Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 21

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy było wyznaczenie minimalnego zestawu niezależnych czynników meteorologicznych pozwalających na ilościowe określenie aktualnego potencjału wodnego liści buraka i selera. Szczególną uwagę zwrócono na możliwość wykorzystania biofizycznych parametrów uwodnienia liści badanych gatunków roślin warzywnych i ich wykorzystanie dla prognozowania czasu nawadniania poletek. Doświadczenie przeprowadzono na selerze korzeniowym, odmiany Jabłkowy (Apium graveolens L. var. rapaceum (Mill.) DC) i buraku ćwikłowym, odmiany Czerwona kula (Beta vulgaris L.). Pomiary potencjału wodnego liści selera i buraka, w miesiącach lipcu, sierpniu i wrześniu, w latach 1993-1995, wykonywano zarówno na poletkach deszczowanych jak i niedeszczowanych. Czynniki środowiska to: niedosyt wilgotności powietrza, potencjał wodny atmosfery, temperatura powietrza i ewapotranspiracja rzeczywista. Analizę wyników eksperymentu przeprowadzono z wykorzystaniem metod statystyki matematycznej. W celu wyznaczenia zbioru czynników środowiskowych mających wpływ na kształtowanie się potencjału wodnego liści zastosowano regresję krokową wieloraką rzędu drugiego. Zastosowanie powyższej metody pozwoliło na uzyskanie zależności charakteryzujących się wysokim poziomem ufności przy równoczesnym dobrym odwzorowaniu danych doświadczalnych. Regresje wielorakie rzędu drugiego wyznaczono dla całego okresu badawczego, niezależnie dla selerów oraz buraków deszczowanych i niedeszczowanych. Analiza istotności współczynników korelacji wielorakiej według testu Snedecora pozwoliła na potwierdzenie poprawności wyboru zbioru czynników oraz zależności opisujących kształtowanie się potencjału wodnego. Obliczenie regresji krokowej wielorakiej rzędu drugiego wykonano wykorzystując program komputerowy EXCEL, wersja 7,0. Na podstawie wyżej wymienionej regresji wieloczynnikowej drugiego rzędu stwierdzono, że czynnikami determinującymi potencjał wodny liści selera i buraka są niedosyt wilgotności powietrza i potencjał wodny atmosfery. Deszczowanie selerów zwiększyło stabilność potencjału wodnego liści selera na zmiany czynników meteorologicznych analizowanych w niniejszej pracy.
Prace badawcze wykonano na Wyżynie Miechowskiej w dolinie rzeki Nidzicy. Zbadano stratygrafię dwóch złóż gytiowo-torfowych (koło Buszkowa i Jazdowic) oraz pogrzebanego torfowiska z gytią wapienną (koło Kazimierzy Wielkiej) w świetle procesów sedymentacyjnych i sedentacyjnych, z uwzględnieniem warunków alimentacyjnych. Z analizy budowy stratygraficznej złóż koło Buszkowa i Jazdowic wynika, że dominującym czynnikiem akumulacji osadów był proces sedymentacyjno-sedentacyjny, natomiast w okolicy Kazimierzy Wielkiej w pierwszej fazie zalądowienia zbiornika występowała sedymentacja gytii wapiennej, a w dalszej kolejności sedentacja masy organicznej w postaci torfu turzycowo-trzcinowego. Analiza geologiczna i położenie badanych obiektów na tle rzeźby terenowej wskazuje przewagę alimentacji fluwiogniczno-soligenicznej.
W artykule przedstawiono analizę i porównanie osmotycznego potencjału wodnego liści selerów, buraków i pomidorów w optymalnych warunkach uwilgot­nienia gleby. Wymienione rośliny uprawiano na obiekcie doświadczalnym Kate­dry w Chełmie k. Krakowa. Największą różnicę pomiędzy wartościami extremalnymi potencjału osmotycznego liści zaobserwowano dla selerów ( Δψπ = 0,44) i buraków (Δψπ= 0,43 MPa), natomiast najmniejszą dla pomidorów, tj. 0,16 MPa. Selery jako ro­śliny najbardziej wrażliwe na niedobory wodne spośród uprawianych warzyw cha­rakteryzowały się najniższym. średnim potencjałem osmotycznym ψπ śr. = -1,63 MPa, natomiast najwyższe średnie wartości tego potencjału wykazały pomidory dla których ψπ śr. = -0,99 MPa. Średnie wartości potencjału osmotycznego liści buraków były zbliżone do ψπ śr. dla pomidorów, tj. -1,11 MPa. Stwierdzono, że potencjał wodny gleby pod burakami w okresie wegeta­cyjnym 1995 roku był najwyższy w porównaniu z potencjałem wodnym gleby pod pozostałymi warzywami. Przeprowadzone badania mogą być przydatne do uszeregowania roślin pod względem ich wrażliwości na niedobory wodne.
W pracy wytyczono zasięg zalegania złoża torfowego położonego w dorzeczu rzeki Sanki, na terenie tzw. Obniżenia Cholerzyńskiego. Zbadano jego budowę geologiczną oraz oznaczono podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne wyróżnionych gatunków torfu. Poza tym przedstawiono charakterystykę morfologiczną nadkładu mineralnego. Określono również jego miąższość i pochodzenie. Na badanym terenie wytyczono i założono magistralny, niwelacyjno-geodezyjny transekt podłużny o długości 1280 m oraz 5 charakterystycznych transektów poprzecznych, o łącznej długości 1209 m. Analiza budowy stratygraficznej badanego złoża torfowego wykazała dominację torfu turzycowo-mszystego (Cariceto-Bryaleti) i turzycowotrzcinowego (Cariceto-Phragmiteti). W różnych układach pionowych występują warstewki gytii wapiennej. Zatem można sądzić, że akumulacja torfu następowała w warunkach gromadzenia się wody pochodzącej z wylewów rzeki Brzoskwinki i spływu powierzchniowego oraz stałego dopływu wód gruntowych (przepływ wgłębny - drenaż). Nadkład mineralny przykrywający złoże torfowe, zbudowany głównie z utworów pyłowych i gliniastych, powstał najprawdopodobniej w wyniku sedymen tacji materiału częściowo naniesionego przez rzekę i spływ powierzchniowy z otaczających terenów. Na badanym terenie przeważa roślinność hydrofilna (zbiorowiska trawiasto-turzycowo-sitowe, zarośla olsowo-wierzbowo-brzozowe). Mając na uwadze różnorodność florystyczną badanego terenu oraz niekorzystny bilans wodny w kraju, funkcja hydrologiczna złóż torfowych powinna być stawiana na pierwszym miejscu i tworzyć podstawowy argument ich ochrony.
Zbadano szczegółowo stratygrafię warstwy torfowej i osadów podtorfowych . Dokonano także oceny położenia torfowiska na tle rzeźby terenowej w aspekcie alimentacyjnym. Badania wskazują, ze złoże torfowe „Buk Kamieński jest pochodzenia holoceńskiego. Procesowi torfotwórczemu towarzyszyły zróżnicowane stany uwodnienia z przewagą krótkotrwałego zalewu i stałego dopływu wód gruntowych. Pod względem alimentacyjnym torfowisko posiada charakter soligeniczno-fluwiogeniczny. Badania stratygraficzne wykazały, że w złożu torfowym występuje szereg gatunków torfu typu niskiego i jeden przejściowego. Dominuje torf drzewny, rodzaj olesowy Alnioni, gatunek olchowy Alneti i łozowy Saliceti. Poza tym występują takie gatunki torfów jak: turzycowo-mszysty (Cariceto-Bryaleti), mszysty (Bryaleti), turzycowy (Cariceti), turzycowo- trzcinowy (Cariceto-Phragmiteti) oraz mszarny typu przejściowego torfowcowo-turzycowy (Sphagno-Cariceti). Pod warstwą torfu zalega gytia wapienna oraz organiczna miejscami z wapieniem muszlowym.
Celem pracy jest ocena zatorfienia i zasobów wodnych złóż torfowych w dorzeczu górnej Warty i ich krótka charakterystyka. Ogólne zasoby wody w 972 złożach torfu na badanym obszarze, przy współczynnikach pojemności wodnej od 0,75–0,95, wynoszą 267,6 mln m3, a wskaźnik zatorfienia β = 1,7%. Do obliczeń wykorzystano skorygowane materiały inwentaryzacyjne torfowisk w Polsce. Pod względem geologicznym wśród torfowisk typu niskiego dominują torf drzewny olchowy (Alneti) oraz turzycowiskowy (Cariceti) i turzycowo-trzcinowy (Cariceto-Phragmiteti). Przeważają złoża torfowe o alimentacji fluwiogenicznej i topogenicznej. Mając na uwadze wielofunkcyjność torfowisk, we wszelkich działaniach gospodarczych w pierwszej kolejności należy brać pod uwagę ich znaczenie hydrologiczne.
Badane torfowisko o powierzchni 130 ha położone jest nad Sanem koło miejscowości Dubiecko, w kierunku zachodnim od Przemyśla. Leży na wysokości około 230 m n.p.m. Celem pracy jest uzupełnienie wcześniejszych badań dokumentacyjnych torfowiska Bachórzec-Winne i ocena stratygraficzna złoża torfowego. Na badanym złożu torfowym wytyczono charakterystyczny przekrój podłużny A–B, na którym wykonano 8 wierceń za pomocą świdra typu Instorf. W oznaczeniach typu, rodzajów i gatunków torfu przyjęto nomenklaturę Tołpy i in. [1976]. Pod względem typologicznym badane złoże torfowe posiada charakter zróżnicowany, bowiem wyróżniono w nim występowanie torfu niskiego i wysokiego. Zdecydowanie dominuje tu torf typu niskiego, rodzaj Magnocaricioni, gatunek Cariceto Phragmiteti. Budowa stratygraficzna wskazuje na zatamowanie odpływu wody z torfowiska, co najprawdopodobniej spowodowało spiętrzenie wód i podtopienie torfowiska oraz zapoczątkowało tworzenie się warstwy torfu typu wysokiego, podścielonej torfem typu niskiego.
Comparison of various methods for K-USLE soil erodibility factor determination was the purpose of this work. The used methods were: Wischmeier’s, Wischmeier’s and Smith’s, Monchareonm’s, Wiliams et al., Renard’s et al., Torii’s et al., Stone’s and Hilborn’s, and two methods NRCS. Calculations were carried out for mountainous basin of the Kasińczanka stream, tributary of the Raba river in the Western Carpathians. The obtained results shows that methods used for soil erodibility factor determination differ considerably. Mean values obtained by analyzed methods fluctuated between 0,138 and 0,354 Mg · ha–1 · Je–1.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.