku 2008. Liczba ziaren wykształconych w wiechach odmian oplewionych, w zależności od roku badań, wynosiła od 46,4 w 2006 r. do 59,6 szt. w wiesze w 2008 r. Stwierdzono także statystycznie istotne różnice udziału frakcji ziarna w zależności od roku prowadzenia doświadczeń. Najwięcej pośladu (o 6,3 % więcej w porównaniu z rokiem 2007) znajdowało się w próbkach z 2006 r., w którym uzyskano największe plony ziarna. Z porównywanych odmian najwyżej plonowała odmiana Rajtar (średnia z trzech lat – 7,39 t·ha-1), a najniżej nagoziarnista odmiana Polar (4,67 t·ha-1). Istotny wpływ na uzyskane plony miała masa tysiąca ziaren, która w przypadku odmian oplewionych mieściła się w granicach 31,7 - 37,8 g, a odmiany nagoziarnistej Polar wynosiła 28,5 g. Największy udział plewki w ziarnie (32,4 %) stwierdzono w najwyżej plonującej odmianie Rajtar, a najwyższe źdźbła wykształcała odmiana Polar. Porównywane odmiany nie różniły się udziałem poszczególnych frakcji w plonie ziarna.
The aim of the study was evaluation of the effect of various sowing density and the course of weather conditions in the growing season on the yield and structural yield components of chosen brown- and yellow-husked genotypes (cultivars and strains) of common oats. The two-factor field experiment was carried out in the years 2007-2010 at the Institute of Crop Production and Cultivation of Małopolska Plant Growing Company in Polanowice near Krakow. The first experimental factor were 6 cultivars/strains of common oats: 3 cultivars/strains of brown-husked cultivars (Gniady, CHD 2875/01, CHD 2833/02) and 3 yellow-husked cultivars (Bohun, Deresz and Cwał). The second factor were 3 sowing densities: 300, 400 and 500 germinating grains·m⁻². The brown-husked (5.90 Mg·ha⁻¹) and yellow-husked (6.13 Mg·ha⁻¹) genotypes of oats which were compared in the study, did not differ significantly in the grain yield quantity, however, significant differences were observed between particular strains and cultivars (Gniady, CHD 2875/01, CHD 2833/02, Bohun, Deresz and Cwał) both in grain yields and in the number of grains developed per panicle, as well as in 1000 grain weight. The average oat yield obtained in the experiment was 5.6-6.4 Mg·ha⁻¹, while the highest one was obtained from the brown-husked strain CHD 2833/02. Diversified sowing density had no effect on the grain yield quantity, however it significantly varied structural components of the yield. Increase in the density was directly proportional to the number of panicles developed per unit of area. The studied experimental factors had a significant effect on grain plumpness in the studied material. The highest yielding cultivars and strains (CHD 2833/02, Bohun, Deresz) were characterized by a higher proportion of small grains (<2.2 mm), and by a lower content of larger grains. The course of weather conditions in the years of research significantly diversified yield quantity, structural yield components and grain proportion of particular fractions. In 2008, under conditions favorable for growth and development of oat plants, the proportion of grains from fraction 2.5-2.7 mm was higher than in other years of research.
Celem pracy była ocena wpływu dwóch stosowanych w doświadczeniach poziomów agrotechniki, w tym nawożenia azotem, na zawartość błonnika pokarmowego i β- glukanów w ziarnie wybranych odmian jęczmienia. Materiał badawczy stanowiło ziarno 10 odmian jęczmienia jarego: 3 odmiany browarne (Blask, Marthe, Stratus) oraz 7 odmian przeznaczonych dla przemysłu spożywczego lub paszowego (Antek, Atico, KWS Olof, Nagradowicki, Rubinek, Skarb, Suweren). Dwuczynnikowe doświadczenie polowe (split-plot) przeprowadzono w latach 2010-2011 w Zakładzie Hodowlano-Produkcyjnym Małopolskiej Hodowli Roślin w Polanowicach koło Krakowa. Pierwszy czynnik badawczy stanowiły odmiany a drugim były 2 poziomy agrotechniki: A1 (NPK 10/20/50 kg·ha-1) i A2 (dodatkowe nawożenie N w ilości 20 kg·ha-1 oraz fungicydy Amistar 250 EC+ Tilt Turbo stosowane w fazie strzelania w źdźbło w dawkach odpowiednio 0,6+0,6 1·ha-1 w fazie kłoszenia, a także regulator wzrostu Cerone 280 SL w dawce 0,75 1·ha-1zastosowany pod koniec fazy strzelania w źdźbło). Porównywane odmiany jęczmienia jarego różniły się istotnie zarówno zawartością w ziarnie błonnika pokarmowego, jak i β-glukanów. Odmiany browarne charakteryzowały się niższym średnim poziomem błonnika oraz β-glukanów niż odmiany jęczmienia przeznaczonego dla przemysłu spożywczego lub paszowego. Najniższą średnią zawartość błonnika pokarmowego stwierdzono w ziarnie jęczmienia odmiany browarnej Marthe. Wykazano istotną korelację pomiędzy zawartością błonnika pokarmowego a poziomem β-glukanów w ziarnie jęczmienia jarego. Nie potwierdzono zróżnicowania zawartości błonnika pokarmowego w jęczmieniu w zależności od stosowanych poziomów agrotechniki. Stwierdzono natomiast istotny wpływ technologii uprawy na zawartość β-glukanów.
This paper is a review of available literature on Zea mays L.ssp.ceratina. It contains information on the origin, cultivation and utilization of waxy maize in the world and can be a contribution to the development of new research on maize cultivation and starch processing technology. Maize, as an old and economically important cereal, played an enormous role in the ancient civilisations of the New World. Among the maize subspecies compared, Z. mays ssp. indurata and Z. mays ssp. indentata are now the most important in Poland. The subspecies Z. mays ssp. saccharata has a marginal role, while Z. mays ssp. ceratina has not been hitherto cultivated. Decisions to introduce the subspecies Z. mays ssp. ceratina into cultivation are based on different grounds, taking into account both agro-climatic conditions and industrial uses of grain processing products. The growing demand for maize grain, stimulated by the increased demand for maize starch and oil in the global market as raw materials that are important in food production, is an impulse for the development of agrobiological research. The development of the starch industry, associated with the demand for industrial starch, will probably contribute to increased interest in this subspecies in Central Europe, also including Poland. Waxy maize grain can be a major ingredient of high-energy feeds for livestock, replacing in this role the type of maize that has been grown for this purpose until now. A great advantage of waxy maize is its specific structure of starch, due to its unique and high amylopectin content (95-98%), which creates unlimited possibilities of industrial use. Currently, waxy maize acreage in Europe does not exceed 2% of the maize crop area in this continent.
Ziele roślin zbożowych, w tym szczególnie owsa, uznawane jest za potencjalny składnik suplementów diety. Celem pracy było określenie podstawowego składu chemicznego oraz zawartości związków polifenolowych w zielu trzynastu genotypów owsa. Z przeprowadzonych badań wynika, że ziele badanych genotypów owsa nie było zróżnicowane pod względem zawartości suchej masy i tłuszczu. Zakresy zmienności wynosiły odpowiednio [%]: 93,1 ÷ 96,6 i 2,15 ÷ 3,55. Wykazano natomiast zróżnicowanie pod względem zawartości białka w zielu różnych genotypów oraz potwierdzono to statystycznie w przypadku form: tradycyjnej – 21,1 % i nagoziarnistej – 23,1%. Zawartość polifenoli ogółem w suchej masie ziela owsa różniła się statystycznie istotnie, ale nie miało to odzwierciedlenia w zróżnicowaniu aktywności przeciwrodnikowej, która wahała się w zakresie 52,80 ÷ 67,65 % RSA (Radical Scavenging Activity). Największą zawartością polifenoli ogółem w suchej masie ziela cechowała się odmiana ‘Kasztan’ (85,40 mg/100 g s.m.), a najmniejszą – ród MHR-PO-0512 (72,85 mg/100 g s.m. w przeliczeniu na kwas chlorogenowy). Potwierdzono również wzrost zawartości polifenoli ogółem w suchej masie ziela wraz ze wzrostem zawartości suchej masy.
Celem badań było określenie zawartości składników odżywczych i ocena właściwości przeciwutleniających całego ziarna, bielma, otrąb i łuski różnych odmian i rodów owsa. Materiałem badawczym było ziarno owsa o brązowej barwie łuski odmiany ‘Gniady’ i dwóch rodów: CHD 2875/01, CHD 2833/02, a także owies żółtoziarnowy odmian: ‘Bohun’, ‘Deresz’ i ‘Cwał’. Analizowano zawartość: suchej masy, białka, tłuszczu, węglowodanów ogółem, błonnika pokarmowego oraz związków mineralnych w postaci popiołu standardowymi metodami AOAC. Oznaczono także zawartość polifenoli metodą Folina-Ciocalteau. Wykonano ponadto oznaczenie zdolności wygaszania wolnego rodnika ABTS•+ i DPPH•. Całe, obłuszczone ziarno owsa odmian o brązowej łusce charakteryzowało się większą zawartością białka i równocześnie mniejszą tłuszczu i węglowodanów ogółem oraz zbliżoną – błonnika i popiołu w porównaniu z odmianami żółtoziarnowymi. Bielmo ziarna o brązowej łusce zawierało więcej białka, mniej tłuszczu oraz zbliżone ilości węglowodanów ogółem, błonnika i popiołu w stosunku do żółtoziarnowych odmian owsa. Otręby odmiany i rodów o ciemnym zabarwieniu wykazywały mniejszą zawartość białka, większą – błonnika i porównywalne ilości pozostałych ocenianych składników, w porównaniu z odmianami o jasnym zabarwieniu. Największą zawartością polifenoli i najwyższą aktywnością antyoksydacyjną charakteryzowały się otręby odmian o brązowej łusce, zaś najniższą aktywnością – bielmo. Łuska, która jest produktem odpadowym w technologii przetwórstwa owsa, zawierała znaczne ilości suchej masy, węglowodanów, błonnika pokarmowego, składników mineralnych, polifenoli oraz cechowała się wysoką aktywnością antyoksydacyjną.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.