Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 89

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Zdolność utrzymywania wody przez mięso i jego przetwory jest ważnym aspektem zarówno z technologicznego jak i ekonomicznego punktu widzenia. Jedną z popularnych metod oznaczania zawartości wody wolnej jest metoda Graua - Hamma, która opiera się na pomiarze powierzchni plam sprasowanej próbki mięsa i nacieku. Celem pracy było zbadanie jak na wynik zawartości wody wolnej wpływa wielkość zastosowanego nacisku i czas jego działania oraz sprawdzenie czy do pomiaru powierzchni plam można zastosować program do komputerowej analizy obrazu NIS - Elements BR 2.20 (Nikon Corporation, Tokyo, Japonia). Zawartość wody wolnej oznaczano w mięsie wołowym (m. semitendinosus). Próbki o masie 0,3 g poddawano naciskowi 1, 2 i 5 kg przez czas 1, 3, 5, 7, 10 min. Powierzchnię otrzymanych plam mięsa i nacieku mierzono przy użyciu programu NIS - Elements BR 2.20. St wierdzono, że dzięki zastosowaniu programu komputerowego możliwe jest szybkie i precyzyjne uzyskanie wymiarów powierzchni plam, bez konieczności obrysowywania konturów plam czy też innych czasochłonnych zabiegów. Analiza statystyczna wykazała, że na wynik zawartości wody wolnej wpływa zarówno wielkość zastosowanego nacisku, jak i czas jego działania. Odnotowano brak statystycznie istotnych różnic pomiędzy wynikami uzyskanymi w następujących warunkach: nacisk 2 kg przez 1, 3, 5, 7 i 10 min., 1 kg przez 3, 5 , 7 i 10 min. oraz 5 kg przez 1 min. Otrzymane wyniki dają podstawę do porównywania wartości otrzymywanych przy zróżnicowanym nacisku i czasie jego działania.
Barwa i jej stabilność są podstawowymi wyróżnikami jakości i bardzo ważnymi kryteriami pożądalności konsumenckiej przetworów mięsnych. W produkcji powszechnie stosuje się proces peklowania azotanem(III) sodowym, zapewniający różowoczerwoną barwę, zwiększający trwałość oraz nadający pożądane cechy smakowo-zapachowe. Azotan(III) sodowy jest jednak substancją toksyczną i dąży się do obniżania stosowanych ilości tego związku. Celem pracy było określenie wpływu dodatku preparatów zawierających barwniki naturalne przy jednoczesnym obniżeniu dodatku azotanu(III) sodowego na barwę modelowych przetworów mięsnych i jej trwałość. Materiałem badawczym były drobno rozdrobnione przetwory z mięsa wieprzowego typu mielonka blokowa z dodatkiem preparatów roślinnych zawierających różne barwniki naturalne. Zastosowano preparaty z dzikiej róży, jagód acai, papryki słodkiej, pieprzy cayenne, pestek winogron oraz żurawiny. Oznaczono wartość pH surowca mięsnego oraz gotowego wyrobu. Parametry barwy: jasność (L*), „czerwoność” (a*) oraz „żółtość” (b*) mierzono na przekroju produktów za pomocą kolorymetru po przekrojeniu (czas 0) oraz po upływie 15, 30, 60, 120, 240 oraz 360 minut przy jednoczesnym oświetlaniu źródłem światła o natężeniu 1600 luksów (odpowiadającemu warunkom panującym w ladach chłodniczych). Na ich podstawie obliczono nasycenie barwy (C*) oraz współczynnik stabilności barwy (ΔE*). Początkowa jasność (L*) barwy wyrobów modelowych mieściła się w granicach od 56,86 do 65,62, „czerwoność” barwy (a*) – 7,18–12,87, a „żółtość” (b*) – 6,20–14,90. W zależności od rodzaju dodanego preparatu zaobserwowano statystyczne różnice w jasności, „czerwoności” oraz „żółtości” barwy pomiędzy poszczególnymi próbkami dla tych samych czasów naświetlania. Zastosowane preparaty barwników zapewniły większe nasycenie i stabilność barwy wyrobów modelowych.
Zamrażanie mięsa uważane jest za najwłaściwszą metodę jego utrwalania. W wyniku tego procesu następuje maksymalne wydłużenie trwałości. Zamrażanie hamuje rozwój drobnoustrojów, reakcje enzymatyczne i chemiczne. Proces zamrażania nie jest obojętny dla jakości mięsa i może negatywnie wpływać na jego strukturę. Charakterystyczną cechą produktów zamrożonych jest występowanie zawartej w nich wody w przeważającym procencie w stanie krystalicznym (powyżej 80% jej zawartości). Pojęcie żywności mrożonej jest stosowane do ograniczonej grupy produktów (zasadniczo mięsa i drobiu), które w czasie przechowywania i sprzedaży przetrzymywane są w stałej temperaturze –10°C i niższej. Zamrażanie żywności jest powszechne, ponieważ przy ogromnej liczbie asortymentów, zapewnia konieczną elastyczność procesów produkcyjnych i dystrybucyjnych. Dlatego też ciągle poszukuje się nowych możliwości techniczno-technologicznych w procesach zamrażania i rozmrażania żywności w celu zminimalizowania ich niekorzystnych następstw. Obok stosowanych od dawna technik zamrażania: owiewowego, immersyjnego, kontaktowego i fluidyzacyjnego, dla których to metod tworzy się także nowe, doskonalsze urządzenia i techniki, ogromny postęp realizuje się w przypadku zamrażania kriogenicznego. Celem tych działań innowacyjnych jest dalsza minimalizacja zmian jakości mięsa w czasie zamrażania i rozmrażania.
Celem pracy było określenie wpływu dodatku fosforanu dwuskrobiowego (skronet) do drobno rozdrobnionych kiełbas parzonych na zawartość wody w gotowym produkcie, zdolność utrzymywania wody, a także teksturę i barwę gotowych wyrobów. Na podstawie wykonanych badań stwierdzono, że dodatek skrobi modyfikowanej wpływa istotnie na wzrost zawartości wody w gotowym produkcie, co skutkuje zwiększeniem wydajności gotowych produktów. W czasie przechowywania obserwowano spadek wiązania i utrzymywania wody wolnej. Stwierdzono również, że skrobia modyfikowana wpływała na teksturę gotowych wyrobów, które były mniej twarde, gumowate i żuwalne. Nie zanotowano istotnego wpływu dodatku skrobi na barwę gotowych wyrobów.
W artykule podano charakterystykę, właściwości i możliwości wykorzystania jadalnych powłok ochronnych w technologii i przechowalnictwie mięsa. Powłoki jadalne są wytworzone ze związków hydrofilowych i hydrofobowych, polisacharydów, białek i tłuszczów. W tę podstawową osnowę wprowadza się różne substancje o działaniu antymikrobiologicznym, antyoksydacyjnym, a także wydłużającym okres trwałości mięsa lub stabilizującym barwę powierzchni mięsa. Powłoki ochronne wkomponowują się w koncepcję szybko rozwijających się obecnie opakowań blodegradowalnych. Mają one wiele zalet, dzięki którym są często wykorzystywane w przemyśle mięsnym.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.