Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 66

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy przedstawiono wyniki badań zawartości w glebie i roślinach pszenicy jarej substancji aktywnych: izoproturonu, metrybuzyny i amidosulfuronu, zawartych w herbicydach Izoturon 500 SC i Segal 65 WG. Doświadczenie przeprowadzono jako doświadczenie wazonowe z pszenicą jarą odmiany Koksa, stosując doglebowo Izoturon 500 SC (500 g izoproturonu w 1 dm³ preparatu) w dawkach: zalecanej przez producenta, pięciokrotnie i dwudziestopięciokrotnie większej. W fazie trzech liści pszenicy (21 dzień doświadczenia), dzień przed pierwszym pomiarem, wykonano dodatkowo oprysk Segalem 65 WG (50% metrybuzyny i 15% amidosulfuronu) w takich samych dawkach w jakich użyto Izoturon 500 SC. W fazie trzech liści, strzelania w źdźbło, kwitnienia i dojrzałości mlecznej pobierano próbki glebowe i roślinne, w których oznaczano w trzech powtórzeniach zawartość izoproturonu i amidosulfuronu metodą chromatografii cieczowej oraz zawartość metrybuzyny metodą chromatografii gazowej. Wyniki badań wskazują, że wśród badanych substancji aktywnych najdłuższym okresem zalegania w glebie charakteryzował się izoproturon. Natomiast zawartość w roślinach izoproturonu, metrybuzyny i amidosulfuronu była największa w fazie trzech liści i zmniejszała się w trakcie trwania doświadczenia. Ponadto po zastosowaniu herbicydów w dawce dwudziestopięciokrotnie większej od zalecanej po fazie trzech liści rośliny pszenicy uschły.
W wyniku przeprowadzonych badań laboratoryjnych stwierdzono, że dodatek 2,4-D i dikamby w formie użytkowej pestycydu zawierającego izoproturon znacząco wpływał na szybkość jego zaniku i zmiany aktywności peroksydazowej w glebie. W przypadku dawki dziesięcio- i stukrotnie większej niż dawka polowa dodatek ten wpływał na przyspieszenie, zaś w przypadku dawki polowej na spowolnienie zanikania izoproturonu w glebie. Jednocześnie dodatek 2,4-D i dikamby spowodował zmniejszenie stymulującego oddziaływania izoproturonu na aktywność peroksydazową w glebie.
W pracy przedstawiono wyniki oddziaływania oleju napędowego, przepracowanego oleju silnikowego oraz selenu (IV i VI), na aktywność peroksydazową gleby. Doświadczenie przeprowadzono w warunkach laboratoryjnych na piasku gliniastym o zawartości węgla organicznego 8,7 g·kgˉ¹. Do próbek gleby wprowadzono w różnych kombinacjach kwas selenowy (IV) lub kwas selenowy (VI) (ilość dodanego Se wynosiła 0,05 mmol·kgˉ¹) oraz przepracowany olej silnikowy lub olej napędowy w ilościach 2, 10 i 50 g·kgˉ¹. Wszystkie próbki doprowadzono do 60% maksymalnej pojemności wodnej i przechowywano w szklanych pojemnikach typu twist, w stałej temperaturze 20°C. Aktywność peroksydaz oznaczono spektrofotometrycznie w 1., 7., 14., 28., 56. i 112. dniu doświadczenia. Skażenie gleby olejem napędowym oraz przepracowanym olejem silnikowym spowodowało stymulację aktywności peroksydaz. Wprowadzenie selenu do gleby nieskażonej substancjami ropopochodnymi wywołało zmiany aktywności peroksydaz. Jedynie dodatek selenu VI do gleby zawierającej olej napędowy w dawce 2 g·kgˉ¹ spowodował istotny wzrost średniej aktywności peroksydaz glebowych.
W pracy przedstawiono wyniki oddziaływania benzyny oraz selenu (IV) i (VI), na aktywność wybranych enzymów przemian azotu w glebie. Badania prowadzono w doświadczeniu laboratoryjnym na glebie zakwalifikowanej jako piasek gliniasty o zawartości węgla organicznego 8,7 g·kg⁻¹ s.m. Do próbek gleby wprowadzono w różnych kombinacjach kwas selenowy (IV) lub kwas selenowy (VI) (ilość dodanego Se wynosiła 0,05 mmol·kg⁻¹ s.m.) oraz benzynę w ilościach 2, 10 i 50 g·kg⁻¹ s.m. Wszystkie próbki doprowadzono do 60% maksymalnej pojemności wodnej i inkubowano w stałej temperaturze 20°C. W 1., 7., 14., 28. i 56. dniu doświadczenia oznaczono spektrofotometrycznie aktywność reduktazy azotanowej, ureazy oraz proteaz. Wprowadzenie do gleby benzyny w dawce 2 g·kg⁻¹ s.m. wywołało stymulację aktywności ureazy oraz reduktazy, podczas gdy większe dawki benzyny inhibitowały aktywność enzymów przemian azotu w glebie lekkiej. Po dodaniu selenu, zwłaszcza Se (VI) do gleby zanieczyszczonej benzyną w dawkach 10 i 50 g·kg⁻¹ s.m. stwierdzono głównie stymulację oznaczanych enzymów, zwłaszcza reduktazy azotanowej.
Celem podjętych badań była ocena możliwości wykorzystania selenu na dwóch stopniach utlenienia (+IV i +VI) w ograniczeniu oddziaływania ołowiu na aktywność oksydazy o-difenolowej w glebie oraz aktywność peroksydazy gwajakolowej i zawartość polifenoli ogółem w siewkach pszenicy jarej. Doświadczenie wazonowe przeprowadzono na próbkach glebowych o składzie granulometrycznym gliny piaszczysto-ilastej oraz zawartości węgla organicznego 3,38%. Do materiału glebowego wprowadzono w różnych kombinacjach wodne roztwory Pb(NO3)2, H2SeO3 oraz H2SeO4. Ilość wprowadzonego ołowiu wynosiła 0,05, 0,50 i 5,00 mmol·kg-1, a ilość selenu 0,05 mmol·kg-1. Aplikacja do gleby ołowiu powodowała inhibicję aktywności oksydazy o-difenolowej oraz spadek zawartości polifenoli ogółem w siewkach pszenicy jarej. Natomiast aktywność peroksydazy roślinnej uległa podwyższeniu. Zaobserwowany efekt zwiększał się wraz ze wzrostem dawki metalu. Obecność w glebie selenu spowodowała stymulację aktywności oksydazy o-difenolowej w glebie i peroksydazy w siewkach pszenicy oraz spadek ogólnej zawartości polifenoli roślinnych. Stwierdzone zmiany oznaczanych parametrów biochemicznych były większe przy zastosowaniu selenu na +VI niż na +IV stopniu utlenienia. Dodatek selenu do gleby zawierającej ołów ograniczał oddziaływanie tego metalu na oznaczane parametry. Może to świadczyć o potencjalnej możliwości wykorzystania selenu w zmniejszaniu wpływu ołowiu na procesy biochemiczne w glebie i roślinie.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.